Οι κάτοικοι της Νέας Ζηλανδίας ζητούν από τις αρχές να περιορίσουν τη «λεηλασία» οστρακοειδών στις ακτές της χώρας, εν μέσω φόβων ότι οι ορέξεις ορισμένων για οστρακοειδή, χταπόδια και ψητούς αστερίες διαταράσσουν τα οικοσυστήματα και οδηγούν ορισμένα είδη προς εξαφάνιση.

Σε όλο το Βόρειο Νησί, ντόπιοι iwi (φυλές Μαορί) και άλλοι πολίτες ασκούν πιέσεις για προσωρινή απαγόρευση της συλλογής μαλακίων και άλλων ζώων από τις ακτές και τα λιμνάζοντα νερά σε βράχια, καταγγέλλοντας πως ορισμένοι άνθρωποι συλλέγουν αδιακρίτως θαλάσσια πλάσματα και τα ψήνουν στην παραλία.

«Οι λιμνοθάλασσες ήταν κάποτε γεμάτες ανεμώνες και γαρίδες και όλα τα είδη θαλάσσιων πλασμάτων, γεμάτες καβούρια και αστερίες, αλλά τώρα δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα», λέει η Mary Coupe, επικεφαλής της επιτροπής “Save the Rock Pools”, η οποία έχει ξεκινήσει εκστρατεία για αυστηρότερους περιορισμούς στην περιοχή Omaha, περίπου 75 χιλιόμετρα βόρεια του Όκλαντ.

Η Coupe λέει ότι συχνά βλέπει μεγάλες ομάδες ατόμων εξοπλισμένες με σφυριά, σύρματα και κατσαβίδια. «Ξέρετε, απλά να παίρνουν οτιδήποτε από τα βράχια». Η Νέα Ζηλανδία έχει παράδοση στη συλλογή θαλασσινών, αλλά ορισμένοι πληθυσμοί της ακτογραμμής βρίσκονται υπό πίεση, από την ανεξέλεγκτη συγκομιδή, την αλλοίωση των βυθών και τη ρύπανση.

Η πιο πρόσφατη έρευνα για τα χτένια από το Εθνικό Ινστιτούτο Έρευνας για το Νερό και την Ατμόσφαιρα (Niwa) έδειξε ότι το 93% του πληθυσμού χτενιών σε μέγεθος συγκομιδής του κόλπου Hauraki εξαφανίστηκε μέσα στην προηγούμενη δεκαετία. Η έκθεση για την κατάσταση του Κόλπου το 2020 διαπίστωσε ότι οι καραβίδες είχαν πρακτικά εξαφανιστεί σε ορισμένες περιοχές και κατέγραψε καθολική μείωση των πληθυσμών σε πολλά άλλα είδη.

Πολλοί iwi σε όλη τη χώρα ανησυχούν ότι οι «βραχόλακκοι» και οι ακτές θα αδειάσουν από ζωή και απαιτούν την εφαρμογή “rahui” – μια παραδοσιακή πρακτική απαγόρευσης της συλλογής ορισμένων οργανισμών, για να ανακάμψουν οι πληθυσμοί τους.

Στο νησί Waiheke, ο Herearoha Skipper, διαχειριστής του καταπιστεύματος Ngāti Pāoa των Iwi, έστειλε επιστολή στην κυβέρνηση ζητώντας την επιβολή ενός rahui. «Πιστεύουμε ότι αν δεν γίνει κάτι επειγόντως, τα mātaitai [οστρακοειδή], τα kaimoana [θαλασσινά] μας δεν θα μειωθούν απλώς, αλλά θα φτάσουν σε σημείο κατάρρευσης».

Οι πρεσβύτεροι της φυλής έχουν γίνει μάρτυρες αυτής της απώλειας τις τελευταίες δεκαετίες, όπως λέει, περιγράφοντας τους κάποτε πλούσιους κόλπους όπου οι καραβίδες θεωρούνται πλέον εξαφανισμένες, κοίτες χτενιών που καταστράφηκαν από τα έργα στους βυθούς και την υπερβολική συγκομιδή και τα εξαφανισμένα μύδια.

«Μέσα σε έναν αιώνα, τα παράκτια ύδατα που περιβάλλουν το Waiheke  βρίσκονται κοντά στην πλήρη κατάρρευση. Τα mokopuna [εγγόνια μου] δεν θα έχουν τις ίδιες εμπειρίες που είχα ως παιδί που μεγάλωνα στο Waiheke, όπου τα kaimoana [θαλασσινά] ήταν η κύρια πηγή τροφής μας, λέει.

Η φυλή ζητά επείγουσα δράση «ώστε οι μελλοντικές γενιές να μην υποστούν την καταστροφική απώλεια της βιοποικιλότητας και της κατάρρευσης του οικοσυστήματος που αντιμετωπίζουμε σήμερα».