“Μετά το ‘Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα’ έγινα διάσημη. Δεν μπορούσα πια να βγω στο δρόμο. Οι γυναίκες με μισούσαν… Αναγκάστηκα να ζήσω περιχαρακωμένη για πολλά χρόνια”, έλεγε η Brigitte Bardot στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, εξηγώντας την απόφασή της να αφιερωθεί στον αγώνα της για την προστασία των ζώων και να αποσυρθεί στη βίλα του Saint Tropez.
Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
Είχαν περάσει ήδη επτά χρόνια και κάτι, από το 1973, που είχε αποσυρθεί από τον κινηματογράφο. Πολύ νωρίς για μια γυναίκα σαν κι εκείνη… Την πιο κολακευμένη, καλοπληρωμένη, αλλά και ταυτόχρονα αμφισβητημένη σταρ του γαλλικού κινηματογράφου. Από την αρχή κιόλας της καριέρας της, αυτό που της αμφισβητήθηκε- ακόμα και από τον ίδιο τον Roger Vadime, ο οποίος την ανέδειξε – ήταν οι υποκριτικές της ικανότητες. Κάποιες όμως από τις σαρανταεπτά ταινίες που γύρισε, όπως “Όσα δεν έσβησε ο άνεμος”, “Ιδιωτική ζωή”, “Η περιφρόνηση”, “Το κορίτσι της ακολασίας”, εξακολουθούν να προβάλλονται στις κινηματογραφικές αίθουσες. Και αυτή είναι απόδειξη πως η Bardot μπορούσε να παίξει…
Ο γάμος της
To 1952, παντρεύεται τον Γάλλο σκηνοθέτη Ροζέ Βαντίμ, ο οποίος θα την κάνει διάσημη, τέσσερα χρόνια αργότερα με την ταινία “Και ο Θεός… έπλασε τη γυναίκα” (“Et Dieu… crea la femme”). Η ταινία λογοκρίθηκε σε μεγάλο βαθμό στην Αμερική. Η Μπριζίτ υποδύεται μια σεξουαλικά απελευθερωμένη γυναίκα που κατοικεί στην πόλη της Νότιας Γαλλίας, στο Σεν Τροπέ. Ο Βαντίμ οριοθετεί με τα παρακάτω λόγια το χαρακτήρα της:
“Ήθελα διαμέσου της Brigitte, να αναπαραστήσω το κλίμα της εποχής, η Juliette είναι ένα κορίτσι των καιρών της, που αποτινάσσει κάθε συναίσθημα ενοχής, κάθε ταμπού που της επιβάλλει η κοινωνία και της οποίας η σεξουαλικότητα είναι παντελώς απελευθερωμένη. Στην προπολεμική λογοτεχνία και τα φιλμ, θα την είχαν χαρακτηρίσει πόρνη. Στην εν λόγω ταινία, είναι μια πολύ νέα γυναίκα, γενναιόδωρη, καμιά φορά ανισόρροπη και τελικά ασυγκράτητη, που δεν έχει καμιά άλλη δικαιολογία παρά τη γενναιοδωρία της.”
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο klik.gr
