Το πολύμηνο σόου που ήταν οι Αμερικανικές εκλογές έληξε. Κέρδισε ο Ντόναλντ Τραμπ; Το έχασαν οι Δημοκρατικοί; Ελάχιστη σημασία έχει στην πραγματικότητα. Σημασία έχει τι θα φέρουν τα επόμενα 4 χρόνια, όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά σε ολόκληρό τον πλανήτη.

Ο καθένας έβγαλε τα συμπεράσματα του από την εκλογική διαδικασία και μάχη, και εγώ επίσης:

• Οι Δημοκρατικοί είναι άξιοι της τύχης τους καθώς όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν. Όταν η ατζέντα σου έχει ως κεντρικό δίπολο τους γκέι και τις εκτρώσεις, ζητήματα που δεν αφορούν την πλειοψηφία των Αμερικάνων δεν έχεις τύχη.

•Οι Αμερικάνοι έχουν κουραστεί από την woke ατζέντα και έχουν βαρεθεί όταν διαφωνούν να τους αποκαλούν «δεινόσαυρούς» και «φασίστες».

•Η κυβέρνηση Μπάιντεν απέτυχε παταγωδώς στο να περιορίσει ή να διαχειριστεί την παράνομη μετανάστευση από τη Λατινική Αμερική. Εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ νιώθουν ότι αντιμετωπίζουν μια συνεχή βιοπάλη για να επιβιώσουν, ενώ χιλιάδες άλλοι καταφτάνουν και φτιάχνουν τη ζωή τους με την υποστήριξη του κράτους.

•Οι ανισότητες και ο πληθωρισμός επηρέασαν βαθιά το βιοτικό επίπεδο και κυρίως την ψυχολογία εκατομμυρίων ψηφοφόρων. Η καμπάνια Χάρις απέτυχε να αναγνωρίσει την πραγματικότητα αυτή και αρκέστηκε να επικαλείται νούμερα ευημερίας που δεν άγγιζαν τον απλό πολίτη. Όπως είπε σήμερα ο Μπέρνι Σάντερς «Δεν θα πρέπει να αποτελεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι ένα Δημοκρατικό Κόμμα που έχει εγκαταλείψει τους ανθρώπους της εργατικής τάξης, θα διαπιστώσει ότι η εργατική τάξη τους έχει εγκαταλείψει. Ενώ η ηγεσία των Δημοκρατικών υπερασπίζεται το status quo, ο αμερικανικός λαός είναι θυμωμένος και θέλει αλλαγή».

•Οι προσωπικές ευθύνες του Μπάιντεν είναι τεράστιες καθώς είχε πει ότι θα είναι ένας ενδιάμεσος πρόεδρος, ο οποίος θα στρώσει το δρόμο για την επόμενη γενιά και τελικά αποφάσισε να διεκδικήσει δεύτερη θητεία, δημιουργώντας τραγελαφικές καταστάσεις που τρόμαξαν ακόμη και τους δημοκρατικούς ψηφοφόρους. Η Κάμαλα Χάρις δεν ήταν ποτέ τίποτα παραπάνω από μια επιλογή Β’ διαλογής.

•Εξίσου καταστροφική ήταν η διαχείριση των εκλογών από τα αμερικανικά ΜΜΕ. Στην πλειοψηφία τους πήραν θέση υπέρ των Δημοκρατικών ακόμη και όταν υπήρχε ξεκάθαρη παραβίαση της κοινής λογικής. Το δόγμα «Τραμπ κακός, Κάμαλα καλή» απέτυχε παταγωδώς, αφού πρώτα προκάλεσε και εκνεύρισε το κοινό, προκαλώντας τα αντίθετα αποτελέσματα.

•Αν οι Δημοκρατικοί θέλουν να ξαναδούν εξουσία πρέπει να αρχίσουν να έρχονται προς το κέντρο και όχι να συνεχίσουν την πορεία τους προς την αριστερά, ενίοτε και την άκρα αριστερά.

•Ο Τραμπ δεν επανέρχεται απλώς θριαμβευτικά. Δεν έχασε από την ψήφο των λευκών γυναικών (52% έναντι 47% της Χάρις), παρά την απόλυτη θέση του στο ζήτημα των αμβλώσεων (ζητήματα τέτοιας φύσης, παρά τη σημασία τους, συνήθως δεν επηρεάζουν καταλυτικά τις εκλογικές αναμετρήσεις) και επικράτησε κατά κράτος στους λευκούς άνδρες (59%-39%), όπως και ηττήθηκε κατά κράτος στις μαύρες γυναίκες (92% επέλεξαν τη Χάρις) και τους άνδρες (78%-20%). Μόνο που οι μαύροι, παρά τη σημαντική αύξησή τους (32% από το 2000) είναι 48 εκατομμύρια στα 335 εκατομμύρια των Αμερικανών και, συγκεκριμένα, οι μαύρες γυναίκες το 7% του εκλογικού σώματος και οι μαύροι άνδρες το 5%. Οι Λατίνοι άνδρες κατά 54% επέλεξαν τον Τραμπ. Αυτό δείχνει πόσο αποκομμένοι είναι οι Δημοκρατικοί από την Αμερικανική κοινωνία, τους «κοινούς θνητούς». Παράλληλα, εχει σπάσει ένα ρεκόρ που μετρούσε περισσότερα από 200 χρόνια στις ΗΠΑ και γίνεται μόλις ο δεύτερος πρόεδρος των ΗΠΑ που επιστρέφει στο αξίωμα μετά από μία ήττα. Κερδίζει την Γερουσία και την λαϊκή ψήφο και λαμβάνει καθαρή εντολή από τους Αμερικάνους να κάνει τη «βρώμικη δουλειά». Να λύσει το μεταναστευτικό, να βάλει τη Αμερικανική οικονομία πάνω απ’ όλα, να σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία και πολλά άλλα που έχει υποσχεθεί.

•Η επιλογή του JD Vance στη θέση του αντιπροέδρου, παρά το γεγονός ότι κάποτε είχε αποκαλέσει τον Τραμπ Χίτλερ, ήταν σωστή καθώς εκφράζει την εκπλήρωση του αμερικανικού ονείρου, ξεκινώντας από πολύ χαμηλά και φτάνοντας στα υψηλότερα αξιώματα, με αποτέλεσμα να γίνει ο νεότερος αντιπρόεδρος της χώρας.

•Αντί οι Ευρωπαίοι να ασχολούνται με το ποιος είναι πρόεδρος των ΗΠΑ θα πρέπει να ασχοληθούν με το να φτιάξουν την Ευρώπη, ώστε στο τέλος της ημέρας να μην ασχολούνται με το ποιος κυβερνά στην αντίπερα όχθη του ωκεανού, και να μην είναι έρμαιο των διαθέσεων του κάθε προέδρου των ΗΠΑ.

• Η επόμενη τετραετία θα είναι συναρπαστική για πολλούς λόγους. Θετικά και αρνητικά. Δεν θα πλήξουμε και σίγουρα θα γεννηθούν ευκαιρίες

Υ.Γ. : Οι «θλιμμένες» αντιδράσεις βλέπε Elizabeth Warren, τα κλάματα των Δημοκρατικών βλέπε τα παιδιά του Tim Walz, τα μελοδραματικά λογίδρια στα όρια της κατάθλιψης βλέπε Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ ενισχύουν την αίσθηση της γελοιότητας που έχει κατακλύσει το κόμμα, ένα κόμμα το οποίο πολλάκις έχω ψηφίσει. 

Διαβάστε ακόμη: