Houki, Ιαπωνία – Τα ιαματικά νερά που ρέουν στα δημόσια λουτρά σε αυτήν την πόλη στη δυτική Ιαπωνία, προέρχονται από θερμές πηγές, οι οποίες βρίσκονται περίπου ένα χιλιόμετρο κάτω από το έδαφος. Στην επιφάνεια, προτού το νερό βγει με τη μορφή φυσαλίδων, θερμαίνεται περαιτέρω στους 42 βαθμούς Κελσίου -μια ιδανική θερμοκρασία για να ξεκουράσει κανείς τους μύες του. 

Ο λέβητας, ωστόσο, που ζεσταίνει το νερό λειτουργεί με ένα καύσιμο, το οποίο έχει την πιο βρώμικη προέλευση: πέλλετ που ανακυκλώνονται από λερωμένες πάνες ενηλίκων. 

Στην Ιαπωνία, ο πληθυσμός της οποίας γερνάει ταχέως, οι περισσότερες πάνες χρησιμοποιούνται από ηλικιωμένους με ακράτεια -και όχι από μωρά. Ενόσω η χώρα στενάζει υπό το βάρος αυτών των απορριμμάτων, η πόλη Houki έχει καταστεί πρωτοπόρος στην προσπάθεια μείωσής τους. Ανακυκλώνοντας τις πάνες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν περίπου το 10% των σκουπιδιών της πόλης, έχει «σώσει» τα σκουπίδια, τα οποία διαφορετικά θα πετάγονταν σε αποτεφρωτήρες και θα πρόσθεταν περαιτέρω εκπομπές άνθρακα. 

Με πολλά κράτη να αντιμετωπίζουν παρόμοια δημογραφικά στοιχεία, η σπατάλη πάνας για ενήλικες είναι μια κρυφή πρόκληση, η οποία παρατηρείται παράλληλα με τις ελλείψεις εργατικού δυναμικού σε οίκους ευγηρίας και τα ανεπαρκώς χρηματοδοτούμενα συνταξιοδοτικά συστήματα. 

Η πρόκληση της πάνας είναι ιδιαίτερα μεγάλη στην Ιαπωνία, όπου περισσότερο από το 80% των απορριμμάτων καταλήγει σε αποτεφρωτήρες -υψηλότερο από οποιοδήποτε άλλο πλούσιο έθνος- παρά τη μεγάλη εστίαση στην ανακύκλωση. 

Η ποσότητα της πάνας ενηλίκων, η οποία καταλήγει στα απορρίμματα, έχει αυξηθεί κατά σχεδόν 13% τα τελευταία πέντε χρόνια και διαμορφώνεται σε σχεδόν 1,4 εκατομμύρια τόνους ετησίως. 

Επειδή οι πάνες περιέχουν μεγάλες ποσότητας βαμβακερού πολτού και πλαστικού, το αρχικό τους βάρος αυξάνεται κατά τέσσερις φορές εξαιτίας της βρομιάς, με αποτέλεσμα να απαιτείται πολύ περισσότερη ενέργεια για να καούν. Αυτό συνεπάγεται δαπανηρούς λογαριασμούς για τη διαχείριση απορριμμάτων και αύξηση των εκπομπών άνθρακα. 

Στο Νοσοκομείο Αποκατάστασης Daisen στο Houki, όπου οκτώ στους 10 -από τους περίπου 200- ασθενείς χρειάζονται πάνες μίας χρήσης, παράγονται περίπου 180 κιλά τέτοιων απορριμμάτων ημερησίως. 

Στο εργοστάσιο ανακύκλωσης, οι πάνες αποστειρώνονται και θερμαίνονται για 24 ώρες στους 175 βαθμούς Κελσίου, κάτι το οποίο μειώνει τον όγκο τους στο 1/3. Η εν λόγω διαδικασία μετατρέπει τις πάνες σε χνούδι, το οποίο με τη σειρά του μετατρέπεται σε πέλλετ. 

Στο δημόσιο λουτρό στο Houki, o χειριστής ρίχνει τα σφαιρίδια σε μια χοάνη, η οποία συνδέεται με έναν πλαστικό σωλήνα σε έναν λέβητα βιομάζας. Τα σφαιρίδια καίγονται, παράγοντας ικανή θερμότητα για να ζεσταθεί το νερό κολύμβησης. Τα πέλλετ είναι λιγότερο ρυπογόνα από τον άνθρακα ή το φυσικό αέριο, τα οποία χρησιμοποιούνταν προηγουμένως. 

«Όταν το άκουσα για πρώτη φορά, σκέφτηκα “χμμ”» δήλωσε ο Tatsuya Sakagami, 68 ετών, ένας συνταξιούχος αξιωματούχος της πόλης που χρησιμοποιεί τα λουτρά. «Αλλά οι πάνες για ενήλικες είναι απλώς αντικείμενα που χρησιμοποιούνται από τον άνθρωπο». 

«Στο παρελθόν, οι άνθρωποι έριχναν λίπασμα στα λαχανικά με ανθρώπινα απόβλητα», πρόσθεσε. Η μετατροπή της λερωμένης πάνας σε καύσιμο δεν είναι κάτι διαφορετικό, πρόσθεσε. «Νομίζω ότι είναι καλή ιδέα, γιατί είναι οικολογικά καλύτερη». 

Πηγή New York Times