Πώς χωράει μια ζωή μέσα σε μια αλλαγή χρόνου; Πώς μετριέται ο χρόνος — με ρολόγια ή με τις στιγμές που μάθαμε να αποχαιρετάμε κάτι από τον εαυτό μας;
Ο Διονύσης Σαββόπουλος το ήξερε. Και το τραγούδι του «Πρωτοχρονιές» δεν ήταν απλώς μια μελωδία για τη γιορτή του χρόνου· ήταν ένας στοχασμός για την ίδια την ανθρώπινη ενηλικίωση. Για εκείνες τις μικρές εσωτερικές μετακινήσεις που συμβαίνουν αθόρυβα — όταν η παιδική χαρά συναντά την επίγνωση, κι ο χρόνος παύει να είναι ένα παιχνίδι και γίνεται καθρέφτης.
Χθες, που ο Σαββόπουλος έφυγε από τη ζωή, ένιωσα πως κάτι από εκείνον τον παλιό ήχο του ραδιοφώνου σίγησε μέσα μου. Όχι μόνο γιατί χάσαμε έναν σπουδαίο δημιουργό, αλλά γιατί μαζί του χάθηκε και μια φωνή που μας έμαθε να μετράμε τον χρόνο αλλιώς — όχι με τις ώρες, αλλά με το νόημά τους.
Διαβάστε τη συνέχεια πατώντας εδώ
