Στη σκηνή του θεάτρου Μικρό Γκλόρια, στήθηκε από τις 8 Μαίου, ένα ιδιότυπο θέατρο εν θεάτρω, με στοιχεία βαριετέ, μιούζικαλ και μαύρης κωμωδίας, όπου οι ανάλαφρες νότες εναλλάσσονται με απρόσμενα συγκινητικούς – υπαρξιακούς μονολόγους του κεντρικού χαρακτήρα, που με τη σειρά τους καταλήγουνε σε έξαλλες χορογραφίες, Pop και Rock τραγούδια, αποσπάσματα από τις «Ασκήσεις ύφους» του Ρεϋμόν Κενώ και μπόλικο ουίσκι.

Αυτό που είδαμε, δημιουργεί εξαρχής μια παράξενη αίσθηση, γιατί ο φυσικός χώρος, ταυτίζεται με τον σκηνικό. Για να το πούμε πιο απλά, φανταστείτε, λόγου χάρη, μια παράσταση για ανθρακωρύχους, η οποία ανεβαίνει μέσα σ’ ένα αληθινό ορυχείο!

Η ιστορία του «Φουαγιέ»

Εν προκειμένω, ένας άνεργος ηθοποιός, ο Βασίλης Γεράνης, μπαίνει καθυστερημένος στο φουαγιέ ενός θεάτρου για να πάρει μέρος σε μία ακόμη οντισιόν. Περιμένοντας να έρθει η σειρά του, θα γνωρίσει τον πιανίστα της παράστασης. Οι διαφορές τους αγεφύρωτες! Ή μήπως όχι; Μια συναρπαστική εμπειρία με χιούμορ και ειλικρίνεια έρχεται να αγγίξει τις καρδιές των θεατών. Με τη συνδυασμένη δύναμη της μουσικής και του θεάτρου, η ιστορία του “Φουαγιέ” θα μας οδηγήσει σε ένα ταξίδι συναισθημάτων και εναλλαγών, καθώς θα ανακαλύπτουμε τις ζωές και τις εμπειρίες των χαρακτήρων. Από την αντιμετώπιση των αδιεξόδων έως τη χαρά της έκφρασης και της αγάπης, η παράσταση έρχεται να μας θυμίσει πως μπορούμε να ανακαλύψουμε τον κοινό μας δεσμό, παρά τις διαφορές και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.

Από ένα σημείο κι έπειτα, το κοινό δένεται τόσο με τους ηθοποιούς, που αρχίζει να τραγουδάει τους στίχους των τραγουδιών, που αφθονούν, ή να απαντάει με νεύματα και χειρονομίες, όταν οι πρωταγωνιστές της παράστασης του απευθύνονται. Προς το τέλος, δε, ξεχνάς πια ότι βρίσκεσαι σε θέατρο. Έχεις την εντύπωση ότι συμμετέχεις σ’ ένα παράξενο δρώμενο, ένα γλυκόπικρο πάρτι, οι απρόβλεπτες διακυμάνσεις του οποίου, αλλά και το αναπάντεχο φινάλε του, έχουνε κάτι από την βαθύτερη ουσία της ίδιας της ζωής.

Γι’ αυτό και το κείμενο του Νίκου Μ. Δημητρόπουλου, είναι κάτι περισσότερο από ένα ρεαλιστικό έργο που αφορά τα καθαυτά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ένας σημερινός ηθοποιός, γραμμή που ακολουθεί πιστά και η στιβαρή, άρτια σκηνοθεσία της Νάντιας Παπαηλιοπούλου. Σιγά –σιγά το θέμα «ανοίγει» και αγκαλιάζει αγωνίες πανανθρώπινες. Η τελευταία εικόνα, πριν σβήσουν τα φώτα, όπου ο μουσικός της παράστασης αγκαλιάζει τον τόσο διαφορετικό από εκείνον ηθοποιό, είναι ευφυής και ενδεικτική, καθώς ηθοποιοί και κοινό, έχουν γίνει ήδη «μια αγκαλιά» από ώρα.

Η ερμηνεία του πολυτάλαντου Γιάννη Βαρβαρέσου, που κλήθηκε να κουβαλήσει μια εξόχως απαιτητική παράσταση στις πλάτες του και να υποδυθεί έναν σύνθετο χαρακτήρα, είναι υποδειγματική και ακριβής, ενώ οι φωνητικές και κινητικές του δυνατότητες, πραγματικά εντυπωσιάζουν.

Λιτός και όπως έπρεπε να είναι ο Μίλτος Πιστώφ, στον ρόλο του λιγόλογου πιανίστα, ενώ η συμβολή του στην όλη ατμόσφαιρα της παράστασης, με την μουσική του ερμηνεία στο πιάνο, είναι καθοριστική.

Ατμοσφαιρικοί και λειτουργικοί οι φωτισμοί, όπως επίσης και η ισορροπία ανάμεσα σε πρόζα και τραγούδι.

Μια γεμάτη, χορταστική και πολύ ιδιαίτερη παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε. Για δυο ακόμα παραστάσεις, την ερχόμενη Τετάρτη και Πέμπτη.