Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν μοιάζει ενθουσιασμένη, όταν μιλάει για τον «επανεξοπλισμό» της Ευρώπης. Οι δημοσκοπήσεις φαίνεται να της δίνουν δίκιο. Οι Ευρωπαίοι πολίτες, αφού βομβαρδίζονται από τους ηγέτες τους με πολεμικά ανακοινωθέντα και προειδοποιήσεις για την απειλή που είναι προ των πυλών, δείχνουν να εγκρίνουν τις εξαγγελίες. Οι φόβοι για τα δανεικά, που θα επιβαρύνουν τις επόμενες γενιές, δεν έχουν πια θέση στον δημόσιο διάλογο. Ούτε οι μεγαλοστομίες άλλων δεκαετιών για την «soft power», την Ευρώπη ως ήπια δύναμη που κερδίζει κύρος και αναγνώριση χάρη στην προσήλωσή της στην ειρήνη και στην ευημερία των πολιτών της, δομημένη πάνω σε ένα σθεναρό κοινωνικό κράτος-υπόδειγμα.

Το σύνθημα του Σαρλ ντε Γκωλ, που υιοθέτησε ο Κόνραντ Άντεναουερ και χρησιμοποίησε αργότερα και ο Γκορμπατσόφ στα χρόνια της Περεστρόικα, για μια Ευρώπη της ειρήνης και της συμφιλίωσης«από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια» φαντάζει ξεπερασμένη φαντασίωση κάποιων αφελών ρομαντικών.

Το πλάνο τώρα, ασαφές ακόμη στις λεπτομέρειές του και έωλο σε σχέση με το χρόνο υλοποίησής του, προβλέπει πυραύλους, άρματα μάχης, αεροδρόμια, συστοιχίες αντιαρματικών και στρατόπεδα από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια.

Μέχρι και η Γερμανία που επιβίωσε επί δεκαετίες άοπλη, ακόμη και στις πιο «θερμές» περιόδους του ψυχρού πολέμου έχει καταληφθεί πλέον από μια εμμονή να βλέπει τον εαυτό της γυμνό και απειλούμενο. Και δηλώνει αποφασισμένη να εξοπλιστεί. Με όποιο κόστος.

Οι Ευρωπαίοι, πλην Όρμπαν και κάποιων μικρών που σιγομουρμουρίζουν για τα ψιλά γράμματα του σχεδίου αλλά δεν μιλούν, επαίρονται για μια σύνοδο «ιστορικών αποφάσεων», που όμως έρχεται από τη μια βιαστικά, ταυτόχρονα όμως με καθυστέρηση. Δεν είναι απλώς ότι ο πόλεμος έχει κλείσει ήδη τρία χρόνια και όλοι ξέρουν ότι δεν μπορεί να κερδηθεί, όπως τουλάχιστον επιμένει να το φαντάζεται ο Ζελένσκι.

Είναι ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είχε δείξει τις διαθέσεις του εδώ και μια οκταετία. Και εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο η επιστροφή του στον Λευκό Οίκο έμοιαζε σίγουρη. Γιατί λοιπόν τώρα αυτή η έξαψη; Μπορεί μια ήπειρος εκατομμυρίων να ετεροκαθορίζεται από τις περιστασιακές διαθέσεις ενός αφερέγγυου «συμμάχου»;

H εποχή που ο Πούτιν μιλούσε ως επίσημος προσκεκλημένος στη Μπούντεσταγκ στο Βερολίνο το 2001, μοιάζει βεβαίως να μην υπήρξε ποτέ. Κάποιοι συνήθιζαν ωστόσο να θυμίζουν τις προειδοποιήσεις του το 2007, στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχουτου ίδιου έτους, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό αγνοήθηκαν. Η Ευρώπη μοιάζει με ασθενή, που ξυπνάει μετά από χρόνια από το κώμα και πετάγεται από το κρεβάτι για να τρέξει σε αγώνα ταχύτητας. Το πιο πιθανό είναι να καταρρεύσει.

Τι ακριβώς λοιπόν δικαιολογεί τον ισχυρισμό «ιστορική σύνοδος»; Τα δάνεια των 150 δισεκατομμυρίων, που με κάποιο μαγικό τρόπο θα γίνουν 800 για να υλοποιήσουν το σχέδιο; Και πώς προκύπτει αυτό το νούμερο; Βάσει ποιου σχεδίου και με ποια θεσμική κατοχύρωση από μια Κομισιόν, που τουλάχιστον με βάση τις συνθήκες δεν δικαιούται να χρηματοδοτεί την άμυνα. «Η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να αναλαμβάνει δράση μόνο στους τομείς στους οποίους την έχουν εξουσιοδοτήσει τα κράτη μέλη της, βάσει των Συνθηκών της ΕΕ» γράφει ακόμη η ιστοσελίδα της Κομισιόν. Η χρηματοδότηση στρατιωτικών δραστηριοτήτων δεν αναφέρεται πουθενά.