Ένα νέο ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «Still: A Michael J. Fox Movie» αποτυπώνει τον αγώνα του Μάικλ Τζ. Φοξ με τη νόσο του Πάρκινσον και απεικονίζει την αισιοδοξία του ηθοποιού μπροστά στις δυσκολίες.
Το ντοκιμαντέρ έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σάντανς την Παρασκευή με το κοινό να το υποδέχεται με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα.
«Ήταν μια καταπληκτική ζωή», είπε ο ίδιος όταν τελείωσε η προβολή.
Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί από την πλατφόρμα Apple TV+ μέσα στη χρονιά και απεικονίζει τις άγριες εναλλαγές των συναισθημάτων του Φοξ, τη μάχη του με την νόσο του Πάρκινσον την ηθοποιία και το αλκοόλ.
Ήταν μόλις 16 ετών στο Έντμοντον του Καναδά, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει το λύκειο και να μετακομίσει στο Χόλιγουντ. Ο δύσπιστος μπαμπάς του ενέδωσε και χρηματοδότησε το ταξίδι του.
Μετά από μια σειρά από χαμηλοπληρωμένες εμφανίσεις και πέντε χρόνια σε ένα βρώμικο στούντιο στο Μπέβερλι Χιλς ο Φοξ έγινε ένας από τους πιο διάσημους ηθοποιούς της Αμερικής.
Πριν από αυτό όπως ομολογεί ο ίδιος, είχε τόσα λίγα χρήματα, που αναγκαζόταν να τρώει μόνο μικρά κουτάκια μαρμελάδας για να επιβιώσει.
Η μεγάλη του επιτυχία ήρθε στα 21 του χρόνια όπου υποδύθηκε τον Alex P. Keaton στην τηλεοπτική σειρά “Family Ties”. Αυτός ο ρόλος τον οδήγησε στον Marty McFly και στην τριλογία «Επιστροφή στο Μέλλον».
Για μια εβδομάδα το 1985, οι ταινίες του “Back to the Future” και “Teen Wolf” ήταν, αντίστοιχα, οι Νο. 1 και Νο. 2 στο εγχώριο box office.
Ήταν στο απόγειο της δόξας του, κοσμούσε τα εξώφυλλα των περιοδικών και βρισκόταν καλεσμένος στον καναπέ του «The Tonight Show». Σύντομα όμως όλα θα κατέρρεαν.
«Ήμουν ο πρίγκιπας του Χόλιγουντ» λέει ο ίδιος ωστόσο, η εμπειρία της ζωής τον έχει διδάξει πολλά περισσότερα.
«Νομίζεις ότι είσαι φτιαγμένος από τούβλο και βράχο. Αλλά δεν είναι έτσι. Είσαι από χαρτί και φτερά. Είναι μια ψευδαίσθηση» λέει.
Η πορεία του άλλαξε μετά από μια βραδινή έξοδο για ποτό στη Φλόριντα το 1990. Ξύπνησε μετά από το hangover και παρατήρησε ότι το δάχτυλό του έτρεμε.
Επειδή δεν σταματούσε, επισκέφτηκε τελικά έναν νευρολόγο το 1991 ο οποίος τον διέγνωσε με Πάρκινσον. Σοκαρισμένος, είπε στον γιατρό: «Ξέρεις σε ποιον μιλάς, σωστά;».
Κράτησε τη διάγνωση μυστική για επτά χρόνια, έπαιρνε χάπια ντοπαμίνης για να ηρεμεί τα πρώιμα συμπτώματα και πάντα στηριζόταν από το αριστερό του χέρι κάπου για να κρύψει το γεγονός ότι έτρεμε.
Εκ των υστέρων, πλάνα από τα έργα του εκείνη την εποχή αποκαλύπτουν το άγχος να το κρατήσει μυστικό. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισής του τότε ήταν το αλκοόλ.
«Έπινα για να το αντιμετωπίσω», λέει στον σκηνοθέτη Davis Guggenheim. «Ήμουν σίγουρα αλκοολικός. Αλλά έχω περάσει 30 χρόνια χωρίς να πιώ ούτε ένα ποτό».
Στα πλάνα του ντοκιμαντέρ ο Φοξ συνεργάζεται με έναν εκπαιδευτή για να μάθει τρόπους και να αποκτήσει δύναμη για να περπατά πιο σταθερά.
Τις εβδομάδες που γυρίστηκε το ντοκιμαντέρ, υπέστη αρκετούς τραυματισμούς από πτώσεις, που είναι ένα κοινό σύμπτωμα της νόσου του Πάρκινσον. Ο Φοξ έσπασε τα κόκαλα στο αριστερό του μάγουλο, το χέρι, το μπράτσο του και εξάρθρωσε τον ώμο του.
«Ένα φεστιβάλ αυτοκατάχρησης», όπως αστειεύτηκε ο ίδιος.
«Αυτό δεν έχει να κάνει με το να είσαι προσεκτικός. Αυτό συμβαίνει. Έχεις Πάρκινσον, σκοντάφτεις πάνω σε πράγματα», ανέφερε.
Στο ντοκιμαντέρ συμμερίζεται ότι η νόσος του Πάρκινσον προκαλεί «έντονο πόνο». «Είναι μια καταστροφή – αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν μπορείς να περπατήσεις και δεν μπορείς να πας στην τουαλέτα – αυτό είναι πραγματικότητα» λέει.
Μετά το 2010 ωστόσο, είχε μία δεύτερη ευκαιρία στην καριέρα του. Έπαιξε σε τηλεοπτικές σειρές όπως το «The Good Fight» και το “Curb Your Enthusiasm», στις οποίες δεν πτοήθηκε και ήταν σε θέση πλέον να είναι ο εαυτός του.
Αποσύρθηκε από την υποκριτική το 2020, αλλά συνεχίζει να γράφει βιβλία για τις εμπειρίες του και ασχολείται ενεργά με το Ίδρυμα Michael J. Fox, που συγκεντρώνει χρήματα για τη μέχρι τώρα ανίατη νόσο.
«Οι άνθρωποι μου λένε ότι τους κάνω να αισθάνονται καλύτερα και να κάνουν πράγματα που συνήθως δεν θα έκαναν», λέει.
