Μέχρι σήμερα, η εξίσωση στην Ανατολική Μεσόγειο ήταν σχεδόν γραμμική: Η Τουρκία τραμπούκιζε, η Ελλάδα απαντούσε με διπλωματία και φρεγάτες, η Ευρώπη εξέδιδε ανακοινώσεις.

Το Ισραήλ, όμως, ετοιμάζεται να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού. Μετά την εμπειρία του πολέμου και την απομόνωση από τους γείτονές του, το Τελ Αβίβ έχει αποφασίσει ότι ο ηλεκτρικός διασυνδετήριος (Great Sea Interconnector) δεν είναι απλώς ένα έργο υποδομής.

Είναι η μοναδική του «πόρτα» προς τη Δύση που δεν περνάει από αραβικό έδαφος.

Και επειδή στο Ισραήλ δεν πιστεύουν σε διεθνή δίκαια και διαιτησίες, αλλά στην ισχύ των όπλων, το σενάριο της ναυτικής συνοδείας είναι πλέον στο τραπέζι. Και είναι τρομακτικό για την Άγκυρα.

Το Ισραήλ δεν θα στείλει παλιές φρεγάτες για βόλτα. Αν εμπλακεί, θα το κάνει με τις υπερσύγχρονες κορβέτες κλάσης Sa΄ar 6. Αυτά τα πλοία δεν φτιάχτηκαν για να κυνηγάνε ψαράδες. Φτιάχτηκαν ακριβώς για αυτόν τον σκοπό: Την προστασία της ΑΟΖ και των ενεργειακών υποδομών (πλατφόρμες αερίου και τώρα καλώδια).

Το «game changer» εδώ είναι το σύστημα C-Dome (η ναυτική έκδοση του Iron Dome) και οι πύραυλοι Barak-8 που φέρουν αυτά τα πλοία.

Σε αντίθεση με τις ελληνικές φρεγάτες που έχουν (ακόμα) δεσμεύσεις εμπλοκής (Rules of Engagement) νατοϊκού τύπου, το ισραηλινό ναυτικό έχει το δάχτυλο στη σκανδάλη.

Μια τουρκική παρενόχληση με drones (UAV) πάνω από το καλωδιακό πλοίο, που για την Ελλάδα θα ήταν μια «συνήθης παραβίαση», για το ισραηλινό πλοίο συνοδείας μπορεί να χαρακτηριστεί «επικείμενη απειλή» και να καταρριφθεί σε δευτερόλεπτα.

Το μήνυμα στην Άγκυρα: «Δεν είμαστε Ε.Ε.»

Η Τουρκία έχει μάθει να παίζει το παιχνίδι της έντασης με την Ελλάδα και την Κύπρο, γνωρίζοντας τα όρια της ανοχής τους. Η εμπλοκή του Ισραήλ, όμως, ανατρέπει την τουρκική στρατηγική.

Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι το Τελ Αβίβ δεν θα διστάσει να προκαλέσει θερμό επεισόδιο αν απειληθεί ζωτικό του συμφέρον.

Το σενάριο προβλέπει κοινές περιπολίες ή «διακριτική συνοδεία» του πλοίου πόντισης καλωδίου (όταν αυτό θα κινείται στο κομμάτι Κύπρος-Ισραήλ ή ακόμα και νοτίως του Καστελλόριζου).

Μια τουρκική φρεγάτα που θα πλησιάσει για να κάνει «τσαμπουκά» μέσω ασυρμάτου θα βρεθεί απέναντι σε ραντάρ εγκλωβισμού ισραηλινής κατασκευής.

Και εκεί, η «Γαλάζια Πατρίδα» θα πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να ανοίξει μέτωπο με τον πιο σύγχρονο στρατό της Μέσης Ανατολής.

Ο ρόλος των υποβρυχίων: Η αόρατη απειλή

Πέρα από την επιφάνεια, υπάρχει και ο βυθός. Τα ισραηλινά υποβρύχια κλάσης Dolphin (γερμανικής κατασκευής, τροποποιημένα με ισραηλινά ηλεκτρονικά και δυνατότητα εκτόξευσης πυραύλων cruise) είναι ο σιωπηλός εφιάλτης.

Η παρουσία τους στην περιοχή της πόντισης λειτουργεί ως η απόλυτη αποτροπή. Κανείς Τούρκος κυβερνήτης δεν θέλει να παίζει τη γάτα με το ποντίκι σε νερά που «βράζουν» από σόναρ που δεν μπορεί να εντοπίσει εύκολα.

Εδώ όμως κρύβεται και ο κίνδυνος για την Αθήνα. Η ελληνική διπλωματία θέλει την ισραηλινή στήριξη, αλλά δεν θέλει την «ισραηλινοποίηση» της σύγκρουσης.

  • Το καλό σενάριο: Η παρουσία του Ισραήλ φοβίζει την Τουρκία, το καλώδιο πέφτει, και το έργο ολοκληρώνεται υπό την ομπρέλα μιας άτυπης συμμαχίας ισχύος.
  • Το κακό σενάριο: Η ένταση κλιμακώνεται. Αν υπάρξει εμπλοκή μεταξύ τουρκικού και ισραηλινού ναυτικού εντός της ελληνικής ΑΟΖ (ή της περιοχής που διεκδικούμε ως ΑΟΖ) η Ελλάδα θα βρεθεί στη μέση μιας σύρραξης που δεν ελέγχει. Θα κληθούμε να υποστηρίξουμε στρατιωτικά τους Ισραηλινούς; Θα γίνουμε το πεδίο μάχης για έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων;

Ο αμερικανικός δάκτυλος

Μην έχετε αμφιβολία: Αν το Ισραηλινό Ναυτικό βγει στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο για τον GSI, θα έχει το «πράσινο φως» (και την πληροφοριακή κάλυψη) της CENTCOM και του 6ου Στόλου.

Οι ΗΠΑ θέλουν το έργο, αλλά βαρέθηκαν να παρακαλούν τον Ερντογάν. Η χρησιμοποίηση του «μπαμπούλα» του Ισραήλ είναι η κλασική αμερικανική τακτική του «leading from behind». Αφήνουν τον «τρελό» της γειτονιάς (Ισραήλ) να καθαρίσει τον δρόμο για τα συμφέροντα της Exxon και της Chevron.

Η πιθανή εμπλοκή του Ισραηλινού Ναυτικού μετατρέπει τον GSI από ένα τεχνοκρατικό ενεργειακό project σε μια σκληρή στρατιωτική επιχείρηση.

Το μήνυμα είναι σαφές: Στον νέο κόσμο του 2025, οι αγωγοί και τα καλώδια δεν προστατεύονται με ρήτρες και υπογραφές στις Βρυξέλλες.

Προστατεύονται με πυραύλους επιφανείας-αέρος και τορπίλες βαρέως τύπου.

Και η Μεσόγειος ετοιμάζεται να γίνει πολύ πιο στενή για τρεις παίκτες που διεκδικούν το ίδιο οικόπεδο.

Διαβάστε ακόμη