“Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος” είπε κάποτε ο Friedrich Nietzsche .
Από τη Μανταλένα-Μαρία Διαμαντή
Νομίζω ότι για να συνειδητοποιήσει κανείς την σπουδαιότητα αυτής της φράσης, αρκεί να προσπαθήσει να φανταστεί τη ζωή του χωρίς μουσική. Έναν κόσμο όπου οι μελωδίες θα ήταν απαγορευμένες.
Aρκεί να δούμε την ιστορία της 24χρονης Negin Khpalwak η οποία κατάφερε να γίνει το πρώτο αφγανικό ραβδί που αψήφησε τις απειλές θανάτου από τους θείους της.
Όπως η ίδια λέει: «περιμένουμε από τους Ταλιμπάν να πάψουν τη μουσική. Δεν έχουν ανακοινώσει επίσημα τίποτα, αλλά έχουν ήδη ακυρώσει όλα τα ψυχαγωγικά προγράμματα από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Η μόνη μουσική που απομένει είναι το θεματικό τραγούδι των ειδήσεων ».
Ο Ahmad Sarmast, διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Μουσικής του Αφγανιστάν, μιλάει στο τηλέφωνο από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας, όπου είχε πάει για ιατρικούς λόγους στις αρχές του καλοκαιριού.
Όπως εξηγεί δεν περίμενε μια τόσο γρήγορη παράδοση της Καμπούλ στους Ταλιμπάν. Όταν το 1996 οι Ταλιμπάν ανέλαβαν την εξουσία, πυρπολήθηκαν μουσικά όργανα. Αλλά ακόμη και το 2001 μετά την αποπομπή τους, υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που συνέχισαν να θεωρούν τη μουσική κάτι ανήθικο.
Το Ινστιτούτο που ιδρύθηκε από τον Sarmast το 2010, με τους 400 δασκάλους, μαθητές και μαθητές του, έγινε διάσημο σε όλο τον κόσμο χάρη στη γυναικεία ορχήστρα Zohra, η οποία έπαιξε μπροστά σε δύο χιλιάδες παγκόσμιους ηγέτες στο οικονομικό φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας. Με το σιτάρ, το πιάνο, τα βιολιά, το όμποε, οι μουσικοί εναλλάσσανε αφγανικά τραγούδια όπως το Arghavan, το οποίο πήρε το όνομά του από τα έντονα ροζ λουλούδια του δέντρου του Ιούδα, με δυτικά τραγούδια όπως η ένατη συμφωνία του Μπετόβεν.
Με τα πολύχρωμα κεντημένα φορέματά τους και τα μαλλιά τους καλυμμένα με μαύρο, πράσινο και κόκκινο πέπλο χρώματα της πατρίδας τους- αυτά τα κορίτσια αποτέλεσαν παράδειγμα πιθανού διαλόγου μεταξύ πολιτισμών.
