Αγίου Βαλεντίνου: Τα πιο ερωτικά κλασικά ποιήματα. Μπορεί να δοθεί ακριβής ορισμός για τον έρωτα; Είναι κάτι που από σύμπτωση συμβαίνει στη ζωή μας ή μια τέχνη που χρειάζεται τέχνη και προσπάθεια; Ένα μπουκέτο από ερωτικά ποιήματα μεγάλων ποιητών, άλλα προσωπικά αγαπημένα του γράφοντος και άλλα σχεδόν υποχρεωτικά, επιβεβλημένα, τόσο διάσημα που καταντούν σχεδόν κλισέ, χωρίς αυτό να αφαιρεί κάτι από τη γοητεία τους. Στείλτε το δικό σας αγαπημένο ερωτικό ποίημα.

Τζόις Μανσούρ (1928-1986)

Άσε με να σ’ αγαπώ

αγαπώ τη γεύση απ’το παχύ σου αίμα

το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου

η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι

αγαπώ τον ιδρώτα σου

μ’αρέσει να χαϊδεύω τις μασχάλες σου

περίρρυτες από χαρά

άσε με να σ’ αγαπώ

ε. ε. κάμμινγκς (1894-1962)

μου αρέσει το σώμα μου όταν είναι με το σώμα

σου. Τόσο που είναι φρέσκο αυτό το πράγμα.

Μύες καλύτεροι, νευρώνες περισσότεροι.

μου αρέσει το σώμα σου. μου αρέσει αυτό που κάνει,

μου αρέσουν τα πώς του. μου αρέσει απ’ το σώμα σου να νιώθω τη σπονδ

υλική στήλη και κόκαλα, και την τρεμουλιαστή

κρουστο-απαλό τητά του και που εγώ θα το

ξανά και ξανά και ξανά

φιλήσω, μου αρέσει να φιλώ αυτό κι εκείνο σου,

μου αρέσει, αργά να χαϊδεύω το, χνούδι φουντωτό το

γουνάκι ηλεκτρισμένο σου, και τι-ν’-αυτό που βγαίνει

από τη χωρισμένη σάρκα … Και μάτια μεγάλα ερωτο-ψίχουλα,

και ίσως μου αρέσει το ρίγος

του από κάτω μου εσύ τόσο, που, αλήθεια, φρέσκο πόσο

Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

Αγάπη

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι

δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,

κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,

εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996)

Το Μονόγραμμα (απόσπασμα)

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς

Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς

Μες στη μέση της θάλασσας

Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’  ακούς

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς

Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς

Άκου, άκου

Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει- ακούς;

Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει –ακούς;

Είμ’εγώ που φωνάζω κι ειμ’ εγώ που κλαίω. Μ’ ακούς

Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ ακούς

Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933)

Επέστρεφε

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,

αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—

όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,

κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,

κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…

Σαπφώ (630/612-570 π.Χ.)

Ο έρωτας συγκλόνισε

την καρδιά μου όπως ο άνεμος που κατεβαίνει από το βουνό

τραντάζει τις βελανιδιές

Πάμπλο Νερούδα (1904-1973)

Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,

σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:

σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,

μυστικά, μέσ’ από την ψυχή και τον ίσκιο.

Χουάν Ραμόν Χιμένεθ (1881-1958)

Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα

Το στόμα σου φύτεψε

μ’ εκείνο το φιλί στο δικό μου

ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα,

κι οι ρίζες τους τρων την καρδιά μου.

Είταν φθινόπωρο. Ο άμετρος ουρανός

άρπαξε με τον ήλιο του

όλο το χρυσάφι –κίονες λάμψεων–

από τη ζωή.

Αλκυόνη Παπαδάκη (απόσπασμα)

Η αγάπη δεν είναι μπακάλικο.
Nα μετράς τι έδωσες εσύ. Τι εγώ. Τι ο άλλος.
Ή δίνεις από την ψυχή σου και βγάζεις τον σκασμό.
Ή κάτσε στη γωνίτσα σου και μέτρα τι δεν πήρες.

Ναζίμ Χικμέτ, Η πιο όμορφη θάλασσα

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα
Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε στο `χω πει ακόμα.