Το 2023 δεν παίζεται απλώς η επιβίωση από ένα βαρύ ενεργειακό χειμώνα και ακραίο στασιμοπληθωρισμό. Παίζεται η επιβίωση της ίδιας της ΕΕ ως οντότητας
Μπήκε ο αγαπημένος Αυγούστος, οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν καλά-καλά φύγει για διακοπές, κι όμως στα χείλη όλων κυκλοφορεί η εξής κουβέντα: “έρχεται βαρύς χειμώνας”.
Είναι από τις λίγες φορές στη σύγχρονη ιστορία που το κυρίαρχο αίσθημα όσον αφορά την οικονομία είναι απαισιόδοξο. Οι διεθνείς αγορές μοιάζουν -παραδόξως- να συμφωνούν καθολικά πως έρχεται βαριά ύφεση (στην πραγματικότητα έχει ήδη ξεκινήσει), το έξυπνο χρήμα τοποθετείται καταλλήλως (ήδη από την αρχή της πανδημίας), και ακόμη και ο λαουτζίκος φαίνεται να έχει αποδεχθεί τη μοίρα του και πλέον δεν τρέφει αυταπάτες πως ο ερχόμενος χειμώνας θα είναι πολύ δύσκολος.
Όχι μόνο οικονομικά, αλλά κυριολεκτικά. Κόντρα στο μέχρι πρότινος κυρίαρχο αφήγημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, το οποίο όχι τυχαίως μετατράπηκε σε ένα πιο γενικό, πιο αόριστο και άρα πιο βολικό “κλιματική κρίση”, οι μελέτες των τελευταίων δεκαετίων δείχνουν πως στην πραγματικότητα, ο πλανήτης μας βαδίζει σταδιακά προς την επόμενη μίνι εποχή παγετώνων.
Γι’ αυτό και οι χειμώνες γίνονται ολοένα πιο τσουχτεροί αλλά και πιο μεγάλοι σε διάρκεια. Και μπορεί σε αυτή τη στήλη οι μετεωρολογικές προβλέψεις να είναι οι μόνες που δε δίνουμε, αλλά να είστε σίγουροι πως και σε αυτό θα πέσουμε μέσα…!
Ο κόσμος το γνωρίζει, ενστικτωδώς καταλαβαίνει πως όχι μόνο κάτι, αλλά πολλά, δεν πηγαίνουν καλά. Μεταξύ μας, όταν ο περισσότερος κόσμος αναγνωρίζει πλέον μια κατάσταση, αυτό σημαίνει πως είναι ήδη πολύ αργά. Ίσως πλέον να είμαστε πιο κοντά στον “πάτο”, πιο κοντά στην έξοδο παρά στην είσοδο του σκοτεινού τούνελ…
Άλλωστε τι άλλο πια να πούμε περί στασιμοπληθωρισμού, περί ενεργειακού χειμώνα; Για όλα αυτά προειδοποιήσαμε πριν 1-2 χρόνια, όταν είχε νόημα. Τώρα αφήνουμε τους ειδικούς αναλυταράδες να φλυαρούν εκ των υστέρων στα τηλεοπτικά παράθυρα. Εμείς κοιτάμε μπροστά και ήδη ψάχνουμε την επόμενη μεγάλη αλλαγή.
Όμως το 2023 δε θα είναι απλώς ένα κρίσιμο έτος όπου η Ευρώπη θα δοκιμαστεί ενεργειακά και θα φτάσει στα όριά της οικονομικά. Το 2023 κρίνεται η ίδια η επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για πρώτη φορά ρεαλιστικά ο θεσμός απειλείται.
Αυτό είναι αποτέλεσμα ενός μίγματος εξωγενών παραγόντων και εγκληματικών κακοδιαχειρίσεων από πλευράς ηγετών μας, με αποκορύφωμα τις αυτοκαταστροφικές δήθεν κυρώσεις στη Ρωσία, όπου μια γονατισμένη Ευρώπη με ρεκόρ εμπορικού ελλείμματος πυροβόλησε τα πόδια της και τώρα ψάχνει μάταια στήριγμα.
Η πολυετής μιζέρια που θα πληρώσει με πρωτοφανείς στερήσεις ο ευρωπαϊκός λαός είναι πλέον δεδομένη, και είναι μόνο η αρχή. Στην πραγματικότητα έχεο ξεκινήσει ένα φαύλο ντόμινο που απειλεί με διάλυση την 65χρονη πλέον Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όπως αναλύει ο γνωστός ιστορικός και συγγραφέας Eric Zuesse, η Γερμανία, η οποία υπήρξε ισχυρή εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει επιβάλει λιτότητα σε πιο αδύναμες ευρωπαϊκές οικονομίες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιταλία και η Πορτογαλία, απαιτεί τώρα από άλλα κράτη μέλη της ΕΕ να διασώσουν τους Γερμανούς από αυτό που σύντομα και αναπόφευκτα θα βιώσει: μία κατάσταση ενεργειακής έκτακτης ανάγκης που απορρέει από τη συμμόρφωση της Γερμανίας στο αίτημα των ΗΠΑ όχι μόνο να συμμετάσχει στις αμερικανικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, αλλά ακόμη και να εγκαταλείψει τον ρωσικό αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream 2.
Η Γερμανία ήταν, μέχρι πρόσφατα, ο βιομηχανικός κινητήρας της ΕΕ, και ως εκ τούτου έχει τα περισσότερα να χάσει από τη μειωμένη και πολύ πιο δαπανηρή ενεργειακή προμήθεια.
Καθώς αυτές οι προμήθειες ενέργειας μειώνονται, οι τιμές θα αυξάνονται, στη συνέχεια θα εκτιναχθούν στα ύψη και η οικονομία της Γερμανίας θα συντριβεί. Αυτό θα κλιμακωθεί τον ερχόμενο χειμώνα.
Οι ηγέτες της Γερμανίας (όπως και στα άλλα κράτη της ΕΕ) συμμορφώθηκαν με τις απαιτήσεις των αμερικανικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας και, ως αποτέλεσμα, οι Γερμανοί πολίτες θα παγώσουν σύντομα, ακόμη και όταν το Βερολίνο θα ξοδεύει αστρονομικά υψηλότερες τιμές για ενέργεια από ό,τι πλήρωνε προηγουμένως.
Οι φθίνουσες προμήθειες ενέργειας από τη Ρωσία θα αντικατασταθούν από αυξημένες προμήθειες από άλλες χώρες (συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ) των οποίων η ενέργεια είναι πολύ πιο δαπανηρή από αυτή της Μόσχας και μόνο ένα μικρό μέρος αυτών των μειωμένων προμηθειών θα μπορεί να αντικατασταθεί ολοκληρωτικά.
Κάτι θα πρέπει να δώσει, πιθανότατα η ίδια η ΕΕ, επειδή η επακόλουθη ταχεία κλιμάκωση των εσωτερικών αντιθέσεων μεταξύ των κρατών της ΕΕ —ειδικά μεταξύ της Γερμανίας και των μελών που τώρα αναμένει να τη σώσουν από αυτήν την κρίση— θα μπορούσε να διαλύσει αμετάκλητα την ίδια την Ένωση.
Αυτό θα συμβεί την ίδια στιγμή που η ΕΕ – η οποία είναι εξαιρετικά δεσμευμένη στη μείωση ή ακόμα και στην εξάλειψη τόσο των πυρηνικών όσο και των ορυκτών καυσίμων και ιδιαίτερα του άνθρακα – σπεύδει ξαφνικά να αυξήσει σημαντικά τη χρήση αυτών των μη πράσινων πηγών καυσίμων.
Η Ευρώπη θα πληρώσει το λάθος της
Οι πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών, που εξέλεξαν αυτές τις ηγεσίες σίγουρα δεν θα ικανοποιούνται όταν οι κυβερνήσεις τους κάνουν στροφή 180 μοιρών προς την υπερθέρμανση του πλανήτη. Αναπόφευκτα θα τεθούν νέα απροσδόκητα ερωτήματα.
Επιπλέον, η μετάβαση πίσω στα ορυκτά καύσιμα δεν μπορεί καν να γίνει τόσο γρήγορα όσο υπόσχονται οι ηγέτες της Ευρώπης. και, κατά συνέπεια, όχι μόνο οι Ευρωπαίοι θα τρέμουν από το …κρύο τον ερχόμενο χειμώνα, αλλά και οι ηγέτες τους θα έχουν πολλές εξηγήσεις να δώσουν και να παραδεχτούν ότι είχαν κάνει λάθος ένα τρομερό λάθος και βρέθηκαν απροετοίμαστοι, σημειώνει ο Zuesse.
Αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός θα προκαλέσει πολιτικό χάος, καθώς οι αμοιβαίες κατηγορίες για τις πολλαπλές αποτυχίες τους θα ενοχλήσει τους Ευρωπαίους για ολόκληρο το εγχείρημα της ΕΕ, τη δημιουργία δηλαδή ενός ενιαίου γραφειοκρατικού ευρωπαϊκού υπερκράτους, δορυφόρου των ΗΠΑ, της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» δηλαδή που αποτελείται σχεδόν από όλα τα ευρωπαϊκά κράτη.
Η νοσταλγία για το παρελθόν και ανεξάρτητα ευρωπαϊκά κράτη, η πικρία για το μέλλον, ο «βορράς εναντίον νότου» (κ.λπ.) στην Ευρώπη, θα κυριαρχήσουν, αποδυναμώνοντας τον ιστό της ΕΕ και θέτοντας υπό αμφισβήτηση ολόκληρη τη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο διατλαντική συμμαχία (υποτέλεια, στην πραγματικότητα στην κυβέρνηση των ΗΠΑ που αντιμάχεται τη Ρωσία), επισημαίνει ο Zuesse.
Η πιο πρόσφατη συνολική αξιολόγηση των ενεργειακών αναγκών των χωρών της ΕΕ είναι η «Εξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο: Προοπτικές και συστάσεις για μια μακροπρόθεσμη στρατηγική» του Σεπτεμβρίου 2008 από τον Richard J. Anderson του Ευρωπαϊκού Κέντρου George C. Marshall.
Καθιστά σαφές ότι το χαμηλότερο κόστος και τα ταχύτερα αναπτυσσόμενα καύσιμα στην Ευρώπη (εκτός εάν οι χώρες της ΕΕ θεσπίσουν πολιτικές για να το αλλάξουν αυτό, κάτι που δεν συνέβη) είναι το φυσικό αέριο από τη Ρωσία, και ότι αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, τη βιομηχανία και χημικές πρώτες ύλες για πλαστικά κ.λπ.
Η ρωσική κυριαρχία στον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης είναι εντυπωσιακή. Γερμανία, Πολωνία, Σλοβενία, Ουγγαρία, Τουρκία, Αυστρία, Τσεχία, Ελλάδα, Φινλανδία, Σλοβακία, Βουλγαρία, Λευκορωσία, Μολδαβία, Λιθουανία, Λετονία και Εσθονία.
Πιθανώς, αυτά είναι τα κράτη που ξεπαγώσουν ιδιαίτερα τον ερχόμενο χειμώνα, προκειμένου να συνεχίσουν την πολιτική κυριαρχία των ΗΠΑ στην Ευρώπη.
Η εξέλιξη αυτή πυροδοτήθηκε από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022.
Ήταν αναπόφευκτη απάντηση της Ρωσίας στο αμερικανικό πραξικόπημα στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022 και την προσβλητική επιμονή του ΝΑΤΟ προς τη Ρωσία πως οι ΗΠΑ μπορούν να τοποθετούν αμερικανικούς πυραύλους στα σύνορα της Ρωσίας σε απόσταση μόλις πέντε λεπτών για ένα πυρηνικό πλήγμα στη Μόσχα.
Και αυτός υποτίθεται είναι ο λόγος της απενεργοποίησης της Ρωσίας ως ενεργειακού πυλώνα της ΕΕ.
Αλλά από μία τέτοια επιλογή η ΕΕ μπορεί να καταστραφεί και τα κράτη – μέλη που θα αποδεσμευθούν να παραμείνουν στη συνέχεια υποτελή στις ΗΠΑ.
Και αυτό αντί να ακολουθηθεί η ιστορικά δικαιωμένη επιλογή, η δημιουργία της Ευρασίας, της μεγαλύτερης ηπείρου του κόσμου και μιας Ευρώπης που θα περιλαμβάνει τη Ρωσία, αντί να θέτει σε κίνδυνο τη Ρωσία.
Το ερώτημα , που γεννάται, είναι γιατί οι ηγέτες της ΕΕ οδηγήθηκαν σε αυτή λύση.
Σύμφωνα με τον γνωστό ιστορικό και συγγραφέα, η απάντηση είναι η εξής: Το καθεστώς της Ουάσινγκτον χρησιμοποίησε τους «πράκτορες» που διαθέτει στην Ευρώπη για να σκοτώσει την ΕΕ.
