“Ο μεγάλος καλλιτέχνης δημιουργεί ελεύθερα ακόμα και σε ένα κελί φυλακής.” είπε κάποτε ο αγαπημένος Έλληνας ζωγράφος, Δημήτρης Μυταράς, ο οποίος στις 16 Φεβρουαρίου του 2017, έκλεισε για πάντα τα μάτια του που τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσαν πια να δουν.
Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
Τα παραπάνω λόγια του δίνουν κατά κάποιον τρόπο τον “ορισμό” του αληθινού καλλιτέχνη. Του χαρισματικού ανθρώπου που τίποτα δεν μπορεί να τον περιορίσει. Θα εκφραστεί με το δικό του μοναδικό τρόπο ακόμα και φυλακισμένος και φυσικά θα ξεχωρίσει…
Ο ίδιος υποστήριζε ότι η Ακαδημία αντί να του παρασταθεί, τον διέγραψε από μέλος της και του ζήτησε πίσω την αποζημίωση που του είχε δώσει.
“Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως ενώ τους είπα ότι έχω πρόβλημα υγείας, ενώ τους έστειλα και τα αποδεικτικά στοιχεία, τις ιατρικές γνωματεύσεις από τη Σουηδία, με διέγραψαν λες και ήμουν ένας εγκληματίας. Έχω πρόβλημα, δε βλέπω , δε μπορώ να βγω έξω, και αν βγω με συνοδεύει ο γιος μου. Αντί απάντησης μου ζήτησαν πίσω την αποζημίωση που μου είχαν δώσει 2.304,17 ευρώ, πράγμα που έκανα φυσικά” εξομολογήθηκε ο ζωγράφος, σε μια παλαιότερη συνέντευξη του στην Ελευθεροτυπία.
10 χρόνια πριν το τέλος του είχε πει για την Τέχνη που τόσο αγαπούσε…
“H τέχνη μοιάζει με κοινωνικό φαινόμενο, αλλά στην ουσία είναι ένα σχεδόν φυσικό φαινόμενο, κάτι σαν ηφαιστειακή εκτόνωση. Δεν καταγράφει την ιστορία ούτε κάνει ιστορία, ούτε προηγείται της εποχής της ούτε την ακολουθεί. H τέχνη είναι ο έρωτας, με την πλατύτερη σημασία της λέξης, είναι η έκφραση και το ξεχείλισμα μιας πληρότητας. Δεν υπακούει σε θεωρίες, τις οποίες διαψεύδει μονίμως, έχει δική της λογική και δεν ερμηνεύεται με λόγια. H τέχνη δεν είναι μαχητική ή ήρεμη, αλλά είναι σαν τον άνεμο, που άλλοτε είναι άγριος και δυνατός και άλλοτε γαλήνιος.
