«Το ΠΑΣΟΚ έχει σαπίσει και πρέπει να το ξαναφτιάξουμε από την αρχή. Ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι 30 χρονών» ήταν οι χαρακτηριστικότερες φράσεις του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου, απευθυνόμενος προς το Πολιτικό Συμβούλιο του κινήματος λίγες ημέρες μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012, όπου το άλλοτε κραταιό κίνημα εκτοπίστηκε από το «κάδρο» του γνώριμου δικομματισμού που γνώρισε η μεταπολίτευση.
Έχουν περάσει 9 χρόνια από τότε, έχουν μεσολαβήσει 6 εκλογικές αναμετρήσεις (εθνικές και ευρωπαϊκές εκλογές), μονοψήφια ποσοστά, τέσσερεις νέες ονομασίες (Ελιά – Δημοκρατική Παράταξη, ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Παράταξη, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Κίνημα Αλλαγής).
Παρά τα όσα συνέβησαν, το ΠΑΣΟΚ δεν «ξαναφτιάχτηκε από την αρχή» και η νέα ηγεσία δεν γεννήθηκε – κυριολεκτικά– την περίοδο της μεταπολίτευσης.
Κατά περιόδους αναμασιέται η συζήτηση περί επιστροφής στα παλαιά σύμβολα, μια συζήτηση άνευ ουσίας, από τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν πως, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα συνεπαγόταν τον οικονομικό στραγγαλισμό της παράταξης, καθώς το ΑΦΜ του ΠΑΣΟΚ είναι υπερχρεωμένο.
Το κύριο πρόβλημα, όμως, της Κεντροαριστεράς είναι το σύμβολο και το όνομα; Αν αυτό αποτελεί κίνητρο, τότε πώς εξηγείται το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά από 22 χρόνια οριακής πολιτικής επιβίωσης, με ποσοστά του 3-5%, σκαρφάλωσε στο 16%, το 27% και το 36,5%. Γοήτευσε ξαφνικά τους κεντροαριστερούς το σήμα του ή το όνομά του; Προφανώς και όχι.
Από την μία, εκμεταλλεύτηκε την αγανάκτηση των ανέργων, των ανθρώπων που βρέθηκαν στο περιθώριο εν μια νυκτί. Όλοι γνωρίζουμε βέβαια πώς διαχειρίστηκε αυτή την αγανάκτηση και τι αποτελέσματα έφερε.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ «πούλησε» και κάτι άλλο που το ΠΑΣΟΚ δεν το διανοήθηκε καν. Είχε αρχηγό έναν νέο και άφθαρτο, μέχρι εκείνη την στιγμή, πρόεδρο που δεν προερχόταν από κανένα πολιτικό «τζάκι».
Η παραδοσιακή Κεντροαριστερά πάλι, το ΠΑΣΟΚ, έχει εδώ και μια δεκαετία, παρά τα πεσμένα ποσοστά, μια «δημιοϋπαλληλίστικη επετηρίδα». Ανεξάρτητα από το προφίλ και τα πολιτικά χαρακτηριστικά κάποιου στελέχους, θα πρέπει να περιμένει στη «σειρά» του, καθώς προηγούνται άλλοι στην ιεραρχία ή καλύτερα έχουν άλλοι προτεραιότητα λόγω… ηλικίας.
Ευτυχώς ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν σκέφτηκε με αυτό τον τρόπο ούτε το 1974 ούτε το 1977, εκκολάπτοντας πολιτικά στελέχη κυριολεκτικά από το μηδέν και φτάνοντας στην κυριαρχία του πολιτικού σκηνικού.
Το Κίνημα Αλλαγής τον Νοέμβριο, ευελπιστώντας να κυλήσουν όλα ομαλά από υγειονομικής άποψης, θα εισέλθει σε μια νέα εσωκομματική διαδικασία ανάδειξης ηγεσίας.
Αν ούτε σε εκείνη την διαδικασία δεν επιλέξει να αλλάξει γενιά και όχι απλά ηγεσία, εφόσον κατατεθεί τέτοια υποψηφιότητα ή υποψηφιότητες, τότε ακόμα και ο χαρακτηρισμός «ΚΚΕ του κέντρου» φαντάζει ίσως ιδανικό σενάριο.
Τάσος Παππάς
Δημοσιογράφος
