Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ στην Ολλανδία διεξήγαγαν έρευνα προκειμένου να αποδείξουν πως η ρίψη ενός νομίσματος δεν αφορά αποκλειστικά το νόμο της τύχης.

Η πανάρχαια πρακτική της ρίψης ενός νομίσματος για τη λήψη αποφάσεων, που συχνά θεωρείται έμβλημα της καθαρής τύχης, έχει τεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος από επιστήμονες που υποστηρίζουν ότι μπορεί να μην είναι τόσο δίκαιη όσο φαίνεται. Σε μια προσπάθεια να κατανοήσουν την τυχαιότητα του παιχνιδιού, οι ερευνητές διεξήγαγαν ένα συναρπαστικό πείραμα που περιελάμβανε 350.757 ρίψεις ενός νομίσματος.

Αυτή η συναρπαστική εξερεύνηση αποκαλύπτει το μοντέλο Diaconis, μια θεωρία που παραπέμπει σε μια ιδιότυπη προκατάληψη στο αποτέλεσμα της ρίψης ενός νομίσματος. Αν και η θεωρία αυτή δεν έχει ακόμη υποβληθεί σε αξιολόγηση από ομοτίμους, παρουσιάζει μια περίεργη πρόταση που αμφισβητεί την αντίληψη της δικαιοσύνης σε αυτή την πανάρχαια τεχνική λήψης αποφάσεων.

 

Το Μοντέλο Diaconis υποστηρίζει ότι, λόγω ενός φαινομένου που ονομάζεται μετάπτωση, ένα νόμισμα περνάει περισσότερο χρόνο στον αέρα με την αρχική του πλευρά προς τα πάνω, γεγονός που αυξάνει την πιθανότητα να προσγειωθεί στην ίδια πλευρά με αυτή που ξεκίνησε, ένα φαινόμενο που ονομάστηκε «προκατάληψη της ίδιας πλευράς».

Πόσο σημαντική είναι όμως αυτή η προκατάληψη; Οι ερευνητές παρέχουν ένα παράδειγμα για να καταδείξουν το μέγεθός της: Αν κάποιος στοιχημάτιζε ένα δολάριο για το αποτέλεσμα μιας ρίψης νομίσματος και επαναλάμβανε το στοίχημα 1.000 φορές, η γνώση της αρχικής θέσης της ρίψης του νομίσματος θα είχε ως αποτέλεσμα ένα μέσο κέρδος 19 δολαρίων.

Τα ευρήματα αμφισβητούν τη συμβατική άποψη ότι οι ρίψεις κερμάτων είναι εντελώς αμερόληπτες και πραγματικά τυχαίες. Αν και αναμφίβολα απαιτείται περισσότερη έρευνα για την επικύρωση αυτών των ενδιαφέρουσων αποτελεσμάτων, το μοντέλο Diaconis μας υπενθυμίζει ότι ακόμη και η φαινομενικά απλούστερη ενέργεια μπορεί να είναι γεμάτη με κρυφές πολυπλοκότητες.

Διαβάστε ακόμη: