Έντεκα καταξιωμένοι Έλληνες εικαστικοί, οι Σαράντης Καραβούζης, Νικόλας Κληρονόμος, Μαρίνα Κουτσοσπύρου, Ελένη Λύρα, Πένη Μαναβή, Ρούλη Μπούα, Μαρία Πάστρα, Κωνσταντίνος Ράμμος, Γιάννης Στεφανάκις, Δέσποινα Τσάκνη και Αλέκος Φασιανός εμπνέονται από τους ακριβούς στίχους του νομπελίστα ποιητή και δημιουργούν σύγχρονα εικαστικά έργα τα οποία αποτυπώνουν την Ελλάδα όπως την οραματίστηκε εκείνος.

Για τον Ελύτη η Ελλάδα δεν είναι απλώς ένας γεωγραφικός τόπος· είναι κατάσταση ύπαρξης, πνευματικός προορισμός… Είναι φως που δεν καίει αλλά μεταμορφώνει, είναι βράχος που δεν βαραίνει αλλά στηρίζει, είναι θάλασσα που δεν ξεπλένει αλλά λυτρώνει.

Οι δημιουργίες της έκθεσης μοιράζονται τον ίδιο πόθο με τον ποιητή: να κατοικήσουν ξανά την Ελλάδα, όπως την είδε εκείνος, με τα μάτια της ψυχής: αυτά που αναγνωρίζουν την αλκή του βράχου, την αξιοπρέπεια του τοπίου και την αθωότητα του πρώτου φωτός. Τα έργα εδώ συνομιλούν με τη βαθύτερη διάσταση της φύσης, όπως την είδε η ελυτική ποίηση: Τα βουνά, τα δέντρα, η θάλασσα δεν λειτουργούν μόνο ως γεωμορφολογικά στοιχεία αλλά ως ζωντανές μεταφορές της ταυτότητας ενός τόπου και ενός λαού ή αλλιώς ως η υλική απεικόνιση μιας συλλογικής ψυχής. Η Ελλάδα προβάλλει μέσα από το ποιητικό του έργο ως μια ιδιαίτερη υλικοπνευματική οντότητα, απέραντη σε έκταση χρόνου, μικρή σε έκταση χώρου.

Ο Ελύτης, άλλωστε, αυτή τη διάρκεια θέλησε να αποτυπώσει στο έργο του και για να το πετύχει αυτό έστρεψε τους προβολείς του ποιητικού του φωτός στην ταπεινή φύση, αναζητώντας τις αξίες που ενυπάρχουν στο μυριστικό χόρτο και το ταπεινό βότσαλο ή σε ένα λαγήνι ή μια αρχαϊκή μορφή κόρης με ό,τι αυτά συμβολίζουν στο διηνεκές.

Τέλος, τα έργα της έκθεσης δεν πραγματεύονται όλα εμφανώς τα στοιχεία που αναδύονται από την ελληνική γη αλλά ακουμπούν με μια ήσυχη διακριτικότητα στην έννοια του τοπίου, όπως την επαναπροσδιορίζει ο μεγάλος μας ποιητής στο σύγγραμμά του Τα δημόσια και τα ιδιωτικά, Ε.Λ.1 Λειτουργούν, υπό μια άλλη έννοια, ως σπαράγματα εσωτερικής επιστροφής. Ανασύρουν από το φως του τοπίου την αλμύρα του Αιγαίου, το ανάγλυφο της πέτρας και την ανάσα του ουρανού, το άυλο πρόσωπο της Ελλάδας. Αυτό που ουσιαστικά έψαχνε ο μεγάλος μας ποιητής στα πιο φθαρτά υλικά της ελληνικής γης, τα οποία μεταρσίωνε σε μια μεταφυσική μυστική πραγματικότητα.

Η παρουσίαση έργων τέχνης σε μη συμβατικούς χώρους (μουσεία, γκαλερί) έχει ως απώτερο σκοπό την προσέγγιση διαφορετικών κοινών. Επίσης, αντικατοπτρίζει μια αυξανόμενη τάση για την ευθυγράμμιση της τέχνης με την καθημερινή ζωή και αποτελεί ζωτικό καταλύτη για την καλλιτεχνική ανάπτυξη και τον πολιτιστικό πλουραλισμό με σκοπό τον εκδημοκρατισμό της τέχνης, τη μείωση του ελιτισμού και της αποκλειστικότητας. Άλλωστε η σύγχρονη τέχνη δεν αποτυπώνει μόνο τους προβληματισμούς της σύγχρονης κοινωνίας, αλλά προχωρά ίσως ένα βήμα πιο πέρα προμηνύοντας ζητήματα, που ακόμα δεν έχουν καν διαμορφωθεί.

Ώρες λειτουργίας
Δευτέρα – Παρασκευή 10:00 – 21:00