Διαβάζω δηλώσεις του νέου υπουργού Εργασίας, του πάντα ιδιαίτερα ομιλητικού και αστέρα των καναλιών, ότι θέλει να αφήσει εποχή στο χώρο των εργασιακών σχέσεων, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα παλέψει για μέτρα υπέρ των εργαζομένων.
Δεν έχω λόγο (που μπορεί και να έχω, αλλά δεν είναι της ώρας) να μην πιστέψω τον κ. Άδωνι Γεωργιάδη, αλλά από όσα μέχρι τώρα διαρρέονται με κάθε δυνατό, αλλά πολύ χαμηλού προφίλ τρόπο και από όσα σχεδιάζονται στις Βρυξέλλες, με διευρυμένη ατζέντα, αλλά πάντα για το ίδιο θέμα, αρχίζω να ανησυχώ για τον υπουργό μας.
Τι θα κάνει, για παράδειγμα, θα διαφωνήσει με την πρόταση για εργασία μέχρι τα 74 χρόνια, ή, μήπως, για να μην του κλέψουν τη δόξα, – όπως είχε πει παλιότερα – θα την περάσει πρώτος αυτή την εκτρωματική πρόταση;
Βέβαια, το θέμα “εργασιακές σχέσεις” είναι ούτως ή άλλως φλέγον για κάθε κυβέρνηση και δεν είναι ούτε απλό ούτε για πειράματα προσφέρεται, αλλά ούτε για ανέξοδα ευχολόγια.
Απλά, να θυμίσω ότι ήδη αρκετές ξένες εταιρείες έχουν εγκαινιάσει την τετραήμερη εβδομάδα εργασίας, με πολύ αισιόδοξα και αποδοτικά αποτελέσματα.
