Σε μία περίοδο κατά την οποία το πολιτικό παιχνίδι σε ολόκληρη την Ευρώπη παίζεται ανάμεσα σε Δεξιά και Ακροδεξιά με τα Κεντρώα κόμματα να έχουν εξαφανιστεί από τον χάρτη και με τον τυφώνα Τραμπ να αλλάζει ριζικά την ατζέντα θα συνιστούσε πολιτική αυτοκτονία για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ενδεχόμενη πρόταση για υποψήφιο πρόεδρο από τον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Όταν τα ποσοστά των κομμάτων που βρίσκονται στα Δεξιά της Ν.Δ. αθροιστικά αγγίζουν το 20% είναι αυτονόητο οι επιλογές του πρωθυπουργού να στρέφονται προς τον επαναπατρισμό των παραδοσιακών ψηφοφόρων της παράταξης.
Η απόφαση να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κώστα Τασούλα έναν ακραιφνή εκπρόσωπο της παραδοσιακής Δεξιάς που είχε πολιτικό μέντορα τον Ευάγγελο Αβέρωφ σηματοδοτεί την αλλαγή στρατηγικής.
Το θολό κέντρο έχει ήδη λεηλατηθεί από τη Ν.Δ. και δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια να αντλήσει δυνάμεις ειδικά τώρα που έχει ανακάμψει το ΠΑΣΟΚ.
Γι΄ αυτό η διασφάλιση της ενότητας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και η περιχαράκωση του παραδοσιακού ακρωτηρίου της παράταξης συνιστούν στρατηγικές επιλογές που ανταποκρίνονται στα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη.
Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η επιλογή Κακλαμάνη για τη θέση του προέδρου της Βουλής.
Ο εκφραστής της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς που είχε πρωτοστατήσει στις ερωτήσεις που κατέθεταν οι αντάρτες βουλευτές από τη νέα του θέση είναι αναγκασμένος να ταυτιστεί πλήρως με την κυρίαρχη γραμμή.
