Στα χέρια του κράτους επιστρέφει το Υπερταμείο τον πλήρη έλεγχο της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ, μετά από κυβερνητική απόφαση και σωστά, σύμφωνα με τις απόψεις ακόμα και των πλέον φανατικών οπαδών των ιδιωτικοποιήσεων.
Άλλωστε τόσο η αρνητική διεθνής εμπειρία ιδιωτικοποίησης των νερών, όσο και το γεγονός ότι αποτελεί ένα ανεκτίμητο κοινωνικό αγαθό, πέραν των όποιων μεγάλων αντιδράσεων κομμάτων, φορέων και οργανώσεων πολιτών, έπεισαν πρωθυπουργό, συμβούλους και υπουργούς ότι δεν έπρεπε να προχωρήσουν σε ένα παρόμοιο βήμα.
«Το νερό δεν θα ιδιωτικοποιηθεί, θα παραμείνει δημόσιο. Δεν είχαμε άλλωστε ποτέ πλάνο ιδιωτικοποίησης του» δηλώνει ο Διευθύνων Σύμβουλος του Υπερταμείου, Γρηγόρης Δημητριάδης, υποστηρίζοντας πως όσο οι δύο εταιρείες βρίσκονταν στο Υπερταμείο, βελτιώθηκαν «κάποιες» υπηρεσίες, ενώ παρέμεινε σταθερή η τιμή του νερού.
Επανέρχονται, λοιπόν, οι δύο εταιρείες υπό κρατικό έλεγχο.
Το επόμενο βήμα, ποιο θα είναι, με βάση όσα έχουν λεχθεί μέχρι τώρα, για την ανάγκη άμεσων μεγάλων επενδύσεων, ειδικά στο δίκτυό τους που είναι παμπάλαιο και έχει μεγάλες απώλειες;
Δεν πρέπει να γίνουν αυτές οι επενδύσεις, όταν όλοι συμφωνούν για την αναγκαιότητά τους;
Και επιπλέον, το παλιό σχέδιο, από την εποχή Σαμαρά, για τη δημιουργία μιας χόλντινγκ εταιρείας, στην οποία θα υπαχθούν και η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ, αλλά και όλες οι ΔΕΥΑ (Δημοτικές Επιχειρήσεις Υδρευσης Αποχέτευσης) της χώρας, μπορεί κατά κάποιο τρόπο να αναβιώσει;
Τότε, ο ξένος σύμβουλος είχε προτείνει (χωρίς ποτέ αυτό να τεθεί σε δημόσια συζήτηση, για πολλούς λόγους) μετά τη δημιουργία της χόλντινγκ των υδάτων, να προχωρήσει το δημόσιο σε μεγάλη αύξηση κεφαλαίου, στην οποία θα μπορούσαν να συμμετάσχουν και ιδιωτικά κεφάλαια, μέχρι ένα ποσοστό της τάξης του 30% μάξιμουμ, το οποίο, βάση καταστατικού της χόλντινγκ, δεν θα μπορούσαν ποτέ να το αυξήσουν.
Άλλωστε, η κυριότητα του νερού, του κοινωνικού αγαθού, θα παρέμενε εσαεί στο Δημόσιο.
Αλλά, ούτως ή άλλως, η συμμετοχή ιδιωτικών κεφαλαίων με προκαθορισμένο μειοψηφικό ποσοστό, μέσω μιας μελλοντικής αύξησης, δεν θέτει πλέον σε κανένα κίνδυνο περάσματος της ύδρευσης σε ιδιώτες, αφού πλέον η υπόθεση αυτή έκλεισε με κυβερνητική απόφαση.
Οι επενδύσεις που χρειάζονται, είναι τεράστιες και σε υφιστάμενα δίκτυα και σε επεκτάσεις, αφού είναι γνωστό σε όλους ότι πολλοί δήμοι, μεγάλες περιοχές της χώρας, νησιά και μεγάλος αριθμός χωριών στερούνται ακόμα σήμερα του βασικού κοινωνικού αγαθού και χρειάζονται καθαρό πόσιμο νερό.
Δεν φτάνει, λοιπόν, μόνο η επάνοδος της κυριότητας των δύο μεγάλων εταιρειών ύδρευσης στο Δημόσιο, χρειάζεται άμεσα σχέδιο περαιτέρω αξιοποίησής τους, με ιεράρχηση των επενδύσεων και εύρεσης των απαιτούμενων κεφαλαίων, χωρίς να διαταραχτεί ο κρατικός έλεγχος.
