Στο Πάρκο Ελευθερίας, στον χώρο του πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ, τελέστηκε , η πολιτική κηδεία του Αλέκου Φλαμπουράρη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή την Τρίτη, 18 Νοεμβρίου, σε ηλικία 87 ετών.
Η οικογένεια του Αλέκου Φλαμπουράρη εξέφρασε την επιθυμία αντί στεφάνου, να ενισχυθεί το «Κέντρο Επαγγελματικής Αποκατάστασης Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες ΚΕΑ/ΑΜΕΑ».
Το «παρών» στην τελετή έδωσαν μεταξύ άλλων ο Αλέξης Τσίπρας με την Περιστέρα Μπαζιάνα. Η σχέση του κ. Τσίπρα με τον εκλιπόντα ήταν ιδιαίτερα στενή και οικογενειακή. Στον χώρο βρέθηκαν επίσης ο πρόεδρος της Βουλής Νικήτας Κακλαμάνης, ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, η πρώην Ευρωπαία Επίτροπος Μαρία Δαμανάκη, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάμελλος, η Όλγα Γεροβασίλη, ο Κώστας Αρβανίτης, ο Θοδωρής Δρίτσας, η Τασία Χριστοδουλοπούλου, η Ρένα Δούρου, η Κατερίνα Νοτοπούλου, ο Δημήτρης Καλαματιανός. Από το ΠΑΣΟΚ έδωσαν το παρών ο αντιπρόεδρος της Βουλής Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, ο Κώστας Λαλιώτης, η Νάντια Γιαννακόπουλου, ο εκπρόσωπος Τύπου Κώστας Τσουκαλάς, ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας και ο Θόδωρος Μαργαρίτης.
Τσίπρας: Ήταν εκεί σε κάθε μας βήμα
Συναισθηματικά φορτισμένος ήταν ο επικήδειος που εκφώνησε ο Αλέξης Τσίπρας, η οικογένεια του οποίου κάθισε δίπλα στην οικογένεια του εκλιπόντος. Ο πρώην πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην ζεστή οικογενειακή σχέση που είχε αναπτύξει με τον Αλέκο Φλαμπουράρη.
Διαβάστε τον επικήδειο που εκφώνησε ο Αλέξης Τσίπρας, η φωνή του οποίου «έσπασε» στο κλείσιμο:
Μια διαφωνία που είχαμε πάντα με τον Αλέκο ήταν ότι ήθελε να πηγαίνουμε σε πολυσύχναστα μέρη ακόμη και σε κλαμπ που έπαιζαν πολύ δυνατή μουσική αρκεί να υπήρχαν νέοι άνθρωποι.
Αλέκο σήμερα είμαστε όλοι εδώ.
Και όσοι σε αγαπήσαμε και όσοι σε πληγώσαμε.
Και όσοι σε ζήσαμε και όσοι απλά σε γνωρίσαμε.
Δε λείπει κανείς.
Αι γενέαι πάσαι της Αριστεράς και όχι μόνο.
Είναι μια μέρα πένθους σήμερα για όλους μας.
Γιατί σε όλους χάριζες απλόχερα τη θετική σου διάθεση, καλή καρδιά και αισιοδοξία.
Ιδίως όμως είναι μια μέρα πένθους για όσους σε γνώρισαν και πορεύτηκαν μαζί σου στον όμορφο αγώνα.
Για όσους πάλεψαν, ηττήθηκαν και νίκησαν μαζί σου.
Με το όνειρο μιας ζωής ελευθερίας, ισότητας, και δικαιοσύνης. Για την πατρίδα μας.
Για όλες τις πατρίδες.
Για τους «ταπεινούς και καταφρονεμένους» της Ελλάδας και του κόσμου.
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα -όχι τυχαία- εδώ, στο χώρο της θυσίας για την ελευθερία, για να σε αποχαιρετήσουμε.
Έτσι δεν συνηθίζεται να λέμε;
Να αποχαιρετήσουμε!
Να με συγχωρήσετε όμως, αλλά εγώ, όπως φαντάζομαι και πολλοί από σας και από όσους γνώρισαν και αγάπησαν τον Αλέκο, ούτε μπορούμε ούτε θέλουμε να τον αποχαιρετήσουμε.
Θα τον ξεπροβοδίσουμε βέβαια με ανείπωτη θλίψη.
Και με μοναδική παρηγοριά ότι έφυγε όρθιος και πλήρης εμπειριών.
Αλλά δεν πρόκειται να τον αποχαιρετίσουμε.
Γιατί όλα τα μεγάλα και τα σημαντικά που μας έδωσε θα μας συντροφεύουν πάντα.
Δε θα αποχαιρετήσουμε το χαμόγελο που έκανε τα δύσκολα πιο εύκολα, το λόγο της αποφασιστικότητας και της μετριοπάθειας που στήριζε το ηθικό μας στις άνισες μάχες, τη συντροφικότητα που απάλυνε το θυμό και έδινε χώρο στη λογική και τη συνεννόηση.
Δεν θα αποχαιρετίσουμε τον άνθρωπο που ήξερε να ονειρεύεται χωρίς να κομπάζει, να συζητάει – ακόμη και να τσακώνεται- χωρίς να φωνάζει, να ονειρεύεται χωρίς να αφήνει στο όνειρο να επιβληθεί στη λογική.
Δεν θα αποχαιρετίσουμε το θάρρος της γνώμης και τη γνώμη του θάρρους, που πάντα στα δύσκολα, αλλά και στα πιο δύσκολα, πρόσθετε κάτι πολύτιμο στη δική μου και τη δική μας γνώμη, στο δικό μου και το δικό μας θάρρος: Την κατανόηση, την ενσυναίσθηση, και πάντα το αναπαλλοτρίωτο θεμέλιο της Αριστεράς, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη.
Δεν θα αποχαιρετήσουμε,
Τον έφηβο, που έδωσε το παρών στης γραμμές της μαθητικής εξέγερσης και της Νεολαίας Λαμπράκη.
Τον ανυπάκουο φοιτητή στο Γκρατζ της Αυστρίας, που οργανώθηκε στις γραμμές του παράνομου ΚΚΕ.
Τον καθοδηγητή της φοιτητικής αντίστασης στο Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης, όπου συνέχισε τις σπουδές του.
Τον άνθρωπο που συνειδητά έφτανε εκείνα τα χρόνια τη ζωή του στα όρια, ακριβώς γιατί είχε έναν βαθύ έρωτα για τη ζωή.
Τον Στάθη, όπως ήταν το ψευδώνυμο της παρανομίας, που ήρθε στην Αθήνα για να οργανώσει τις τριάδες στις εξωπανεπιστημιακές σχολές.
Τον κομμουνιστή της ανανέωσης, αργότερα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ εσωτερικού.
Τον άνθρωπο με τον ανοιχτό ορίζοντα σκέψης, που έβαλε στα φεστιβαλ της αριστεράς την LGBT κοινότητα, όταν δεν ήταν μόδα αλλά ταμπού και αδιανόητο.
Τον αριστερό του ριζοσπαστισμού αλλά και του πολιτισμού.
Τον μαχητή της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και των ατομικών δικαιωμάτων, από τις γραμμές αργότερα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Τον ορθολογικό οραματιστή, αυτόν που αναλάμβανε πάντα τις πιο δύσκολες αποστολές γιατί είχε τον τρόπο να βρίσκει τις λύσεις, ιδιαίτερα στα χρόνια της διακυβέρνησης.
Δεν τον αποχαιρετούμε λοιπόν, γιατί ό Αλέκος δεν θα μείνει μαζί μας μόνο ως η ανάμνηση ενός φίλου που χάσαμε.
Θα μένει ως στοιχείο και καταγραφή στο προσωπικό και πολιτικό μας DNA.
Ως απουσία με ισχυρή παρουσία.
Που επιδρά και καθορίζει σχέσεις, αντιδράσεις, αντιστάσεις, με τους όρους εκείνους που η δική του στάση, η δική του επιμονή, το δικό του ήθος, η δική του πράξη, έκανε δικούς μας όρους.
Κάποτε και χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Γιατί ήταν η φωνή της σύνεσης και της λογικής πάντα, αλλά ιδιαίτερα όταν επιχειρούσαμε τη μεγάλη έφοδο στον ουρανό.
Ήταν εκεί σε κάθε μας βήμα.
Σε κάθε μας απόφαση.
Σε κάθε μας πρωτοβουλία.
Όχι ως μνημείο του εαυτού του και των δεκαετιών παρουσίας στις γραμμές της Αριστεράς, αλλά ως νεανική, ανήσυχη πάντα, παρουσία και δράση.
Από τα Φεστιβάλ του Ρήγα και της Νεολαίας του ΣΥΝ, μέχρι τα πολύπλοκα της διακυβέρνησης, τίποτε δεν καταφέραμε χωρίς τη δική του συμμετοχή, τη δική του πρόθυμη προσφορά, τη δική του εντέλει παρακίνηση και αισιοδοξία.
Από τη διαχείριση της κρίσης τις μέρες του δημοψηφίσματος, ώστε να μη μείνουν χωρίς νερό τα νησιά και χωρίς καύσιμα τα πρατήρια, μέχρι την επιτυχή επίλυση της χρεοκοπίας του Μαρινόπουλου που θα άφηνε στο δρόμο 15.000 εργαζόμενους.
Και από τη δημιουργία της ηλεκτρονικής πλατφόρμας για την επίλυση των μικρών προβλημάτων της καθημερινότητας των πολιτών, μέχρι την υπέρβαση των εμποδίων για την ολοκλήρωση του γηπέδου της ΑΕΚ.
Όλα ήταν δικά σου επιτεύγματα.
Άλλα δεν ήταν μόνο αυτά.
Ήταν και τα μεγάλα και τα μικρά, και τα στρατηγικά και τα καθημερινά.
Να ρωτήσουμε τον Αλέκο.
Να το συζητήσουμε με τον Αλέκο.
Να το αναθέσουμε στον Αλέκο.
Αυτές οι απλές φράσεις καθρεφτίζουν την αριστερή σου τεχνογνωσία: Πώς ένας σκοπός, ο σκοπός μας, μπορεί βήμα-βήμα, με σκληρή δουλειά και σκέψη, να γίνει πραγματικότητα.
Αλέκο, σε ευχαριστώ για όσα μας έδωσες.
Ως σύντροφος, ως φίλος, ως παππούς των παιδιών μας.
Δεν σε αποχαιρετώ, αλλά σου υπόσχομαι ότι, όπως εσύ, δεν θα παραδώσουμε ούτε την ψυχή ούτε τα όνειρά μας, στη γοητεία της όποιας εξουσίας.
Και ότι δε θα σταματήσουμε εδώ, αλλά θα συνεχίσουμε με την ίδια αισιοδοξία και την ίδια βεβαιότητα της επιτυχίας που είχες πάντοτε εσύ, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Καλό σου ταξίδι !
