«Ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν πρέπει να φαντάστηκε διαφορετικά την κατάκτηση της Ουκρανίας: γρήγορα, χωρίς μεγάλη προσπάθεια και χωρίς αντίσταση. Αλλά τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Η εισβολή στην Ουκρανία έχει διάρκεια κι αυτό οφείλεται στον αγώνα των Ουκρανών, αλλά και την εσφαλμένη εκτίμηση της κατάστασης από τον Πούτιν».
«Το βράδυ της 23ης προς την 24η Φεβρουαρίου, η Ρωσία ξεκινά τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας. Είναι ένας άνισος αγώνας. Αρχικά, πολυάριθμοι πύραυλοι από τη Ρωσία κατευθύνοντας προς τα αεροδρόμια και τα συστήματα αεράμυνας της Ουκρανίας. Μετά σειρά έχουν τα τανκς και χιλιάδες στρατιώτες να επιτίθενται από το βορρά, το νότο και ανατολικά. Η Ουκρανία είναι σαφώς κατώτερη σε στρατιωτικό εξοπλισμό. Ως εκ τούτου, για την Ρωσία ήταν θέμα ημερών να κατακτήσει την Ουκρανία».
«Μόλις μια εβδομάδα αργότερα, οι ρωσικές δυνάμεις απέχουν πολύ από τη νίκη. Ενώ έχουν προσεγγίσει το Κίεβο, και κερδίζουν έδαφος στην ανατολική και νότια Ουκρανία, έχουν ήδη αρκετές απώλειες.
«Μόλις δύο ημέρες μετά την έναρξη της εισβολής, υπάρχουν πρώτες ενδείξεις ότι η επίθεση δεν εξελίσσεται όπως πιθανώς οραματίστηκε ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν. Αυτά τα στοιχεία διαδίδονται αρχικά κυρίως από τον αμερικανικό στρατό και θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ηθική υποστήριξη για την στρατιωτικά κατώτερη Ουκρανία. Αλλά τα στοιχεία άρχισαν να πυκνώνουν.
Παρά την επιφυλακτικότητα όσον αφορά τις αναφορές, τα βίντεο και τα στοιχεία που διανέμονται από αντιμαχόμενες πλευρές φαίνεται τώρα ότι ο ρωσικός στρατός μετράει τις πληγές του.
Ο Καμίλ Γκαλίφ από το «American Woodrow Wilson Center», μια δεξαμενή σκέψης, βλέπει τρεις βασικούς λόγους που ευθύνονται για τις ρωσικές απώλειες: ο Πούτιν υπερεκτίμησε τον στρατό του, υποτίμησε την ικανότητα και τη βούληση της Ουκρανίας να αμυνθεί και επιτέθηκε εφαρμόζοντας λάθος τακτική.
Αν και ο ρωσικός στρατός διαθέτει αρκετό πυροβολικό, δεν επαρκεί για να πετύχει τη νίκη. Και αυτό οφείλεται στη λάθος τακτική που υιοθέτησε ο Πούτιν και οι στρατηγοί του. Προφανώς εκτίμησαν ότι η κατάκτηση της Ουκρανίας μ’ ένα μόνο κύμα επιθέσεων θα ήταν αρκετό ( «Blitzkrieg», πόλεμος- αστραπή).
Ο Πούτιν όμως είναι άνθρωπος των μυστικών υπηρεσιών, όχι του στρατού. Κι αυτός ο τύπος πολέμου είναι νέος για τον Πούτιν.
Ο Γκαλίφ επισημαίνει κι ένα άλλο σημείο: όταν ο Πούτιν κήρυττε τον πόλεμο, είχε πάντα απέναντί του κατώτερους αντιπάλους και σχετικά λίγους κινδύνους.
Οι επιχειρήσεις στην Τσετσενία, τη Γεωργία και τη Συρία ήταν τελικά επιτυχημένες αποστολές από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις. Στη Γεωργία και τη Συρία, ο στόχος δεν ήταν η ανατροπή μιας κυβέρνησης και ο έλεγχος μιας ολόκληρης χώρας, αλλά μόνο η εγκατάσταση αυτονομιστικών περιοχών, όπως αργότερα στην Ουκρανία. Και ειδικά στην Τσετσενία και τη Συρία, ο ρωσικός στρατός ενήργησε με μεγάλη σκληρότητα κατά του άμαχου πληθυσμού. Αυτό δεν συμβαδίζει όμως με την «απελευθέρωση» ενός αδελφού έθνους.
«Όσον αφορά την έκταση, η Ουκρανία είναι σημαντικά μεγαλύτερη από την Τσετσενία, τη Γεωργία ή τη Συρία. Αλλά σύμφωνα με τον Γκαλίφ , αυτή τη φορά ο Πούτιν βασίστηκε σε επιτυχίες του 2014. Εκείνη την εποχή, ο ουκρανικός στρατός δεν είχε καμία πιθανότητα ούτε στη χερσόνησο της Κριμαίας ούτε στο Ντονμπάς. Η Ουκρανία όμως μαθαίνει από την ήττα της.
«Κι ως αποτέλεσμα της ήττας της το 2014, η Ουκρανία εκσυγχρόνισε τις ένοπλες δυνάμεις της. Επιπλέον, η χώρα δημιούργησε ένα εθνικό αμυντικό σύστημα και οι ένοπλες δυνάμεις βρίσκονται σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο σήμερα από ότι ήταν τότε. Και οι στρατιώτες του Πούτιν αισθάνονται αυτήν τη στιγμή τις επιπτώσεις από τον εκσυγχρονισμό των Ουκρανών.
«Ακόμη και αν δεν μπορούν να επαληθευτούν όλες οι αναφορές και τα βίντεο, υπάρχουν στοιχεία για κατεστραμμένα άρματα μάχης, ελικόπτερα και άλλα στρατιωτικά οχήματα που ανήκουν στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις. Σύμφωνα με το ουκρανικό υπουργείο Άμυνας, 200 Ρώσοι στρατιώτες έχουν συλληφθεί και περίπου 5.400 Ρώσοι έχουν σκοτωθεί. Δεν είναι σαφές εάν οι αριθμοί είναι σωστοί.
Τις τελευταίες ώρες, κλιμακώνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία. Για τον Γκαλίφ όμως, εάν υποθέσουμε ότι ο Πούτιν δεν μπορεί να ηττηθεί στρατιωτικά, θα είναι πάντα ο χαμένος. Διότι έκανε λάθη στο σχεδιασμό και την εκτέλεση της «ειδικής επιχείρησης» στην Ουκρανία και υποτίμησε την ανθεκτικότητα των Ουκρανών – σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο.»
