O ήρεμος, σχεδόν φιλικός τρόπος του και το σχεδόν μόνιμα ζωγραφισμένο χαμόγελό του μπορούν να ξεγελάσουν πολλούς. Ομως ο Λαρς Κλίνγκμπαϊλ κάθε άλλο παρά μαλθακός είναι. Πώς αλλιώς θα κατάφερνε να φτάσει να γίνει αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομικών της μεγαλύτερης οικονομικής δύναμης της Ευρωζώνης σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της.
Ο 47χρονος συμπρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος κατάφερε να βγει αλώβητος από το φιάσκο των εκλογών του Φεβρουαρίου, που έφερε για το κόμμα του το χειρότερο αποτέλεσμα της ιστορίας του αλλά και να συγκεντρώσει ακόμη περισσότερη εξουσία, σκαρφαλώνοντας στην κλίμακα της πολιτικής εξουσίας.
Όσοι τον ξέρουν ισχυρίζονται ότι στοχεύει ακόμα ψηλότερα. Να είναι δηλαδή αυτός το πρώτο βιολί σε κάποια επόμενη γερμανική κυβέρνηση. Προς το παρόν θα είναι το «Νούμερο 2» ως αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομικών.
Ο ξεχασμένος μέντορας Σρέντερ
Κάποιοι Χριστιανοδημοκράτες που είχαν να κάνουν μαζί του στις διαπραγματεύσεις για το πρόγραμμα της κυβέρνησης είπαν αργότερα ότι ακόμα και ένας γλυκός αρκούδος μπορεί να βγάλει τα κοφτερά του νύχια αν χρειαστεί.
Θα τους επιβεβαίωνε και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο άνθρωπος που τον έβαλε από νωρίς στην πολιτική και που ο Κλίνγκμπαϊλ δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να τον αδειάσει μετά από δύο δεκαετίες «φιλίας», όταν το 2022 ο πρώην καγκελάριος έχασε στα μάτια της κοινής γνώμης κάθε άλλη ιδιότητα πέραν αυτής του «φίλου του Πούτιν».
Το ίδιο σκέφτονται και κάποια μεγαλύτερα στελέχη του SPD που τον είδαν το βράδυ του εκλογικού σοκ να βγαίνει μπροστά και να μιλά για την ανάγκη ηλικιακής ανανέωσης του κόμματος, προεξοφλώντας ουσιαστικά ότι ο ίδιος θα μείνει αλλά κάποιοι άλλοι θα φύγουν.
Πίσω λοιπόν από το φιλικό πρόσωπο κρύβεται μια ανθεκτική προσωπικότητα, δείγμα μιας εποχής που ξέρει να εξοντώνει αδύναμους πολιτικούς σε ελάχιστο χρόνο. Ο Κλίνγκμπαϊλ δεν θέλει να ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Έχει αποδείξει ότι ξέρει τι και πότε θα πει.
Πριν από 10 περίπου ημέρες, με το κυβερνητικό πρόγραμμα να είναι έτοιμο και την αριστερή πτέρυγα του SPD σε αναταραχή, αποφάσισε να κάνει γνωστό δημόσια ότι το 2014 είχε περάσει καρκίνο στη γλώσσα, ως μανιώδης πρώην καπνιστής.
«Βλέπεις αλλιώς τη ζωή όταν είσαι στο όριο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας» επεσήμανε στο σχετικό podcast, τονίζοντας μάλιστα ότι η συγκεκριμένη μορφή της ασθένειας σπάνια είναι θεραπεύσιμη.
Ίσως αυτό να ήταν ένα μήνυμα τόσο απέναντι σε παραπονούμενους συντρόφους, όσο και σε καχύποπτους εταίρους, ότι είναι μαθημένος να επιβιώνει εκεί που κανείς δεν θα το περίμενε, χάρις στη σιδερένια του αντοχή και θέληση. Οι αρετές αυτές, πράγματι, θα του χρειαστούν.
Ως πρόεδρος ενός κόμματος που βαδίζει από ήττα σε ήττα αναζητώντας την ταυτότητά του, θα πρέπει να μπορέσει να εμπνεύσει αισιοδοξία σε μια βάση, που είναι πολύ πιο αριστερή από αυτόν, παραδοσιακά εκπρόσωπο της πιο συντηρητικής πτέρυγας της σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά αυτό είναι σε τελική ανάλυση μια «εσωκομματική» υπόθεση που αφορά ένα περιορισμένο κοινό.
Ο Σόιμπλε ανέβασε τον πήχη
Πολύ πιο δύσκολο είναι το εγχείρημα που υποχρεώνεται να φέρει εις πέρας ως υπουργός Οικονομικών. Αξίωμα που κάποτε έκανε παγκοσμίως γνωστό τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και ήταν το τελευταίο σκαλί για τον Όλαφ Σολτς πριν εκλεγεί καγκελάριος, με τη βοήθεια -είναι η αλήθεια – τότε του Κλίνγκμπαϊλ.
Θα πρέπει να βάλει μπροστά τη σβηστή μηχανή της γερμανικής οικονομίας, που μοιάζει με τις ρόδες βαθιά κολλημένες στη λάσπη. Οι προβλέψεις μιλούν και φέτος για μηδενική και του χρόνου για μια ισχνή μεγέθυνση της οικονομίας. Οι επιχειρήσεις μελετούν μειώσεις στις θέσεις εργασίας και οι εργαζόμενοι ανησυχούν όσο ποτέ για το μέλλον. Σπάνια το κλίμα ήταν τόσο αρνητικό.
Από την άλλη η ντρίμπλα στο «φρένο χρέους» κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι υπάρχουν απεριόριστα χρήματα, κάτι που κάθε άλλο παρά αληθινό είναι.
Μπορεί να εγκρίθηκαν τα ειδικά ταμεία για υποδομές (γέφυρες, σιδηροδρόμους, ψηφιοποίηση και 100 δισ. για να ικανοποιηθούν οι Πράσινοι) και για τα νέα οπλικά συστήματα, αλλά μια σειρά από υπουργούς θα χρειαστεί να πάρει το ψαλίδι και να αρχίσει να κόβει από τους προϋπολογισμούς τους.
Αυτούς θα πρέπει να αρχίσει να βλέπει ο Κλίνγκμπαϊλ από αύριο κιόλας για να μπορέσει επιτέλους να παρουσιάσει με καθυστέρηση του εξαμήνου έναν τακτικό προϋπολογισμό για το 2025. Ο μέχρι χθες υπηρεσιακός προκάτοχός του μιλούσε για την ανάγκη να κοπούν αρκετές δεκάδες εκατομμύρια από κρατικές δαπάνες.
