Μεγάλη Πέμπτη απόγευμα, κι ενώ ο κόσμος φόρτωνε τα αυτοκίνητα για το χωριό ή είχε ήδη βάλει μπρος για σούβλες και κοκορέτσια, κάποιοι είπαν να “ρίξουν” στην αγορά ό,τι είχαν να πουν για τα οικονομικά τους. Τυχαίο; Καθόλου. Το κόλπο παλιό, αλλά πάντα αποτελεσματικό. Πότε ανακοινώνεις κάτι που θες να περάσει στα ψιλά; Στις γιορτές, βράδυ, όταν κανείς δεν διαβάζει ειδήσεις και όλοι είναι αλλού. Πονηρές τακτικές από εταιρείες που φοβούνται το φως της μέρας όσο ο διάολος το λιβάνι.
Το καλό είναι πως όσοι γυρίσαμε, βλέπουμε τώρα τα “ψιλά γράμματα”. Κι εκεί έχει ζουμί. Για παράδειγμα, κυκλοφόρησαν κάτι νούμερα χωρίς να μας πουν το βασικό: πόσο κέρδος έμεινε στο ταμείο. Το «ξέχασαν». Κι όταν το ψάξεις λίγο παραπάνω, βλέπεις πως τα καθαρά κέρδη έπεσαν στο μισό. Από σχεδόν 600 χιλιάδες, κάτω από 300. Σαν να λέμε… “καλό Πάσχα και μακάρι να μην το προσέξει κανείς”.
Και γιατί να το προσέξει δηλαδή ο μέσος επενδυτής; Μιλάμε για εταιρείες με τζίρο που δεν φτάνει ούτε τις μηνιαίες πωλήσεις μιας καλής καφετέριας. Ποιος ο λόγος να παραμένουν στο ταμπλό; Ποιον εξυπηρετεί αυτή η… παρουσία-φάντασμα; Αντί να υπάρχει σοβαρός απολογισμός, αντί να δούμε ξεκάθαρα ποιος κερδίζει και ποιος χάνει, αναλωνόμαστε σε μαγειρέματα και ασκήσεις αδιαφάνειας.
Αλλά το καλύτερο είναι αλλού. Οι εταιρείες αυτές κρατούν στο χαρτοφυλάκιό τους ακίνητα αξίας –λένε– αρκετών εκατομμυρίων. Καλά ως εδώ. Μόνο που όταν πας να δεις τι φέρνουν αυτά τα ακίνητα σε εισόδημα, σου ’ρχεται λίγο να γελάσεις. Ενοίκια κάτω από 2% απόδοση. Ούτε προθεσμιακή στην τράπεζα. Κι όμως, μιλάμε για εταιρεία εισηγμένη. Ε, συγγνώμη, αλλά κάτι δεν πάει καλά εδώ.
Προκύπτει λοιπόν το εύλογο ερώτημα: γιατί να συνεχίζουν να υπάρχουν τέτοιες παρουσίες στο χρηματιστήριο; Για να γεμίζουν χώρο στις λίστες; Για να δίνουν τη δυνατότητα σε κάποιους να κινούνται «εντός πλαισίου» αλλά κάτω απ’ το ραντάρ; Μήπως τελικά χρειαζόμαστε ένα πιο αυστηρό φίλτρο; Ένα όριο σοβαρότητας, ένα κατώφλι αξιοπιστίας;
Η εικόνα των μικρών, ανενεργών ή μισοζωντανών εταιρειών που “ξεχνάνε” τα κέρδη και “κοστολογούν” ακίνητα με βάση την επιθυμία και όχι την αγορά, δεν τιμά κανέναν. Ούτε τους επενδυτές, ούτε την αγορά, ούτε τις εποπτικές αρχές που κάνουν ότι δεν βλέπουν. Το ελληνικό χρηματιστήριο δεν έχει περιθώριο για τέτοια βαρίδια.
Ήρθε η ώρα να ξεχωρίσει η ήρα απ’ το στάρι. Να μείνουν όσοι έχουν λόγο ύπαρξης, πραγματικό αποτύπωμα και διάθεση να παίξουν με ανοιχτά χαρτιά. Οι υπόλοιποι; Ή στο περιθώριο ή… στο σπίτι τους. Γιατί το να παίζεις με την ανοχή του κοινού και να “πετάς” ανακοινώσεις όταν οι άλλοι ψήνουν αρνί, δεν είναι απλώς κουτοπονηριά. Είναι ασέβεια. Και κάποια στιγμή, ο λογαριασμός θα έρθει.
