Τον τελευταίο καιρό, ο κόσμος της επιστήμης έχει γεμίσει με αξιοσημείωτες ανακαλύψεις και εξελίξεις, καθεμία από τις οποίες αλλάζει την αντίληψή μας για τον κόσμο με μοναδικό τρόπο. Από την ανίχνευση νέων, δυνητικά κατοικήσιμων πλανητών έως τα πρωτοποριακά αρχαιολογικά ευρήματα, ο ρυθμός της επιστημονικής προόδου φαίνεται να είναι αμείλικτος. Ωστόσο, εν μέσω αυτής της ραγδαίας προόδου, ένα ιδιότυπο πείραμα εκτυλίσσεται αθόρυβα εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, το οποίο διακρίνεται όχι για την ταχύτητά του, αλλά για την εξαιρετική υπομονή και διάρκειά του.

Το εν λόγω πείραμα ξεκίνησε το 1927 από τον Thomas Parnell, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Queensland στην Αυστραλία. Η έρευνα αυτή, η οποία κατέχει το ρεκόρ του μακροβιότερου εργαστηριακού πειράματος στην ιστορία, αποσκοπεί στην παρατήρηση της ρευστότητας και του υψηλού ιξώδους της πίσσας, ενός παραγώγου της πίσσας και του πιο παχύρρευστου γνωστού υγρού στον κόσμο. Υπό κανονικές συνθήκες, η πίσσα φαίνεται στερεή, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα εξαιρετικά ιξώδες υγρό.

Η προσέγγιση του Parnell ήταν απλή αλλά και σχολαστική. Ξεκίνησε θερμαίνοντας ένα δείγμα πίσσας και ρίχνοντάς το σε ένα σφραγισμένο χωνί. Στη συνέχεια, άφησε την πίσσα να κατασταλάξει για τρία χρόνια. Το 1930, ο λαιμός του χωνιού κόπηκε, επιτρέποντας στην πίσσα να στάζει αργά σε ένα δοχείο που τοποθετήθηκε από κάτω. Αυτή η απλή διάταξη αποτέλεσε την αφετηρία για αυτό που θα γινόταν μια παρατήρηση που θα κάλυπτε όλη την εποχή.

Τα αποτελέσματα, αν και άργησαν να υλοποιηθούν, ήταν ενδιαφέροντα. Κατά την πρώτη δεκαετία μετά την έναρξη του πειράματος έπεσε μόνο μία σταγόνα. Εντυπωσιακά, χρειάστηκαν άλλα 40 χρόνια για να πέσουν οι επόμενες πέντε σταγόνες. Από τότε, μόνο τρεις επιπλέον σταγόνες έχουν καταγραφεί, παρά το γεγονός ότι το χωνί ήταν ανοιχτό για πάνω από 87 χρόνια. Η πιο πρόσφατη πτώση παρατηρήθηκε τον Απρίλιο του 2014 και οι επιστήμονες αναμένουν ότι η επόμενη θα συμβεί κάποια στιγμή στη δεκαετία του 2020.

Διαβάστε ακόμη: