Έναν αιώνα ζωής συμπλήρωσε φέτος το θρυλικό The New Yorker, ένα περιοδικό που γεννήθηκε το 1925 για να απευθυνθεί στην εκλεπτυσμένη ελίτ του Μανχάταν – αν και ο δημιουργός του, Χάουαρντ Ρος, δεν είχε καν πανεπιστημιακή μόρφωση και καταγόταν από μια μικρή κωμόπολη ανθρακωρύχων στο Κολοράντο. Παρ’ όλα αυτά, δημιούργησε ένα περιοδικό που έμελλε να γίνει ο απόλυτος ορισμός της δημοσιογραφικής κομψότητας και του αιχμηρού χιούμορ.
Το ντοκιμαντέρ του Netflix που συμπυκνώνει 100 χρόνια ιστορίας
Το νέο ντοκιμαντέρ του Μάρσαλ Κάρι, «The New Yorker at 100», επιχειρεί μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες να αποδώσει τη διαδρομή ενός μέσου που έζησε σχεδόν άθικτο τις καταιγίδες του χρόνου και την κατάρρευση του έντυπου Τύπου.
Η ταινία μάς ξεναγεί:
-
στα γραφεία του περιοδικού,
-
στη διαδικασία σύνταξης,
-
στο τμήμα μυθοπλασίας,
-
στα περίφημα cartoons
-
και φυσικά στο θρυλικό τμήμα fact-checking, έναν θεσμό σχεδόν μοναδικό στον κόσμο.
Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται και διάσημοι θαυμαστές του περιοδικού – από τον Τζον Χαμ μέχρι τη Σάρα Τζέσικα Πάρκερ.
Ο Ντέιβιντ Ρέμνικ: 28 χρόνια στο τιμόνι
Ο σημερινός διευθυντής, Ντέιβιντ Ρέμνικ, διευθύνει το περιοδικό από το 1997. Θεωρεί το New Yorker «ένα κίνημα για τα υψηλά ζητήματα» και όχι απλώς ένα μέσο ενημέρωσης.
Η καθημερινή του σχέση με το περιοδικό μοιάζει με ιερή αποστολή, ενώ δεν κρύβει ότι η προσωπική του εμπειρία –με μια κόρη που πάσχει από σοβαρή μορφή αυτισμού– έχει διαμορφώσει τον ανθρωποκεντρικό τρόπο που αντιλαμβάνεται τη δημοσιογραφία.
Τα δημοσιεύματα που σημάδεψαν έναν αιώνα
Ορισμένα κείμενα του New Yorker έχουν μείνει στην ιστορία της παγκόσμιας δημοσιογραφίας:
• «Χιροσίμα» – Τζον Χέρσεϊ (1946)
Ένα ενιαίο κείμενο 30.000 λέξεων που κάλυψε ολόκληρο το τεύχος, αποκαλύπτοντας τις φρικτές συνέπειες της ατομικής βόμβας.
• «Silent Spring» – Ρέιτσελ Κάρσον (1962)
Το άρθρο που γέννησε το παγκόσμιο περιβαλλοντικό κίνημα.
• «A Letter from the Region of My Mind» – Τζέιμς Μπόλντουιν (1962)
Μία από τις σημαντικότερες φωνές του αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα.
• «In Cold Blood» – Τρούμαν Καπότε (1965)
Το έργο που γέννησε το είδος του non-fiction novel και την κουλτούρα του true crime.
Ο ιδανικός συνδρομητής: όχι McDonald’s, αλλά “χειροποίητο σούσι”
Ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ σχολιάζει εύστοχα ότι το New Yorker δεν επιδιώκει να γίνει «McDonald’s των εντύπων».
Με 1,25 εκατομμύρια συνδρομές, το περιοδικό στοχεύει στην ποιότητα, όχι στη μαζικότητα. Είναι «ένα μικρό εστιατόριο που σερβίρει χειροποίητο σούσι για ανθρώπους που το εκτιμούν».
Οι σκιές πίσω από τα φώτα: διαμαρτυρίες και απολύσεις
Η γοητεία του μύθου του New Yorker συγκρούεται όμως με τις σκληρές πραγματικότητες της εποχής.
Στην ειδική προβολή του ντοκιμαντέρ στο Manhattan, εργαζόμενοι πραγματοποίησαν διαμαρτυρία για τις «παράνομες απολύσεις», κατηγορώντας τη Conde Nast για συνδικαλιστική καταστολή.
Μεταξύ των απολυμένων βρίσκεται και ο διακεκριμένος fact-checker Τζάσπερ Λο, ο οποίος εμφανίζεται ειρωνικά και στην ταινία, προκαλώντας αντιδράσεις μεταξύ κορυφαίων συντακτών.
Ένας αιώνας παράδοση – και μια νέα μάχη για το μέλλον
Το New Yorker εξακολουθεί να αποτελεί σημείο αναφοράς, ένα μέσο που καθόρισε όχι μόνο τη δημοσιογραφία αλλά και την αμερικανική κουλτούρα.
Το ντοκιμαντέρ φωτίζει τόσο τη λαμπρή κληρονομιά όσο και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα ένα ιστορικό έντυπο, το οποίο συνεχίζει να διεκδικεί ρόλο και φωνή στον 21ο αιώνα.
