Η νέα σειρά του Netflix δεν μοιάζει με καμία προηγούμενη, άλλωστε οι διαβόητοι serial killer που με τη δράση τους έχουν σοκάρει τόσο πολύ μετριούνται στα δάχτυλα.

Ο Ράιαν Μέρφι υπογράφει την παραγωγή «Monster: The Jeffrey Dahmer Story» («Τέρας: Η ιστορία του Τζέφρι Ντάμερ») που περιγράφει σε δέκα εξαντλητικά επεισόδια με σχεδόν αηδιαστικές λεπτομέρειες τη δράση του Ντάμερ, ο οποίος από το 1978 μέχρι και το 1991 δολοφόνησε δεκαεπτά νεαρούς άνδρες, τους οποίους στη συνέχεια κατακρεούργησε και μερικούς τους μαγείρεψε.

Κανίβαλος, αμετανόητος, χειριστικός, όμορφος νεαρός με χαμηλή φωνή, ο Ντάμερ έγινε κάτι σαν «ήρωας». Πολλοί τον έβλεπαν με σχετική «συμπάθεια», είχε θαυμαστές και θαυμάστριες που του έστελναν ακόμα και χρήματα και φωτογράφιζαν το μέρος που έμενε, μια πολυκατοικία με μαύρους κατοίκους –εκεί έδρασε ανενόχλητα σε ένα διαμέρισμα-ομαδικό τάφο– σε μια υποβαθμισμένη περιοχή του Μιλγουόκι.

Με την προβολή της ιστορίας του γεννιέται ένα ανησυχητικό ζήτημα: μπορεί και σήμερα να βρει θαυμαστές και, γιατί όχι, μιμητές; Και το ότι η σειρά βρίσκεται στη λίστα των πιο δημοφιλών της πλατφόρμας, αν και έγινε πρεμιέρα χωρίς να έχει προηγηθεί δημοσιογραφική προβολή και άλλες τυμπανοκρουσίες, δείχνει ότι ο κόσμος διψά για αίμα και πολλά άρρωστα μυαλά ψάχνονται και θα μπορούσαν να σκεφτούν ότι μπορούν να δρουν ανενόχλητα για πολλά χρόνια.

Η ιστορία του Ντάμερ δεν αφορά μόνο τις μαζικές δολοφονίες που διέπραξε ένας ψυχοπαθής, αλλά είναι και μια μεταφορά για αυτό που συμβαίνει σε μια κοινωνία όπου υπάρχει φτώχεια, ανεργία και διακρίσεις, και στην οποία κανένας δεν ασχολείται με εξαφανίσεις μαύρων νεαρών ανδρών.

Ο Ντάμερ ήταν σατανικός στις επιλογές του: τα θύματά του ήταν γκέι άνδρες που όταν οι οικείοι τους έφταναν στα αστυνομικά τμήματα για να δηλώσουν την εξαφάνισή τους, δεν εισακούονταν. Ανάμεσά τους υπήρχε και ένα 14χρονο παιδί από το Λάος. Όταν επιχείρησε να ξεφύγει από το διαμέρισμα του Ντάμερ, οι γείτονες ειδοποίησαν την αστυνομία, η οποία έφτασε και δεν έκανε τίποτα, παρά άφησε τον έφηβο στα χέρια του δολοφόνου, που τους έπεισε ότι το παιδί ήταν ενήλικας και φίλος του.

Ποιος ενδιαφερόταν για ένα παιδί από το Λάος; Ποιος άκουγε τις διαμαρτυρίες των μαύρων γειτόνων, που τηλεφωνούσαν για να πουν για τη φριχτή μυρωδιά που έμπαινε από τους αεραγωγούς του κτιρίου στα διαμερίσματά τους; Ποιος τους άκουγε όταν έπαιρναν τηλέφωνο για να διαμαρτυρηθούν για ουρλιαχτά και φωνές και ήχους από εργαλεία μέσα στη νύχτα;

Αν τα θύματα του Ντάμερ, που η δράση του άρχισε στα 18 του χρόνια, ήταν λευκοί νεαροί άνδρες, η ιστορία θα είχε άλλη τροπή. Για να αποδοθεί δικαιοσύνη «επιστρατεύτηκε» ακόμα και ο αιδεσιμότατος Τζάκσον, ενώ οι οικογένειες των θυμάτων εξακολουθούσαν να παρενοχλούνται από άγνωστα πρόσωπα στο τηλέφωνο, που τους έλεγαν να γυρίσουν στις χώρες τους. Σε μια πόλη του Νότου, το να κατηγορηθούν λευκοί αστυνομικοί ήταν κάτι ανήκουστο. Ο Ντάμερ τη γλίτωσε για πολύ καιρό, αφού η τάση της αστυνομίας ήταν να παραμερίζει τις εύλογες ανησυχίες της μαύρης κοινότητας.

Ας πάμε στη σειρά, που θα μπορούσε να είναι κατά πέντε επεισόδια μικρότερη. Στα πέντε πρώτα η αποτρόπαια αθλιότητα της ζωής του είναι σε πρώτο πλάνο, με πολλές λεπτομέρειες για τις δολοφονίες. Αναρωτιέσαι τι θα συμβεί στα πέντε επόμενα, που κυλούν αργά αλλά με μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αφού στο κάδρο μπαίνουν ο πατέρας του, η επίμονη και θαρραλέα γειτόνισσα που δεν εισακούστηκε από την αστυνομία, οι οικογένειες των θυμάτων.

Το μεγαλύτερο μέρος των πέντε πρώτων επεισοδίων καταπιάνεται απλώς με τη φρικιαστική πορεία των φόνων, χωρίς καμία ανάλυση, με μια μονότονη κινηματογράφηση. Και κάτι που λείπει είναι ότι δεν φωτίζονται η ζωή και τα πρόσωπα των θυμάτων, είναι απλώς τα θύματα που ψάρεψε ο Ντάμερ σε ένα θλιβερό γκέι μπαρ.

Το τι ήταν ο Ντάμερ η σειρά αφήνει να το υποθέσουμε: σκηνές παραφιλίας, αυνανισμού, αγάπη για τα όργανα ζώων. Η ψυχολογία του δεν αναλύεται καθόλου στη σειρά, ποτέ δεν μαθαίνουμε καμία σκέψη ή πρόθεση, ακόμα και μετά τη σύλληψη και την πρόθυμη ομολογία του. Του αρέσει να είναι δυσάρεστος, προκλητικός, να υποδύεται τον αφελή, κάτι που θα του στοιχίσει τη ζωή στη φυλακή το 1994.

Παρόλο που διαγνώστηκε με οριακή διαταραχή προσωπικότητας, σχιζοτυπική διαταραχή προσωπικότητας και ψυχωτική διαταραχή, ο Ντάμερ καταδικάστηκε για δεκαπέντε από τις δεκαέξι δολοφονίες που είχε διαπράξει στο Ουισκόνσιν και καταδικάστηκε σε δεκαπέντε φορές ισόβια κάθειρξη στις 17 Φεβρουαρίου 1992 και αργότερα σε δέκατη έκτη φορά ισόβια κάθειρξη για μια επιπλέον ανθρωποκτονία που διαπράχθηκε στο Οχάιο το 1978.

Οικογένεια θύματος του Τζέφρι Ντάμερ κατηγορεί το δίκτυο για τη νέα σειρά

Η οικογένεια ενός από τα θύματα του κατά συρροή δολοφόνου Τζέφρι Ντάμερ, κατηγορεί το Netflix ότι επαναφέρει στην επιφάνεια μία βαθιά πληγή, με την προβολή του θρίλερ «Monster: The Jeffrey Dahmer Story».

Η σειρά των Ράιαν Μέρφι και Ίαν Μπρέναν, αφηγείται την ιστορία των εγκλημάτων του δολοφόνου του Μιλγουόκι, που διήρκεσαν μεταξύ 1978 και 1991, όταν και συνελήφθη.

Ο Έρικ Πέρι, ένας ξάδελφος του θύματος του Ντάμερ, του Έρολ Λιντσεϊ, εξέφρασε τη δυσφορία του μέσω Twitter για την αναπαραγωγή της τρομερής αυτής ιστορίας.

Πιο συγκεκριμένα ο Πέρι έγραψε: «Δεν λέω σε κανέναν τι να παρακολουθήσει, ξέρω ότι τα αληθινά εγκλήματα είναι τεράστια για τα Μέσα… αλλά αν είστε πραγματικά περίεργοι για τα θύματα, η οικογένειά μου, είναι εξοργισμένοι με αυτή την παραγωγή. Εμφανίζεται η ιστορία ξανά και ξανά, και για ποιο λόγο; Πόσες ταινίες/εκπομπές/ντοκιμαντέρ χρειαζόμαστε;»

Μάλιστα συνέχισε λέγοντας πως: «Το να φέρνω ξανά στη μνήμη μου εικόνες από την ξαδέλφη μου να καταρρέει συναισθηματικά στο δικαστήριο μπροστά στο πρόσωπο του άνδρα που βασάνισε και δολοφόνησε τον αδελφό της είναι ΑΓΡΙΟ».

Διαβάστε ακόμη: