Ο πλανήτης είναι εθισμένος στον κλιματισμό. Αφού έχει εφευρεθεί, θα πει εύλογα κάποιος, για ποιο λόγο να μη χρησιμοποιείται;

Και πολύ σωστά, από τη μία, από την άλλη όμως, και αυτή την ‘’πολυτέλεια’’ τη λουζόμαστε καθημερινά, όλο και περισσότερο.

Ένα κλιματιστικό χρειάζεται ενέργεια. Θέλει ρεύμα για να λειτουργήσει μια καλοκουρδισμένη μηχανή, με τα μοτέρ της, τους κομπρέσορες της, τους αισθητήρες και μερικές δεκάδες ακόμα εξαρτήματα, καταφέρνοντας να μεταβάλει τη θερμοκρασία των εσωτερικών μας χώρων, ανάλογα με τις επιθυμίες μας. Ας κρατήσουμε όμως το ‘’εσωτερικών’’ χώρων.

Γιατί υπάρχει και κάτι που λέγεται ‘’εξωτερικών’’, πολύ μεγαλύτερο και σίγουρα πιο σημαντικό όπως φαίνεται, για το οποίο η μεταβολή της θερμοκρασίας έχει μία μόνο κατεύθυνση και δυστυχώς δεν την καθορίζουμε εμείς.

Είναι αστείο αν το καλοσκεφτούμε. Χρησιμοποιούμε την τεχνολογία για να δροσίσουμε ή να ζεστάνουμε το χώρο μας.

Για να γίνει αυτό απαιτείται ενέργεια, η οποία για να παραχθεί συνήθως γίνεται κάποια καύση, αποβάλλοντας τεράστια ποσά θερμότητας, και ρύπανσης φυσικά, στην ατμόσφαιρα, αυξάνοντας τη θερμοκρασία του πλανήτη.

Η ενέργεια που θα χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια για να μεταβάλει τη θερμοκρασία στο χώρο που θα επιλέξουμε, θα αποβάλει θερμότητα στην ατμόσφαιρα, ανεβάζοντας τη θερμοκρασία του πλανήτη.

Μια ανατρεπτική πρόταση, από αυτές που ακούγονται φιλόδοξες και αποτέλεσμα ονειροπόλων μυαλών, έρχεται να αλλάξει τα όσα γνωρίζαμε για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζέστη.

Ψύξη μέσω ακτινοβολίας. Τι σημαίνει; Σημαίνει το να στείλεις την ακτινοβολία του ήλιου πίσω στο αχανές διάστημα, χρησιμοποιώντας για παράδειγμα μια ειδική μπογιά στα κτήρια και τίποτα άλλο.

Μηδέν κόστος σε ενέργεια, μηδέν ρίποι, άμεσα αποτελέσματα.

Ο Xiulin Ruan είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο Purdue στην Indiana των ΗΠΑ. Εδώ και κάποια χρόνια έχει εφεύρει μια μπογιά που αντανακλά στην ουσία την ακτινοβολία που δέχεται, μην επιτρέποντάς τους να ανεβάσουν τη θερμοκρασία της επιφάνειας που καλύπτει.

Όπως είναι φυσικό, μια τέτοια εφεύρεση, όσο ωφέλιμη και αν είναι για τους πολλούς, μπαίνει στο στόχαστρο αρκετών άλλων. Ίσως είναι και ο κύριος λόγος που μέχρι τώρα, η μπογιά του Ruan δεν έχει γίνει παγκόσμιο φαινόμενο.

Ο άλλος είναι πως του είχε βγει λίγο πηχτή, κάνοντας δύσκολη την εφαρμογή της σε διάφορες επιφάνειες, όπως αεροσκάφη και αυτοκίνητα.

Αυτό όμως άλλαξε. Η ομάδα του πανεπιστημίου κατάφερε να αλλάξει τη σύνθεση του χρώματος, χωρίς να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά του, χρησιμοποιώντας εξαγωνικό νιτρίδιο του βορείου ως πηκτικό μέσο, μιας ένωσης που χρησιμοποιείται ευρέως στην κοσμετολογία και στον μηχανοκίνητο αθλητισμό ως λιπαντικό.

Η αλλαγή οδήγησε σε δραστική μείωση της πυκνότητας κατά τα 2/3, ανοίγοντας σημαντικά τη βεντάλια των εφαρμογών της.

Η υπεριώδης ακτινοβολία που φτάνει από τον ήλιο, μπλοκάρεται στην ατμόσφαιρα της Γης από το διοξείδιο του άνθρακα και από τα μόρια του νερού, ώστε να προστατευθεί ο πλανήτης από κάτω.

Η φύση και η σοφία της. Υπάρχει όμως ένα κενό που δεν καλύπτεται, ειδικά σε μήκη κύματος μεταξύ 8 και 13 μικρόμετρων.

Εκεί έρχεται η θαυματουργή μπογιά του καθηγητή Ruan, απομακρύνοντάς τες με τον τρόπο που ήρθαν, στέλνοντάς τες πίσω στο διάστημα και γλυτώνοντας την κάθε καλυπτόμενη επιφάνεια από την άνοδο της θερμοκρασίας.

Τα πειράματα που έχει κάνει ο Ruan και η ομάδα του μέσα σε αυτά τα χρόνια, έχουν δείξει πως το όφελος από τη χρήση της μπογιάς τους είναι πραγματικά εντυπωσιακό.

Σε καταστάσεις άμεσης ηλιοφάνειας, όπου η επιφάνεια βρίσκεται όλη τη μέρα εκτεθειμένη στον ήλιο, η μείωση της θερμοκρασίας είναι 5 με 6 βαθμούς κελσίου. Χωρίς την ελάχιστη σπατάλη ενέργειας.

Ας φανταστούμε τώρα πόλεις και δρόμους, αυτοκίνητα και parking καλυμμένα με αυτή και να κάνουμε την προβολή σε παγκόσμιο επίπεδο. Πολλές φορές η λύση βρίσκεται στα χέρια μας.

Διαβάστε ακόμη: