Στις 20 Μαΐου 1873 ο Levi Strauss και ο Jacob Davis κατοχυρώνουν την πατέντα για το μπλε τζιν.

Ο Strauss, ένας μετανάστης από τη Βαυαρία ήταν εκείνος που έφερε το ντέμιμ στην Αμερική.

Η εμπορική επιχείρηση την οποία έστησε στο Σαν Φρανσίσκο έκανε εισαγωγές ρούχων, υφασμάτων και άλλων ειδών, τα οποία πουλούσε στα μικρά μαγαζιά που άνοιγαν τότε σε όλη την Καλιφόρνια, για να καλύψουν τις ανάγκες των χρυσοθήρων και των άλλων εποίκων που συνέρρεαν στην περιοχή.

Το ντένιμ αποδείχθηκε πολύ δημοφιλές ανάμεσα στους εργάτες, τους καουμπόηδες και εκείνους που δούλευαν στα ορυχεία, καθώς ήταν πιο ανθεκτικό από τα κλασικά ρούχα εργασίας της εποχής στην σκληρή χρήση.

Ο Jacob Davis ήταν ένας από τους τακτικούς πελάτες του Strauss.

Αυτός ο ράφτης από τη Νεβάδα αγόραζε ντένιμ και έφτιαχνε τα παντελόνια του, τα οποία ξεχώριζαν αμέσως από εκείνα των ανταγωνιστών του.

Ο λόγος ήταν τα μεταλλικά καρφάκια που τοποθετούσε στις γωνίες κάθε τσέπης και στη βάση του φερμουάρ, για να τα κάνει πιο ανθεκτικά.

Τα τζιν με τα καρφάκια –rivets, όπως λέγονται στα αγγλικά- έκαναν αμέσως επιτυχία, με αποτέλεσμα η ιδέα του Davis να βρει πολύ γρήγορα μιμητές.

Γνωρίζοντας ότι έπρεπε να προστατεύσει το σχέδιό του, ο ράφτης θέλησε να κατοχυρώσει την πατέντα, αλλά δεν είχε τα 68 δολάρια που χρειάζονταν για τα σχετικά χαρτιά.

Έτσι, το 1872 έστειλε μια επιστολή στον Strauss, εξηγώντας του τη μέθοδό του και προτείνοντας να την κατοχυρώσουν μαζί.

Το 1873 εξασφάλισαν την πατέντα, κάτι που σήμαινε ότι για τα επόμενα 17 χρόνια, η Levi’s ήταν η μοναδική εταιρεία που μπορούσε να φτιάχνει ρούχα εργασίας με rivets.

Ο Strauss έφερε τον Davis στο Σαν Φρανσίσκο ως υπεύθυνο για την παραγωγή των τζιν και ενώ αρχικά αυτή γινόταν με μοδίστρες που δούλευαν στα σπίτια τους, ως τη δεκαετία του 1880, ο Strauss είχε ανοίξει τη δική του βιοτεχνία.

Το τζιν «ΧΧ» της Levi’s, που το 1890 μετονομάστηκε σε «501», έγινε αμέσως bestseller και η εταιρεία είχε μεγάλη ανάπτυξη.

Με τη λήξη της πατέντας, το 1890, τα rivets έγιναν στάνταρ στα τζιν, όμως εκείνα της Levi’s ξεχώριζαν και έως τη δεκαετία του 1920 η εταιρεία κατάφερε να έχει το πρώτο σε πωλήσεις παντελόνι εργασίας στις ΗΠΑ.

Τον επόμενο αιώνα, το τζιν φορέθηκε από όλους. Από ρούχο των εργατών του λεγόμενου μπλε κολάρου, έγινε στολή του αμερικανικού ναυτικού, πρώτη επιλογή των επαναστατών της νεολαίας και best seller από τους ακριβούς οίκους μόδας έως τις αλυσίδες του fast fashion.

Ασφαλώς, οι σημερινοί αγοραστές των τζιν δεν χρειάζονται πια τα rivets, αφού λίγοι σκοπεύουν να φορούν το ίδιο παντελόνι για τόσο πολλά χρόνια και να το υποβάλουν σε τόσο σκληρή χρήση όσο οι καουμπόηδες του 1880.

Όμως αυτά τα μεταλλικά καρφάκια αποτελούν μέχρι και σήμερα αναπόσπαστο κομμάτι του σχεδιασμού των τζιν.