Ο Achille Polonara μπορεί να μην κατάφερε να βρεθεί στο Eurobasket 2025, καθώς δίνει την δική του μάχη με την λευχαιμία, όμως οι… αντίπαλοι της Ιταλίας δεν τον ξέχασαν.

Στο πρώτο παιχνίδι των δύο ομάδων για το Eurobasket 2025, οι «Πελαργοί», οι φίλαθλοι της Εθνικής μας, ανέβασαν ένα πανό, προκειμένου να δείξουν την στήριξή τους στον Πολονάρα.

«Forza Achille Polonara» ανέφερε το πανό των Ελλήνων φιλάθλων, οι οποίοι έδειξαν πως κάποια πράγματα είναι πολύ μεγαλύτερα από τον αθλητισμό.

Ο  Achille Polonara ανέβασε μια φωτογραφία με τους Πελαργούς και τους ευχαρίστησε στα ελληνικά, γράφοντας: «Σας ευχαριστώ».

Achille Polonara

Νωρίτερα φέτος το καλοκαίρι ο Achille Polonara είχε μιλήσει για την υγεία του και τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του

Για τη διάγνωση

 “Άρχισα να έχω πυρετό τον Μάιο. Ο πυρετός δεν έπεφτε, ένιωθα αδύναμος, κουρασμένος, αλλά σκέφτηκα ότι οφειλόταν στο στρες της εποχής. Έκανα τις καθιερωμένες εξετάσεις και αξονική μετά τον καρκίνο — τις επαναλαμβάνω κάθε έξι μήνες. Όλα φάνηκαν φυσιολογικά. 

Επειδή ο πυρετός επέμενε αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στη Μπολόνια για περαιτέρω έλεγχο. Την επόμενη μέρα γύρισα και με εισήγαγαν στο νοσοκομείο. Στην αρχή πίστευαν ότι ήταν μονοπυρήνωση, αλλά τελικά ήρθε η διάγνωση που πλέον όλοι ξέρετε: μυελοειδής λευχαιμία.

Απόγνωση. Μετά από δύο χρόνια μάχης για να ξεπεράσω έναν καρκίνο, ένιωσα να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου όταν έμαθα ότι έχω μια ακόμα πιο σοβαρή ασθένεια. Άρχισα να σκέφτομαι: “Γιατί σε μένα; Τι έκανα;”. Μπροστά σε αυτή την αρρώστια, ό,τι πέρασα πριν δεν συγκρίνεται. Όταν άκουσα τη λέξη ‘λευχαιμία’, τη σύνδεσα με τον θάνατο. Σε τρομάζει

Για τη θεραπεία

Τελείωσα έναν κύκλο χημειοθεραπείας και σε λίγες μέρες ξεκινάω τον δεύτερο. Στο μεσοδιάστημα παίρνω κάποια χάπια που, όπως μου είπαν, βοηθούν στη μείωση του κινδύνου υποτροπής στο μέλλον.  Τις πρώτες μέρες δεν ήμουν καλά — είχα ναυτία, πόνους στο στομάχι και με τρέφονταν με ορό.

Ο δεύτερος κύκλος θα είναι πιο εύκολος, αλλά στη συνέχεια θα χρειαστεί να κάνω μεταμόσχευση μυελού των οστών. Άρα, θα πρέπει να δούμε πώς θα αντιδράσει το σώμα μου. Ζούμε μέρα με τη μέρα και ελπίζουμε ότι στο τέλος Ιουλίου θα μπορέσω να βγω για λίγες μέρες από το νοσοκομείο. Οπότε δεν ξέρω πότε θα επιστρέψω στην Ιταλία. Είμαι όμως τυχερός γιατί η οικογένειά μου είναι εδώ μαζί μου. Νοικιάσαμε ένα σπίτι εδώ στη Βαλένθια. Η σύζυγός μου προσπαθεί να είναι όσο περισσότερο μπορεί μαζί μου στο νοσοκομείο και όταν μένουν τα παιδιά στο σπίτι, τα φροντίζει η πεθερά μου. Είναι μια σπουδαία γυναίκα, άφησε τη δουλειά της για να μας βοηθήσει. Το να τους έχω όλους κοντά μου είναι μια όμορφη αίσθηση, μου δίνει δύναμη να συνεχίσω τον αγώνα”.

Διαβάστε ακόμη: