«Metallica είναι οικογένεια»

Το «Metallica Saved My Life», σε σκηνοθεσία του βραβευμένου με Grammy Jonas Akerlund, θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο Tribeca Festival στις 11 Ιουνίου 2025. Το ντοκιμαντέρ εστιάζει στις προσωπικές ιστορίες θαυμαστών απ’ όλο τον κόσμο, αναδεικνύοντας πώς η μουσική τους επηρέασε και, σε πολλές περιπτώσεις, έσωσε ζωές.

Στην ταινία παρουσιάζονται αφηγήσεις, όπως ενός Ιρακινού θαυμαστή που σώθηκε από στρατιώτες χάρη σε μια κασέτα των Metallica, και μιας οικογένειας που βρήκε παρηγοριά στη μουσική τους μετά την απώλεια της κόρης τους. Επίσης, εμφανίζονται προσωπικότητες όπως ο Tony Hawk και ο Jason Momoa, καθώς και οπαδοί από διαφορετικά πολιτιστικά υπόβαθρα, υπογραμμίζοντας την παγκόσμια απήχηση του συγκροτήματος.

Ο ίδιος ο James Hetfield αναγνωρίζει τη σημασία των θαυμαστών, δηλώνοντας ότι και για τον ίδιο, η μουσική των Metallica ήταν σωτήρια. Το ντοκιμαντέρ δεν είναι απλώς μια ωδή στο συγκρότημα, αλλά μια κατάθεση ψυχής για τη δύναμη της μουσικής να ενώνει και να θεραπεύει.

Η έννοια της οικογένειας επανέρχεται διαρκώς. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι Metallica ονομάζουν τους φανς τους το «πέμπτο μέλος» της μπάντας. Σε κάθε συνέντευξη, σε κάθε μήνυμα, σε κάθε προβολή, αυτή η σχέση αναδεικνύεται. Είναι αμφίδρομη, δυναμική, αυθεντική.

Μια μπάντα που δε σταματά ποτέ

Όλα ξεκίνησαν το 1981, όταν ο Δανός Lars Ulrich, φανατικός του βρετανικού heavy metal, δημοσίευσε μια αγγελία σε εφημερίδα του Λος Άντζελες αναζητώντας μουσικούς. Σε αυτήν απάντησε ο James Hetfield. Η πρώτη τους ηχογράφηση, με τίτλο «No Life ‘Til Leather», έθεσε τις βάσεις για έναν νέο ήχο που θα ονομαζόταν «thrash metal». Οι ταχύτητες ήταν ανελέητες, τα ριφ κοφτερά σαν ξυράφι και η στάση επιθετική, ωμή, αλλά απόλυτα ειλικρινής. Ο ήχος των Metallica ήταν ένα ηχηρό «όχι» στον εμπορικό glam metal της εποχής.

Το 1983 κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ, «Kill ‘Em All». Τραγούδια όπως το Seek and Destroy και Whiplash μπήκαν σαν σφαίρες στα αυτιά του κόσμου, φέρνοντας το όνομα Metallica στο στόμα κάθε οπαδού της σκληρής μουσικής. Το «Ride the Lightning» (1984) αποδεικνύει ότι το συγκρότημα δεν ήταν «μια φωτοβολίδα». Το «For Whom the Bell Tolls» και το «Fade to Black» συνδυάζουν λυρικότητα με σκληρότητα, ενώ οι στίχοι αρχίζουν ν’ αποκτούν μεγαλύτερο βάθος. Όμως είναι το «Master of Puppets» (1986) που καταξιώνει οριστικά τους Metallica. Το ομότιτλο τραγούδι, η διάρκειά του, η σύνθεσή του, οι θεματικές του (εξάρτηση, έλεγχος, απώλεια) το μετατρέπουν σε αριστούργημα του είδους.

Δυστυχώς, το φθινόπωρο του 1986 φέρνει μία μεγάλη τραγωδία. Ο μπασίστας Cliff Burton σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα στην Σουηδία, όταν το λεωφορείο της περιοδείας ανατρέπεται. Η απώλεια αυτή στιγματίζει για πάντα την μπάντα. Ο Cliff ήταν ο πυρήνας, ιδεολογικός καθοδηγητής. Παρ’ όλα αυτά, οι Metallica αποφασίζουν να συνεχίσουν.

Με τον Jason Newsted στο μπάσο, κυκλοφορούν το …«And Justice for All» (1988). Είναι το πιο πολιτικοποιημένο άλμπουμ τους, με τραγούδια όπως το «One», μια καταγγελία για τον πόλεμο και την ανθρώπινη απώλεια. Το βίντεο κλιπ είναι το πρώτο τους και κατακτά την MTV γενιά.

Αλλά το 1991 αλλάζει τα πάντα. Κυκλοφορεί το ομώνυμο «Metallica», γνωστό και ως «Black Album». Το «Enter Sandman», «Nothing Else Matters», «The Unforgiven», «Sad But True» φέρνουν τη μπάντα στο προσκήνιο του mainstream. Γίνονται παγκόσμιο φαινόμενο. Οι πωλήσεις εκτοξεύονται. Πλέον είναι ένα πολιτιστικό φαινόμενο.

Η νέα δεκαετία φέρνει αλλαγές. Με το «Load» (1996) και το «Reload» (1997), οι Metallica αλλάζουν. Μουσικά και αισθητικά. Τα μαλλιά κόβονται, ο ήχος γίνεται πιο bluesy, πιο rock, πιο mid-tempo. Οι οπαδοί διχάζονται. Η στροφή τους δεν γίνεται ομόφωνα αποδεκτή. Το 1999, ωστόσο, το «S&M» με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Σαν Φρανσίσκο, δείχνει τη διαχρονικότητα και τη μουσική ευφυΐα τους. Τα τραγούδια τους μετατρέπονται σε συμφωνικά έπη και ο κόσμος το αποδέχεται με ενθουσιασμό.

Αποχώρηση, συγκρούσεις και εξαρτήσεις

Η αποχώρηση του Jason Newsted το 2001, οι εσωτερικές συγκρούσεις, οι εξαρτήσεις του Hetfield και το ειλικρινές – αλλά αμφιλεγόμενο – ντοκιμαντέρ «Some Kind of Monster» (2004), δείχνουν μια μπάντα στα πρόθυρα της διάλυσης. Όμως αντί για το τέλος, ήρθε μια νέα αρχή.

Το «St. Anger» (2003) κυκλοφορεί σ’ ένα τελείως διαφορετικό ύφος, ωμό, χωρίς σόλο, με θορυβώδη παραγωγή. Διχάζει αλλά δηλώνει ότι οι Metallica είναι ακόμη εδώ. Το 2008, με το «Death Magnetic», επιστρέφουν στις ρίζες τους. Το κοινό τους, ενθουσιασμένο. Ξανά sold out περιοδείες, ξανά παλμός, ξανά riff.

Η δεκαετία του 2010 φέρνει τους Metallica σε πλήρη ωριμότητα. Με τον Robert Trujillo πλέον σταθερά στο μπάσο, κυκλοφορούν το «Hardwired… to Self-Destruct »(2016), ένα άλμπουμ που παντρεύει το παλιό με το νέο. Ταυτόχρονα, περιοδεύουν ασταμάτητα, υποστηρίζοντας διάφορους φιλανθρωπικούς σκοπούς μέσω του ιδρύματος All Within My Hands.

Το 2023 κυκλοφορούν το «72 Seasons», ένα δυνατό άλμπουμ που εστιάζει στις πρώτες 18 «σεζόν» της ζωής – τα χρόνια που μας διαμορφώνουν. Οι Metallica, πιο ώριμοι από ποτέ, μιλούν για τα τραύματα, τις ελπίδες, τις μεταμορφώσεις της ψυχής.

Σήμερα, πάνω από τέσσερις δεκαετίες, οι Metallica είναι πιο επίκαιροι από ποτέ. Το legacy τους δεν είναι μόνο τα βραβεία, οι πωλήσεις, οι πλατίνες. Είναι οι ζωές που άλλαξαν. Είναι τα παιδιά που έμαθαν να παίζουν κιθάρα εξαιτίας τους. Είναι οι έφηβοι που ένιωσαν λιγότερο μόνοι. Είναι τα στάδια που σείστηκαν. Με το ντοκιμαντέρ «Metallica Saved My Life» και την περιοδεία «M72 World Tour», αποδεικνύουν ότι η μουσική τους παραμένει ζωντανή, δυναμική και βαθιά ανθρώπινη.

Διαβάστε ακόμη:

• Ποιοι θέλουν να διώξουν τον Ιβάν Σαββίδη από το Λιμάνι της Θεσσαλονίκης;
• Η Κάιλι Τζένερ φόρεσε το ιστορικό μαγιό της Κλόντια Σίφερ 30 χρόνια μετά
• Φωνητική εξέταση για την Κατάθλιψή, την Άνοια και το Alzheimer σε 5 λεπτά
• Final Four 2025: Πότε παίζουν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός – Το αναλυτικό πρόγραμμα