Γιατροί που νόσησαν από κορωνοϊό και νοσηλεύτηκαν σε ΜΕΘ (Μονάδα Εντατικής Θεραπείας) ή ΜΑΦ (Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας) μιλούν για όσα συγκλονιστικά βίωσαν μέσα σε αυτούς τους θαλάμους covid19, ως ασθενείς, δίνοντας τη μάχη για τη δική τους ζωή και όχι τη ζωή άλλων ως συνήθως.
Ο πρόεδρος και χειρουργός οφθαλμίατρος Νίκος Νίτσας -ο οποίος νόσησε και ο ίδιος- τονίζει ότι «τον περασμένο Νοέμβριο πολλοί συνάδελφοι κόλλησαν τη νόσο, κυρίως την ώρα του καθήκοντος, παρά τα αυστηρότατα μέτρα που είχαν λάβει. Αρκετοί έχασαν τη ζωή τους ενώ αναμένονταν σε λίγες εβδομάδες τα εμβόλια! Εμείς οι γιατροί όπως και οι υπόλοιποι συνάνθρωποι μας “χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας”. Ανησυχήσαμε για τους ασθενείς μας, για τις οικογένειες μας, για τις ζωές μας.
Αν και ως επιστήμονες της υγείας η ψυχραιμία είναι το βασικό στοιχείο της εκπαίδευσης μας, βιώσαμε τον απόλυτο πόνο ή τον απόλυτο φόβο της αιφνιδιαστικής απώλειας. Αυτές τις μαρτυρίες καταγράψαμε στον ΙΣΘ αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την αναγκαιότητα του εμβολιασμού ώστε να μη ζήσουν άλλοι όσα εμείς ζήσαμε. Πολλοί ήπια, άλλοι… χωρίς επιστροφή. Και από αυτό το βήμα, των φετινών δράσεων του #εμβολιαΖΩ, θέλω να μεταφέρω τα θερμά συλλυπητήρια στους συγγενείς των συναδέλφων, τα δικά μου κι όλων των μελών του συλλόγου που εκπροσωπώ
Στη μνήμη αυτών των γιατρών συνεχίζουμε την προσπάθεια ενημέρωσης. Στη μνήμη όλων των ανθρώπων που πέθαναν ζητούμε να ακουστούν οι επιστήμονες και όχι οι… σκοταδιστές ώστε να ελέγξουμε κι αυτή την πανδημία όπως έγινε και στο παρελθόν».
Ετσι μπήκα στη ΜΕΘ»
Ο καθηγητής καρδιολογίας του ΑΠΘ, Β. Βασιλικός, τονίζει στο #εμβολιαΖΩ: «Η νόσος ξεκίνησε με την τυπική εικόνα, πυρετός, ρίγος κ.λπ. Απομονώθηκα αμέσως στο σπίτι και την επόμενη μέρα έκανα τεστ, το οποίο ήταν… αρνητικό. Έκανα ξανά τεστ και πάλι ήταν αρνητικό. Την επομένη με είδε πνευμονολόγος με rapid πάλι… αρνητικό και το ίδιο βράδυ πήγα σε μικροβιολόγο όπου για πρώτη φορά βγήκε… θετικό. Είναι αυτό το «παράθυρο» των 5-6 ημερών. Δεν έχει σχέση με την ποιότητα των διαγνωστικών τεστ, είναι ένα από τα επικίνδυνα κομμάτια της νόσου που ενώ έχεις τη συμπτωματολογία, δε μπορείς να την αποδείξεις. Και μπορεί τα τεστ να είναι αρνητικά και εσύ να είσαι μία… κινητή βόμβα.
Στη συνέχεια πήρα όλες τις ενδεδειγμένες θεραπείες, τα αντιικά, τη κορτιζόνη, τα αντιβιοτικά, τις βιταμίνες κ.λπ. Μετά από τρεις εβδομάδες αρνητικοποιήθηκα. Ήμουν έτοιμος να πάρω εξιτήριο και εκείνες τις μέρες… επιδεινώθηκα ραγδαία! Βεβαίως εξηγείται όλο αυτό, ο ιός κάνει τον κύκλο του, αλλά από εκεί και πέρα είναι η φλεγμονή που προκαλεί διάφορα συστήματα και ανάλογα στο που είσαι επιρρεπής θα κάνεις βαριά αναπνευστική ανεπάρκεια ή καρδιοπάθεια, μυοκαρδίτιδα κλπ. Συχνά έχουμε θρομβώσεις, από τη νόσηση, από το ιό και συνήθως κάνουμε μαζικές πνευμονικές εμβολές. Αυτό φοβήθηκα κι εγώ αλλά ευτυχώς δεν το έπαθα. Άλλοι συνάδελφοι έχουν καταλήξει από τέτοιες…
Στην εντατική ήμασταν όλοι μαζί, να σας θυμίσω ήταν σε κατάσταση επιστράτευσης, γιατί δεν υπήρχαν κλίνες και βάλαμε κάποια κρεβάτια στα χειρουργεία κι αναρωτήθηκα πως θα αντέξω εκεί μέσα. Αλλά από εκεί και πέρα δε θυμάμαι τίποτα. Δε θυμάμαι να μου λένε ότι θα με διασωληνωσουν. Και κατηγορήθηκα ή κατηγορήθηκαν συνεργάτες μου ότι άργησαν να με διασωληνώσουν, ακριβώς γιατί το είχα ζητήσει, το οποίο βέβαια δεν ισχύει. Ο άρρωστος μπορεί να λέει ότι θέλει, ο γιατρός είναι υποχρεωμένος να κάνει αυτό που του λέει η συνείδηση του.
Με πενήντα καθετήρες…
Εμείς ξέρετε οι γιατροί είμαστε λίγο «χοντρόπετσοι» και αν δεν αρρωστήσουμε, δε θα καταλάβουμε. Όταν πανικοβλήθηκα, όταν χρειάστηκε να μπω στην εντατική τότε συνειδητοποίησα κάποια πράγματα ξανά. Σε μια στιγμή που είχα ξυπνήσει ήταν για μενα η χειρότερη εμπειρία. Ενιωθα αβοήθητος, είχα τις φυσικές μου ανάγκες, κρύωνα ας πούμε και δε μπορούσα να μιλήσω. Σχεδόν 5 μήνες, στην εντατική διασωληνωμένος 2 μήνες, άλλες 5 εβδομάδες στην εντατική για να μπορέσω να κινητοποιηθώ και άλλες 3 εβδομάδες στο θάλαμο για να μπορέσω να κάνω τα πρακτικά, τα βασικά μου πράγματα, για να μπορώ να πάω σπίτι μου δηλαδή. Ξαναμαθαίνεις τη ζωή από το άλφα. Είχα την εντύπωση ότι μιλούσα αλλά με την τραχειοστομία, δε μπορούσα να συνεννοηθώ. Και ερχόταν η σύζυγος μου και της έλεγα κάνε μου αυτό, κάνε μου εκείνο, και δεν καταλάβαινε. Κι αντιθέτως ερχόταν η νοσηλευτήρια, η οποία ήταν εκπαιδευμένη και καταλάβαινε. Και ενώ είχα την αίσθηση ότι επικοινωνούσα γραπτά καλά, μου έδειξε η σύζυγος μου τις σημειώσεις μου και τα γράμματα μου δεν ήταν ούτε νηπιαγωγείου τα οποία κι έχω κρατήσει…».
