Η χρονιά κλείνει με ταινίες αφιερωμένες στα παιδιά ή τη χαμένη παιδικότητα των γονιών τους. Μια τόσο ατσούμπαλη καλλιτεχνικά χρονιά κλείνει δυναμικά και στοργικά.

Η απρόσμενη μη ικανοποιητική, βάση αρχικών προβλέψεων, πορεία του νέου «Matrix» και του «Σμύρνη μου Αγαπημένη» αφήνει τους αιθουσάρχες που είναι δεσμευμένοι να συνεχίσουν να παίζουν τις συγκεκριμένες ταινίες σε μούδιασμα· οι ελάχιστα τολμηροί, ίσως και αντισυμβατικοί που επιλέγουν να κλείσουν τη χρονιά με μια από τις δύο νέες ταινίες που κυκλοφορούν από σήμερα, σίγουρα προσφέρουν στο κοινό τους δύο επιλογές τολμηρές, με δυναμισμό και πρόθεση να εισχωρήσουν στον παιδικό ψυχισμό και το όνειρο, τη διαφορετική αφήγηση στα προφανή, -πέρα όμως και πάνω από όλα- να επιτρέψουν στις χαμένες ψυχές των μεγάλων να ξαναβρούν το δρόμο τους.

Μικρή Μαμά

Πώς να αποτυπώσεις τον παιδικό ψυχισμό μετά από μία απώλεια; Ή τις αλλαγές που αυτός επιφέρει σε ένα μεγαλύτερο μέλος της οικογένειας; Και αυτό να μην έχει δράμα, υπερβολή ή φαντασία. Η Σελίν Σιαμά επιλέγει τον ρεαλισμό για μια ιστορία που στα χέρια οποιασδήποτε άλλης σκηνοθέτιδος, ενδέχεται να κινδύνευε. Μπαίνει στο μυαλό της μικρής Νέλι, εκεί που ο ευσεβής πόθος συναντά την ανάμνηση όπως τη φαντάζεται η αθώα ψυχούλα της, και μέσα από τα δικά της μάτια, που ενδέχεται να θεωρούν το όνειρο προέκταση της καθημερινότητας, παρατηρεί ένα ταξίδι σε καταγραφή μελλοντικών αναμνήσεων, που μόνο μέσω ύπνωσης θα βίωνε ένας μεγαλύτερος. Επιστρέφοντας στο σπίτι που μεγάλωσε η μητέρα της, θα συναντήσει μια παιδική μορφή της μητέρας της και μια ενήλικη μορφή της γιαγιάς της, η οποία πριν λίγο καιρό είχε φύγει από τη ζωή.

Απόλυτη ομορφιά, αφοπλιστικά συγκινητικό, βιωματική εμπειρία… μόνο για τολμηρούς θεατές. Αυτή είναι η «Μικρή μαμά».

Πού κρύβεται η Άννα Φρανκ;

Αν η εύκολη ανάγνωση της παραπάνω ιστορίας παραπέμπει σε μια φανταστική φίλη που προκύπτει από το κοντινό περιβάλλον, η επόμενη ταινία σαφέστατα χρησιμοποιεί αυτό το αφηγηματικό εργαλείο σε ένα ταξίδι ψυχής. «Πού κρύβεται [αλήθεια] η Άννα Φρανκ»; Η γαλλο-βελγική ταινία του Άρι Φόλμαν χρησιμοποιεί το γνωστό ημερολόγιο ως μέσο αφήγησης των σκοτεινών σελίδων της ιστορίας συνδέοντας τες με το σήμερα. Η φανταστική φίλη της Άννα Φρανκ προσπαθεί όχι απλά να βρει το κορίτσι που την επινόησε, αλλά και να κατανοήσει τα «που», «τι» και «γιατί» που εμφανίζονται πίσω από τις λέξεις.

Το ημερολόγιο -που στην πραγματικότητα του εμείς γνωρίζουμε μόνο τη λογοκριμένη έκδοση του- θα «αφαιρεθεί» από τον χώρο φύλαξής του και θα γίνει το όχημα μεταβίβασης της Κίτι από εποχή σε εποχή. Με τον εγκλεισμό σε πρώτο πλάνο, η φιλία δύο κοριτσιών που σε κάθε εποχή θα είχαν κάτι σαρωτικό να αφηγηθεί η μία στην άλλη, γίνεται ένα εργαλείο ανάλυσης της σύγχρονης ιστορίας, του ναζισμού και της κατευθυνόμενης επανάληψης στα ίδια λάθη. Αν και ακούγεται σοβαρό και άκρως σκοτεινό για τα παιδιά, πρόκειται για μια πολύ μελετημένη ταινία ειδικά φτιαγμένη για τη νέα γενιά.

Με τον Σπάιντερμαν να συνεχίζει να κατακτά στις κορυφές των κτιρίων και το box-office, αυτή η χρονιά-μούδιασμα για τον κινηματογράφο κλείνει με το πιο sad happy ending… δύο ταινίες όλο καρδιά και κρυμμένη ελπίδα για τους θεατές αλλά και τους δημιουργούς πίσω από αυτές.