Για περισσότερα από 40 χρόνια, οι κυβερνήσεις της Ισπανίας και του Μαρόκου επεξεργάζονται την ιδέα της κατασκευής μιας γέφυρας που θα συνδέει τα 14 χιλιόμετρα που χωρίζουν τις δύο χώρες, ακολουθώντας το παράδειγμα της σήραγγας της Μάγχης που συνδέει τη Γαλλία με την Αγγλία, η οποία έχει μήκος μεγαλύτερο από 50 χιλιόμετρα.
Η χερσαία σύνδεση των δύο ηπείρων θα αποτελούσε μια ιστορική επιχειρηματική ευκαιρία για την Ισπανία, καθώς θα την καθιστούσε την πύλη από την Ευρώπη προς την Αφρική. Οι μόνες άλλες διαδρομές που μπορούν να συνδέσουν οδικώς την Ευρώπη με την Αφρική είναι μόνο μέσω του στενού του Βοσπόρου στην Κωνσταντινούπολη, της Συρίας, του Λιβάνου και του Ισραήλ στην Αίγυπτο.
Εκ πρώτης όψεως, η επιχείρηση αυτή φαίνεται εξαιρετικά επωφελής όχι μόνο για την Ισπανία αλλά και για όλο το εμπόριο μεταξύ Ευρώπης και Αφρικής. Ωστόσο, η ιδέα της κατασκευής μιας γέφυρας που θα συνδέει αυτά τα 14 χιλιόμετρα έχει απορριφθεί αμέτρητες φορές λόγω της σοβαρής έλλειψης βιωσιμότητας του έργου.
Η ιδέα της κατασκευής της στο σημείο εκείνο ήταν πάντα στο τραπέζι, αλλά όσες φορές και αν προτάθηκε, απορρίφθηκε πανηγυρικά, διότι όπως εξηγούν πρόκειται για ένα πολύ επικίνδυνο έργο στο οποίο δεν υπάρχουν αρκετές πιθανότητες για υλοποίηση.
«Το βάθος του ωκεανού»
Στο Στενό του Γιβραλτάρ συναντώνται τρία αξεπέραστα «προβλήματα» τα οποία καθιστούν αδύνατη την κατασκευή της εν λόγω γέφυρας. Το πρώτο από αυτά είναι το μεγάλο βάθος της θάλασσας σε αυτή την μικρή απόσταση των 14 χιλιομέτρων που υπάρχει όπου κυμαίνεται μεταξύ 300 και 900 μέτρων. Μια σημαντική απόσταση μεταξύ της επιφάνειας και του πυθμένα του νερού η οποία περιπλέκει σημαντικά την κατασκευή θεμελίων.
«Η συνάντηση Ατλαντικού και Μεσογείου»
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο είναι αδύνατη η κατασκευή της γέφυρας είναι τα ισχυρά θαλάσσια ρεύματα που επηρεάζουν το στενό. Στο σημείο αυτό συναντώνται δύο θάλασσες: ο Ατλαντικός Ωκεανός και η Μεσόγειος Θάλασσα. Τα κρύα νερά του Ατλαντικού συναντούν τα ζεστά νερά της Μεσογείου και προκαλούν υποθαλάσσια ρεύματα που θα αποτελούσαν έναν ακόμη κίνδυνο για την κατασκευή. Αν αυτά τα δύο δεν ήταν ήδη αρκετά για να απορρίψουν το έργο, προστίθεται και η σεισμική δραστηριότητα στην περιοχή. Η Μεσόγειος είναι το σημείο σύγκρουσης μεταξύ της αφρικανικής και της ευρασιατικής πλάκας, γεγονός που καθιστά την περιοχή αρκετά επικίνδυνη για σεισμούς.
«Η πιθανότητα καατσκευής μιας σήραγγας»
Έχει γίνει γνωστό με κάθε τρόπο ότι η κατασκευή μιας γέφυρας είναι ένα αδύνατο πρακτικά έργο. Ωστόσο, έχει προταθεί να ξεπεραστεί η απόσταση μέσω μιας σήραγγας παρόμοιας με την Eurotunnel. Ήδη έχουν γίνει συζητήσεις μεταξύ της ισπανικής και της μαροκινής κυβέρνησης για την έναρξη αυτού του έργου, το οποίο θέλουν να είναι έτοιμο μέχρι το 2030, όταν και οι δύο χώρες θα φιλοξενήσουν το Παγκόσμιο Κύπελλο, μαζί με την Πορτογαλία.
Η σήραγγα αναμένεται να έχει μήκος 28 χιλιομέτρων ωστόσο δεν θα είναι αυτή η οποία θα διατρέχει τη συντομότερη διαδρομή μεταξύ των δύο ηπείρων. Προβλέπεται να υπάρξει και ένα διαφορετικό έργο για να προσπεράσει τις παραπάνω διαφορές που υπάρχουν σχετικά με το θαλάσσιο βάθος του στενού, όπου στο οποίο θα συνδέονται η Πούντα Παλόμα στο Κάντιθ με τη μαροκινή πόλη Μαλαμπάτα.
Παρόλα αυτά και η σκέψη για την εκτέλεση αυτού του έργου, έχει πολλές ιδιαιτερότητες, και κάποια σχεδόν αξεπέραστα σημεία στα οποία θα πρέπει να εργαστούν αρκετά ώστε να υλοποιηθούν.
