Στη βράση το κολλάει το… σίδερο της Belharra για τους Γάλλους που βιάζονται να κλείσουν τη συμφωνία με την Ελληνική πλευρά για να πάρουν αυτό που λέγαμε παλιά “όλα τα κιλά όλα τα λεφτά”.
Για πρώτη φορά όμως στην ιστορία της χώρας, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, μετά το …έπος της αγοράς των αεροσκαφών Ραφάλ χωρίς έστω ένα ευρώ αντισταθμιστικά για την Ελληνική αμυντική Βιομηχανία (για τους εργάτες και τους μηχανικούς και όχι τους μεσάζοντες για να μην παρεξηγηθούμε) τώρα και στην υπόθεση των φρεγατών οι Γάλλοι προσπαθούν να κλείσουν τη συμφωνία με μηδενική δέσμευση για ελληνικό υποέργο κάτι το οποίο συμβαίνει πάντα σε μία μεγάλη προμήθεια αμυντικό εξοπλισμό και προβλέπεται ποσοστιαία και από την Ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Το θέμα έχει φτάσει μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου και από ότι μαθαίνουμε ενδιαφέρει προσωπικά και τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο οποίος προφανώς δεν θα θελήσει να χρεωθεί το μαρασμό και το λουκέτο σε ιδιωτικές επιχειρήσεις που απασχολούν εκατοντάδες εργαζόμενους.
Η ελληνογαλλική συμφωνία εξάλλου, είναι μία προσωπική επιτυχία του Πρωθυπουργού και δεν χρειάζεται να υπάρχει καμία σκιά.
Τα χρήματα είναι πολλά. Δυόμισι δισεκατομμύρια τα αεροσκάφη Rafale και 5 δισεκατομμύρια οι φρεγάτες Belharra μας κάνουν στο σύνολο γύρω στα 7,5 δισεκατομμύρια ευρώ.
Και δεν είναι μόνο η οικονομική αιμορραγία άνευ εγχώριου αντικρίσματος. Χωρίς ελληνική συμμετοχή και απόκτηση τεχνογνωσίας σε κάθε μελλοντική βλάβη τα στελέχη των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων θα πρέπει να στέλνουν αεροπλάνα και βαπόρια στη Γαλλία για επισκευή με ότι αυτό συνεπάγεται για την επιχειρησιακή ικανότητα και τη δυνατότητα άμεσης ανταπόκρισης σε μία πιθανή κρίση στο Αιγαίο.
Οι Γάλλοι βιάζονται αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας η οποία ούτως ή άλλως χρηματοδοτεί με ίδιους πόρους την ανάπτυξη αυτών των ηλεκτρονικών φρεγατών που είναι μόνο σε μακέτα προς το παρόν. Κάτι αντίστοιχο εξάλλου συνέβη και στο παρελθόν με τα Γερμανικά υποβρύχια U214.
Ας μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη και με το ίδιο (και μεγαλύτερο) κόστος για τη χώρα μας.
