Η Λένα Ζευγαρά μίλησε στο περιοδικό «DownTown» για το ξεκίνημά της στον χώρο της μουσικής, τα φοιτητικά χρόνια της στη Θεσσαλονίκη και την επαγγελματική εξέλιξή της.
Αρχικά, η τραγουδίστρια δήλωσε ότι έχει πετύχει το παιδικό της όνειρο να ερμηνεύει στη σκηνή. «Αν με ρωτήσει κάποιος πώς είμαι σήμερα με όσα έχω στη ζωή μου, θα του πω ότι είμαι πάρα πολύ κοντά σε αυτό που ονειρευόμουν από παιδί. Από μικρή οραματιζόμουν τη ζωή μου, την έπλαθα σαν παραμύθι, με έβλεπα πάνω στη σκηνή να τραγουδάω και ο κόσμος να με χειροκροτεί. Μεγάλη λέξη η «πίστη», μπορείς να μετακινήσεις βουνά με την πίστη σου», είπε και πρόσθεσε:
«Όσο δουλέψεις τόσο θα πάρεις. Είχα πίστη στο όνειρο από τότε, ένα παιδικό θράσος-θάρρος. Συμμετείχα στις χορωδίες, έκανα πρόβες μόνη μου στο σπίτι και προσπαθούσα να εντυπωσιάσω τους πάντες. Στα 18 μου έφυγα από το χωριό μου στην Καρδίτσα για τη Θεσσαλονίκη, αφού πέρασα στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών. Ήμουν τελειομανής κι εκεί, ήθελα να τα καταφέρω».
Στη συνέχεια, η τραγουδίστρια περιέγραψε την περίοδο όπου ήταν φοιτήτρια και παράλληλα ασχολιόταν με το τραγούδι: «Βέβαια, φοιτητικά χρόνια δεν θυμάμαι να έζησα, γιατί ξεκίνησα να δουλεύω σχεδόν αμέσως στο τραγούδι. Εκεί αντιμετώπισα και τα πρώτα προβλήματα, κατάλαβα ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος όπως πίστευα. Νόμιζα ότι όλοι είναι καλοί, εμπιστευόμουν τους πάντες, δεν ήξερα ότι δεν θέλουν πάντα όλοι το καλό σου».
Επίσης, μίλησε και για την προσαρμογή της και τη συνειδητοποίηση για τις προθέσεις των ανθρώπων: «Έπαθα ένα μικρό σοκ με τις καταστάσεις που έπρεπε ξαφνικά να αντιμετωπίσω, δεν ήμουν πλέον στο χωριό μου και γρήγορα άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι ο κόσμος είναι πιο σκληρός απ’ ό,τι φανταζόμουν. Δούλεψα με τον εαυτό μου και γρήγορα εγκληματίστηκα, προσγειώθηκα στην πραγματικότητα».
Στο τέλος, η Λένα Ζευγαρά θυμήθηκε ότι ξεκίνησε για πρώτη φορά να τραγουδάει επαγγελματικά στη Χαλκιδική: «Επαγγελματικά τραγούδησα για πρώτη φορά στα 20 μου, σε ένα ταβερνάκι της Χαλκιδικής, χιλιόμετρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη. Θυμάμαι ότι έπαιρνα 50 ευρώ τη βραδιά αλλά δεν με ενοχλούσε, γιατί σκεφτόμουν ότι είναι η αρχή για το όνειρό μου. Δεν είχα ρεπερτόριο, δεν είχα εμπειρία. Είπα: «Πάμε να το κάνουμε και ό,τι γίνει».
