Το να βρεις κόκκινο ελληνικό κρασί στην Νέα Υόρκη πριν από 15 χρόνια (αυτό σήμαινε ότι) θα έπρεπε να βρεθείς στον ελληνικό «θύλακα» της Αστόρια, όπου τα καταστήματα κρασιών θα μπορούσαν να καλύψουν όσο καλύτερα μπορούσαν τις προτιμήσεις των τοπικών πελατών τους και των πρόσφατων μεταναστών.

Πολλά άλλαξαν, όμως, (από τότε) και πολύ γρήγορα. «Τον Φεβρουάριο του 2021 ψωνίζοντας online από μερικά καταστήματα κρασιών στο Μανχάταν, κατάφερα να βρω 12 πανέμορφα ελληνικά κόκκινα χωρίς να φύγω από το γραφείο μου (αν και πιστέψτε με, θα έδινα οτιδήποτε αυτές τις μέρες για μια προσωπική εμπειρία αγορών)», γράφει ο Ερικ Ασίμοβ, συντάκτης του άρθρου των New York Times υμνώντας το – λιγότερο γνωστό διεθνώς σε σχέση με το λευκό – κόκκινο ελληνικό κρασί.

Tι οδήγησε όμως σε αυτήν την αλλαγή;

«Η αναζήτηση της ποιότητας σπάνια συμβαδίζει με την αναζήτηση της επιβίωσης», αναφέρει ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης στο βιβλίο του «Τα Κρασιά της Ελλάδας».

Με άλλα λόγια, προς το τελευταίο τρίτο του 20ού αιώνα, η Ελλάδα στήριξε την οινοπαραγωγή που επικεντρώνονταν στην ποιότητα και οι καταναλωτές ήταν πρόθυμοι να πληρώσουν για αυτά τα κρασιά. Αυτό συνεχίζεται, παρά την οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας.

«Τόσο αρχαίο, μα συνάμα τόσο νέο: Απίθανα κόκκινα κρασιά από την Ελλάδα» είναι ο τίτλος του άρθρου που προκρίνει τα παρακάτω κρασιά δίνοντας σημασία και στην φυσική οινοποίηση: