Έχουν γραφτεί πάρα πολλές αναλύσεις τις τελευταίες ημέρες για την πορεία και εξέλιξη των μαχών στην Ουκρανία, για το πόσο αυτή είναι επιτυχημένη και ποια η στρατηγική του Ρωσικού επιτελείου πίσω από αυτήν. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία όλοι συμφωνούν ότι η εξέλιξη της εισβολής δεν είναι η επιθυμητή από τους Ρώσους και αυτό οφείλεται σε μία σειρά από παράγοντες με έναν από αυτούς να παίζει καθοριστικό ρόλο.

Αλλά για να καταλήξουμε σε αυτό τον παράγοντα πρέπει καταρχήν να δούμε το δόγμα επιχειρήσεων που κυριαρχεί στις Ρωσικές ένοπλες δυνάμεις από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τις ημέρες μας. Η Σοβιετική Ένωση και στην συνέχεια η διάδοχος Ρωσία είχε σαν πυρήνα του δόγματος επιχειρήσεων την μαζική χρήση τεθωρακισμένων και πολλαπλών συστημάτων πυροβολικού εκμεταλλευόμενη την μορφολογία που περιβάλλει την αχανή έκταση από τα Ουράλια στα ανατολικά μέχρι και την Γερμανία στα Δυτικά και Ρουμανία στα Νότιο – Δυτικά.

Όλη αυτή η τεράστια έκταση δεν έχει καμία σοβαρή οροσειρά παρά μόνο μία τεράστια επίπεδη έκταση που περιλαμβάνει ουσιαστικά την μισή Ευρώπη που διακόπτεται μόνο από τους μεγάλους ποταμούς όπως ο Βόλγας, Δνείπερος και Δνείστερος.

Σε αυτήν περιοχή μαζικές μηχανοκίνητες μονάδες αρμάτων με την κατάλληλη επιμελητεία μπορούν να διανύσουν τεράστιες αποστάσεις δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιομέτρων σε ελάχιστες ημέρες κάτι που φάνηκε στην επέλαση των Γερμανικών μηχανοκίνητων στρατιών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το σοκ της αρχικής επιτυχίας τους, αλλά και αντίστοιχα στην αντίστροφη κατεύθυνση με την αντεπίθεση των Σοβιετικών μετά το Στάλινγκραντ όπου οι Σοβιετικοί κατάφεραν να εγκλωβίζουν τεράστιους όγκους γερμανικών στρατευμάτων μέσω κυκλωτικών επιθέσεων στο ανοιχτό πεδίο καλύπτοντας με τα άρματά τους δεκάδες χιλιόμετρα την ημέρα.

Σε αυτό το πεδίο παράλληλα πριν την εξαπόλυση κάθε μεγάλης επίθεσης υπήρχε ένα κολοσσιαίο μπαράζ βομβαρδισμού με πυροβόλα και εκτοξευτές ρουκετών που ουσιαστικά κορνιτοποιούσαν κάθε αντίσταση και εμπόδιο στην γραμμή των αμυνομένων.

Η μεγάλη επιτυχία των Σοβιετικών στο πόλεμο με τους Ναζί καθόρισε και το στρατιωτικό τους δόγμα που βασίστηκε στην ύπαρξη τεράστιου αριθμού τεθωρακισμένων εν αντίθεση με την Δύση και το ΝΑΤΟ που βασίστηκε περισσότερο στην τεχνολογική αναβάθμιση των όπλων που χρησιμοποιούσε και κυρίως στην αεροπορική υπεροχή.

Έτσι φτάσαμε στις ημέρες μας όπου η εισβολή στην απολύτως επίπεδη μορφολογικά Ουκρανία βασίστηκε στην χρήση μεγάλου αριθμού αρμάτων , πολύ μικρή συμμετοχή της αεροπορίας και εκτεταμένη χρήση πολλαπλών εκτοξευτών πυροβολικού στην πρώτη γραμμή αλλά και στις πολιορκούμενες πόλεις.

Αυτό όμως αντί να οδηγήσει σε μία γρήγορη επικράτηση εναντίον την πολύ πιο αδύνατης Ουκρανίας που δεν έχει την δυνατότητα να χρησιμοποιεί την αεροπορία της για άμυνα, σε μία βραδυκίνητη πρόοδο είτε στο ανοιχτό πεδίο είτε στο πολύ πιο δύσκολο αστικό πεδίο μάχης. Σε αυτό συνηγορούν και οι πληροφορίες που με επιφύλαξη έρχονται από τις μάχες για την καταστροφή δεκάδων ρωσικών αρμάτων και κάθε είδους τροχοφόρου που πραγματικά εντυπωσιάζουν.

Και ο βασικός λόγος είναι η χρήση από τους Ουκρανούς του αντιαρματικού όπλου Javelin που πρακτικά ένας και μόνο χρήστης μπορεί να καταστρέψει ένα ή περισσότερα άρματα από ασφαλή απόσταση χωρίς να εμπλακούν μεγαλύτερες μονάδες του ουκρανικού στρατού, σε μια μορφή μοντέρνου ανταρτοπολέμου, που είναι σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπιστεί.

Τα Javelin είναι σύστημα που φέρει ένας στρατιώτης στον ώμο και αφού «κλειδώσει» τον στόχο ο πύραυλος εκτοξεύεται και κατευθύνεται με υπέρυθρες προς αυτόν. Οι ΗΠΑ δεσμεύτηκαν να στείλουν στρατιωτική βοήθεια 800 εκατομμυρίων δολαρίων στην Ουκρανία. Το πακέτο περιλαμβάνει 2.000 πυραύλους Javelin και 7.000 αντιαρματικά όπλα άλλων τύπων. Επίσης, θα σταλούν αντιαεροπορικά συστήματα Stigner αλλά και 100 μικρά drone – «καμικάζι» τα οποία λειτουργούν ως φορητές βόμβες κατά των στόχων.

Όλα αυτά φανερώνουν μία λανθασμένη σχεδίαση από τους Ρώσους με πολλές απώλειες εκτός και αν όπως τονίζουν μερικοί οι απώλειες μερικών χιλιάδων στρατιωτών και εκατοντάδων αρμάτων είναι ένα αποδεκτό τίμημα για την επίτευξη του τελικού σκοπού του Πούτιν , όπου η Ρωσική κοινωνία θα υποχρεωθεί να αποδεχτεί.