Μπορεί να αποτελεί μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Εκεί που κατοικούν μερικοί από τους πλέον ισχυρούς ανθρώπους. Εκεί που παράγεται ένα μεγάλο μέρος του ορυκτού πλούτου της Γης.
Είναι ταυτόχρονα, όμως, και ένα από τα κράτη, όπου η ζωή γίνεται ολοένα και πιο ανυπόφορη, ολοένα και πιο δύσκολη. Άλλωστε, συνιστά μία τις πιο καυτές -στην κυριολεξία- γωνιές του πλανήτη.
Ο λόγος για το Κουβέιτ, το οποίο σταδιακά μετατρέπεται σε ένα αφιλόξενο τόπο για τους ανθρώπους και τη φύση, παρά τα «πλούσια» ορυκτά κοιτάσματα.
Πέρυσι, για πρώτη φορά, το θερμόμετρο ξεπέρασε τους 50 βαθμούς Κελσίου για τον μήνα Ιούνιο, αρκετές εβδομάδες πριν το καθιερωμένο peak της θερμοκρασίας, το οποίο συνήθως συναντάται τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.
Το 2016, ο υδράργυρος έφτασε τους 54 βαθμούς Κελσίου, η υψηλότερη θερμοκρασία που έχει σημειωθεί στον πλανήτη τα τελευταία 76 χρόνια.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, σε ορισμένες περιοχές του Κουβέιτ η μέση θερμοκρασία θα μπορούσε να είναι από το 2071 έως και 4,5 βαθμούς υψηλότερη σε σχέση με τα προ-βιομηχανικά επίπεδα.
Κάτι που εφόσον επιβεβαιωθεί, θα καταστήσει ένα μεγάλο μέρος της χώρας αφιλόξενο για την ανθρώπινη ζωή.
Για την άγρια ζωή, εξάλλου, έχει ήδη συμβεί κάτι ανάλογο. Τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες, νεκρά πουλιά πέφτουν από τον ουρανό, καθώς δεν μπορούν να βρουν σκιά ή νερό. Ακόμη και άγριες αλεπούδες, εκπαιδευμένες στη ζέστη, πεθαίνουν στην έρημο.
«Γι’ αυτό βλέπουμε ολοένα και λιγότερη άγρια ζωή στο Κουβέιτ. Επειδή τα ζώα δεν μπορούν να ζήσουν καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου» παραδέχεται η Tamara Qabazard, ακτιβίστρια στο Κουβέιτ.
Το 2021, τρεις στις τέσσερις ημέρες στα τέλη του Ιουλίου είχαν υψηλή υγρασία, πολύ ζέστη και μηδενικό αέρα. «Πολλά ζώα άρχισαν να έχουν αναπνευστικά προβλήματα» προσθέτει η ίδια.
Κι όλα αυτά, ενώ το Κουβέιτ είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα του ΟΠΕΚ, με το κρατικό ταμείο πλούτου να είναι το τρίτο μεγαλύτερο παγκοσμίως, με περιουσία άνω των 700 δισ. δολαρίων.
Επομένως, η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα και η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης δεν είναι ζητήματα έλλειψης χρημάτων, όπως συμβαίνει στις φτωχότερες χώρες της Νότιας Αμερικής ή της Αφρικής. Συνδέονται περισσότερο με την πολιτική αδράνεια.
Ακόμη και οι γείτονες του Κουβέιτ, οι οποίοι επίσης εξαρτώνται από το πετρέλαιο, έχουν λάβει ισχυρότερες δεσμεύσεις για το κλίμα, όπως για παράδειγμα η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Το Κουβέιτ έχει δεσμευτεί να μειώσει τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου μόλις κατά 7,4% έως το 2035, όταν ο κοινός στόχος της Συμφωνίας των Παρισιών ορίζεται στο 45%, εφόσον θέλουμε η αύξηση της θερμοκρασίας να μην υπερβαίνει τον 1,5 βαθμό Κελσίου έως το 2030.
