Ξεκινάμε με μια εικόνα γνώριμη σε όσους κινούνται στον χώρο της επικοινωνίας και της διαφήμισης. Ο διευθυντής επικοινωνίας μιας πολύ μεγάλης εισηγμένης εταιρείας – ας την πούμε “βαρύ όνομα” – κυκλοφορεί με βαρύ βηματισμό στα γραφεία, απαντά με σπουδαιοφάνεια σε mails, κάνει meetings που κρατάνε αιώνες και αφήνει να εννοηθεί πως τίποτα δεν περνάει αν δεν πάρει την ευλογία του. Όλα πρέπει να “περάσουν από εκείνον”, όλα να έχουν το ΟΚ του αφεντικού. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει.

Γιατί στην πραγματικότητα, όλοι στην αγορά – από το junior του account μέχρι τον CEO της διαφημιστικής – ξέρουν πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ξέρουν πως όταν πέφτει το τηλέφωνο από το αρμόδιο τμήμα της διαφημιστικής, εκεί αποφασίζεται το “τι πάει, πού πάει και γιατί πάει”. Ο διευθυντής επικοινωνίας απλώς το μαθαίνει τελευταίος. Αν το μάθει καν.

Κι εδώ είναι το αστείο: αυτή η φαντασίωση εξουσίας που συντηρείται μόνο μέσα στο μικρόκοσμο του corporate θεάτρου. Εκεί που η καρέκλα λέει περισσότερα από το πρόσωπο που κάθεται πάνω της. Εκεί που κάποιοι πιστεύουν πως επειδή φοράνε πουκάμισο με μανικετόκουμπα, σημαίνει πως κινoύν τα νήματα. Κι όμως, τα νήματα είναι αλλού – και τα κρατάνε άλλα χέρια, πιο χαμηλόφωνα, αλλά ουσιαστικά.

Τώρα, θα μου πεις, “καλά, και τι τον νοιάζει τον διευθυντή; Παίρνει το μισθό του, έχει το γραφείο του, έχει την κάρτα του, έχει και μια θέση στο board.” Ναι, όλα ωραία και καλά. Αλλά υπάρχει και κάτι που λέγεται φήμη. Υπάρχει το “τι λένε για σένα στην πιάτσα”. Γιατί ο χώρος αυτός είναι μικρός. Όλοι ξέρουν όλους. Κι όταν συζητιέται το όνομα σου, όχι για τις αποφάσεις που πήρες, αλλά για τις αποφάσεις που δεν σε ρώτησαν καν, ε, τότε δεν μιλάμε για κύρος, μιλάμε για διακοσμητική παρουσία.

Και πες πως για καιρό τα πράγματα κυλούν έτσι. Το project πάει, οι καμπάνιες τρέχουν, το γραφείο σου έχει φυτά που ποτίζονται αυτόματα. Έχεις τη βολή σου. Αλλά οι αλλαγές έρχονται. Πάντα έρχονται. Κάποιος κάνει αναδιάρθρωση. Κάποιος κόβει κόστος. Κάποιος αποφασίζει πως “χρειαζόμαστε κάποιον που όντως να έχει ρόλο στρατηγικό, όχι τυπικό”.

Και τότε, το ταμείο θα είναι ξεκάθαρο. Όχι με βάση τους τίτλους. Αλλά με βάση τη φήμη. Τι λέει για σένα η αγορά; Ήσουν decision maker ή courier εγκρίσεων; Είχες λόγο ή έπαιρνες σημειώσεις από το media planning; Κι όταν οι επόμενοι σε ρωτήσουν “τι έκανες σ’ αυτή τη θέση;”, δεν θα φτάνει να λες “ήμουν εκεί”.

Οπότε, για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, καλό είναι καμιά φορά να ακούμε. Όχι μόνο τα ναι του κύκλου μας, αλλά και τα χαμόγελα της πιάτσας που ξέρει πολύ καλά ποιος κάνει κουμάντο και ποιος απλώς φοράει το κουστούμι του κουμανταδόρου.

Γιατί στο τέλος της μέρας, η αγορά δεν ξεχνά. Κι όταν έρθει η ώρα της αλλαγής, δεν μετράει ποιος το έπαιζε μεγάλος – αλλά ποιος ήταν μεγάλος.

Διαβάστε ακόμη: