Σε ορισμένα αποσπάσματα ο Λάκης Γαβαλάς αναφέρεται στον έρωτα και την γυναίκα, η οποία έχει αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στην καρδιά του μέχρι και σήμερα.
«Στον ιταλικό Βορρά, το γραφικό Πορτοφίνο αποτελούσε ένα από τα πιο αγαπημένα κρησφύγετα των απανταχού κοσμικών. Η Τόριλ, που ήταν ένα διάσημο μοντέλο που έκανε παρέα τότε με την Τζέρι Χολ, βρισκόταν εκεί για δουλειά, αλλά φαίνεται ότι η γοητεία της περιοχής και η δική μου της τράβηξαν την προσοχή. Εκείνη ήταν ξεχωριστά ντυμένη και πανέμορφη. Την κοίταζα και μου φαινόταν απλησίαστη, σάστισα απ’ τη θηλυκότητα και την αέρινη φιγούρα της και ένιωσα μια άγρια ερωτική κάψα. Ερωτευτήκαμε με την πρώτη ματιά, με όση λαχτάρα και πάθος είχε η νεανική ψυχή μας και υμνήσαμε την ηδονή, την έξαψη και την παραφορά.
Κοίταζα το σχεδόν παιδικό της χαμόγελο όταν χάιδευα τα μαλλιά της και ήθελα να της χαρίσω δυο φτερά για να πετάξουμε μαζί. Ποιος έχει ανάγκη να κοιμηθεί όταν είναι ερωτευμένος; Τη γέμιζα φιλιά μέσα στα διάφανα γαλαζοπράσινα νερά, κρυβόμασταν πίσω απ’ τις παραδοσιακές βάρκες των ψαράδων και κολυμπούσαμε μέχρι η κάψα του μεσημεριού να τυλίξει με σιωπή το λιμάνι.
Στραφτοκοπούσε το βλέμμα της όταν με κοίταζε και καιγόμασταν απ’ τον ήλιο και τη φλόγα των κορμιών μας. Κλείναμε την πόρτα και αφήναμε τις κουρτίνες ν’ ανεμίζουν στα ανοιχτά παράθυρα, λευκές δαντέλες ποτισμένες απ’ την αλμύρα» εξομολογήθηκε ο Λάκης Γαβαλάς.
Το πρότυπο Φρεντ Αστέρ
«Μεγάλωσα στον Κορυδαλλό, σ’ ένα τρίπατο ιδιόκτητο σπίτι. Στο ισόγειο ήταν το οινοπαντοπωλείο του παππού Απόστολου Γαβαλά και το κατάστημα ενός υποδηματοποιού, στο οποίο από πολύ νωρίς θα ζούσα τη δική μου εμπειρία με τα απόλυτα χειροποίητα παπούτσια που θα απογείωναν την εμφάνισή μου στις πρώτες μου “πασαρέλες” καθώς κατηφόριζα προς την πλατεία Ελευθερίας. Πριν προλάβει να παλιώσει το ένα ζευγάρι, η μητέρα μου είχε να αντιμετωπίσει τα ασταμάτητα παρακάλια μου για να παραγγείλω τα επόμενα σκαρπίνια. Με τη μεγάλη μου επιμονή δοκίμασα τα όριά της όταν ζήτησα να μπουν πέταλα μπροστά και πίσω, γιατί από μικρός μού άρεσε να περπατάω και να κάνω θόρυβο…
Μάταια η κυρία Τζοβάνα προσπαθούσε να εξηγήσει ότι τα πέταλα τα βάζουμε μόνο για να επιδιορθώσουμε τα παλιά παπούτσια και όχι για να κάνουν θόρυβο. Oμως εγώ, που χρόνια αργότερα θα αναζητούσα τις συλλογές του Τομ Μπράουν στη Νέα Υόρκη, τότε ονειρευόμουν κλακέτες για Oσκαρ και το τρυφερό αρχετυπικό ζεύγος του αμερικανικού μιούζικαλ: τον τζέντλεμαν Φρεντ Αστέρ να ξεδιπλώνει το πολύπλευρο ταλέντο του χορεύοντας με την εύθραυστη Τζίντζερ Ρότζερς… Το μπακάλικο του κυρ Αποστόλη θα ήταν το κατάλληλο σκηνικό».
Χλιδές & εκκεντρικότητες
«Πολλοί με θεωρούσαν και εξακολουθούν να με θεωρούν αινιγματικό επειδή έχω δύο πλευρές. Η μία ανήκει στο “σύμπαν” και με καλεί να μιλήσω για το μέλλον και η άλλη ανήκει στο πεζοδρόμιο και απολαμβάνει τσιπουράκια και φέτα με ρίγανη και ελαιόλαδο. Η μία ακούει Καζαντζίδη και η άλλη όπερα, και είναι αλήθεια πως αντιμετωπίζω τα πάντα -και τη μόδα- μ’ έναν δικό μου τρόπο. Εμπνέομαι από την αρχαία Ελλάδα, αλλά και από το πώς φαντάζομαι ότι θα είναι εξωγήινοι πολιτισμοί. Πηγαίνω στα μπουζούκια μετά από εναλλακτικές θεατρικές παραστάσεις. Απολαμβάνω τη Βίκυ Μοσχολιού να τραγουδάει την “Ταμπακιέρα”, αλλά μου αρέσει να διαβάζω και ποιήματα του Αφροαμερικανού Λάνγκστον Χιουζ. Φιλοξενούσα διάσημους καλεσμένους στη Μύκονο, αλλά τους πήγαινα στη Δήλο και στην Τήνο για να θαυμάσουν τη μοναδική ομορφιά της χώρας μας. […]
