Ο σπουδαίος λαϊκός τραγουδιστής Βασίλης Καρράς, πέθανε σε ηλικία 70 ετών. 

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο αγαπημένος τραγουδιστής, αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας το τελευταίο διάστημα, καθώς έδινε μάχη με την επάρατο νόσο τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Τις τελευταίες ημέρες νοσηλευόταν με κορωνοϊό στην εντατική. Άφησε την τελευταία του πνοή στις 17:00 το απόγευμα της Κυριακής 24 Δεκεμβρίου, παραμονή των Χριστουγέννων, από ανακοπή.

Το 2019, είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο του με τίτλο, «Από την αποθέωση της Ανατολής… στο χειροκρότημα της Δύσης» από τις εκδόσεις Μαλλιάρης –Παιδεία, στο οποίο αποκαλύπτονται ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη ζωή και την καριέρα του αγαπημένου τραγουδιστή μέσα από τις ίδιες τις εξομολογήσεις του.

«Εκ πρώτης όψεως ένας άνθρωπος που έχει «ξοδέψει» το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη νύχτα, σου φαίνεται δύσκολος, καχύποπτος, βαρύς, κουρασμένος από μεγάλα φορτία εμπειριών και κάπως σκληρός, όπως λένε, «αμάσητος». Δεν μιλάει, αλλά ακούει υπομονετικά. Αναρωτιέσαι τι είδους χαρακτήρας είναι; Περπατημένος μάγκας και με την καλώς νοούμενη άποψη «τσαμπουκάς»; Ακατάδεχτος και απρόσιτος, του τύπου «μη μου τους κύκλους τάραττε»; Εγωιστής, «καβαλημένο καλάμι» και παντογνώστης; Τι είναι τελικά; Δοκιμασμένος στα δύσκολα και δοξασμένος καλλιτέχνης; Aπόμακρος και απογειωμένος από την επιτυχία; Τι ακριβώς κρύβει αυτός ο άνθρωπος, που καπνίζει τώρα δεύτερο τσιγάρο μέσα σε πέντε λεπτά και δεν μιλάει;».

Ο δημοσιογράφος Νίκος Δημαράς που είχε αναλάβει την επιμέλεια και τα κείμενα, αναρωτιέται στον πρόλογο του βιβλίου του Βασίλη Καρρά «Από την αποθέωση της Ανατολής… στο χειροκρότημα της Δύσης».

«Η λέξη ‘αστέρι’ δεν μου αρέσει. Δεν είμαι τίποτα ξεχωριστό, ούτε κάποιος σταρ. Το να έχεις ευλογία είναι διαφορετικό».

Λίγες σελίδες μετά, σε μία μεγάλη συνέντευξη-συζήτηση που ακολουθεί ανάμεσα στον Νίκο Δημαρά και τον Βασίλη Καρρά, διαβάζουμε:

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Ποια ήταν τα παιδικά σου όνειρα για το επάγγελμα που θα ακολουθούσες;
Από τα παιδικά μου χρόνια μπορεί να ήταν το τραγούδι μέσα στο αίμα μου, αλλά ήθελα να γίνω μηχανικός αυτοκινήτων. Να κάνω κάτι γύρω από τη μουτζούρα δηλαδή γενικά, το οποίο και το πέτυχα. Αλλά το μικρόβιο του καλλιτέχνη είναι τόσο μεγάλο, που νικάει τα πάντα γύρω. Αυτό το μικρόβιο, όσο μεγαλώνεις, μεγαλώνει μαζί σου και γίνεται μη χειρότερα Θεέ μου. Σε πάει εκεί που δεν θες να πας ή εκεί που δεν φανταζόσουν να πας. Είναι ένα μικρόβιο που το κουβαλάει και το παίρνει μαζί του ο καλλιτέχνης. Δεν πεθαίνει ποτέ.

Φανταζόσουν όμως ως παιδί ότι θα σημειώσεις τόση επιτυχία με το τραγούδι και ότι θα γίνεις ίνδαλμα εκατοντάδων χιλιάδων ή εκατομμυρίων ανθρώπων;
Δεν τολμούσα να κάνω τέτοια όνειρα. Πώς να κάνω τέτοια όνειρα, αφού ήμουν σε μια φτωχή οικογένεια, που δεν είχε πού την κεφαλήν κλίνη… Που, όταν μέναμε σε ένα δωμάτιο τρία παιδιά και στο άλλο οι γονείς; Μπορείς να κάνεις όνειρα με μια άδεια βαλίτσα; Ονειρεύεσαι, βέβαια, αλλά για το τι θα φας αύριο… Και αν έχει κάτι να φας. Όχι για να γίνεις κάτι σπουδαίο, να ταξιδέψεις…

Δηλαδή, ως παιδί είχες αστέρι; Είχες κάποιο χάρισμα ως μικρός;
Η λέξη «αστέρι» δεν μου αρέσει.

Εντάξει, να το πω ευλογία…
Ευλογία ναι, αλλά με πάρα, πάρα, πάρα πολλή δουλειά…

Ποιο είναι το μυστικό που σου έφερε επιτυχία από τα πρώτα χρόνια της παρουσίας σου στο τραγούδι;
Η αλήθεια. Να είσαι αληθινός. Να είσαι αυτός που είσαι.

Ποιες είναι οι καλύτερες ώρες για να γράφεις στίχους και σε ποιους χώρους; Λες «τώρα πάω να γράψω», ή σου έρχεται κάποια έμπνευση π.χ. όταν οδηγείς…
Μου αρέσει η βαβούρα. Να είμαι σε ένα κλαμπ, σε μια γωνία, να βαράει η μουσική κι εγώ να γράφω. Να παίζει τρελή μουσική, αλλά εγώ να είμαι στον δικό μου κόσμο και να ταξιδεύω με τον στίχο».