Η μεγάλη ιστορία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά συμπορεύεται με το μέλλον της τέχνης μέσα από την πρωτοποριακή δράση με τίτλο «Φάντασμα στη Μηχανή» που θα παρουσιάζεται από την Κυριακή 29 Δεκεμβρίου και για εννέα συνολικά Κυριακές.

Πρόκειται για μια ξεχωριστή περιπατητική και εικαστική παρέμβαση, με την υπογραφή του εικαστικού καλλιτέχνη Γιώργου Δρίβα, που διατρέχει το κτίριο του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και παρακολουθεί τα στάδια σκέψης και εξέλιξης ενός μοντέλου τεχνητής νοημοσύνης καθώς αυτό άλλοτε «περιδιαβαίνει» τους χώρους του θεάτρου μαζί με τους θεατές για να τους δείξει τα επιτεύγματά του και άλλοτε σταματά για να τους «μιλήσει» για την σημασία της εξέλιξής του.

Η σειρά των έργων που παρουσιάζονται είναι προϊόν συνεργασίας αλλά και διαλόγου του καλλιτέχνη με λογισμικά ΤΝ, ο οποίος δεν τα αντιμετωπίζει ούτε ως απειλή, ούτε ως πανάκεια αλλά ως ένα νέο έξυπνο εργαλείο εμπλουτισμού της διαδικασίας της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Το «Φάντασμα στη Μηχανή» είναι μια ομάδα έργων του καλλιτέχνη, τα οποία συνδυάζουν τους τομείς εικαστικών τεχνών/video art, φωτογραφίας, performance και κινηματογράφου και χρησιμοποιούν εξειδικευμένα μοντέλα ΤΝ στη παραγωγή τους. Ένα από τα έργα αυτά, το «Η Βιογραφία ενός Λογισμικού» παραγωγής 2024, αποτελεί το πρώτο αφηγηματικό έργο κινούμενης εικόνας στην Ελλάδα που έχει δημιουργηθεί εξ ολοκλήρου με την χρησιμοποίηση αντίστοιχων προγραμμάτων και για αυτό επιλέχθηκε πρόσφατα στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού προγράμματος «DIGITAL on STAGE: Unleashing the Performing Arts Experience through Digital Innovation», το οποίο συγχρηματοδοτείται από το πρόγραμμα «Δημιουργική Ευρώπη» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να συμπεριληφθεί στον επίσημο κατάλογο ως παράδειγμα καλής πρακτικής, όσον αφορά την εφαρμογή νέων ψηφιακών εργαλείων στην τέχνη.

Ο Γιώργος Δρίβας σημειώνει σχετικά με τη δράση: «Ο τίτλος της έκθεσης εμπνέεται από την φράση του φιλοσόφου και καθηγητή της Οξφόρδης Gilbert Ryle (1900–1976), ο οποίος στο έργο του Concept of Mind (1949) ερεύνησε αλλά και άσκησε κριτική στην έως τότε ανάλυση της σχέσης σώματος και πνεύματος. Ο Ryle ονόμασε ειρωνικά την, κατά την γνώμη του, έως τότε προβληματική άποψη για την θέση του πνεύματος μέσα στο ανθρώπινο σώμα, ως ένα «φάντασμα μέσα σε μια μηχανή», μια οντότητα που διεκδικεί την αυτονομία της ενώ ταυτόχρονα είναι αρκετά διατρητή, κατά την γνώμη του, στην ίδια της την οντολογική ουσία, τον τρόπο που δημιουργείται και λειτουργεί αλλά και τον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε.

Ένα χρόνο μετά, ο γνωστός συγγραφέας Ισαάκ Ασίμωφ χρησιμοποιεί τον ίδιο όρο στο βιβλίο του «Εγώ, το Ρομπότ» για να περιγράψει προβλήματα λειτουργίας λογισμικών σ έναν μελλοντικό κόσμο όταν τυχαία τμήματα του κώδικα τους, έχουν ομαδοποιηθεί από μόνα τους χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση με αποτέλεσμα να παράγουν εντελώς απροσδόκητα πρωτόκολλα λειτουργίας.

Σε μια εποχή όπου το παραπάνω είναι πια πραγματικότητα και αρχίζει να προκύπτει μια νέα εκδοχή της ανθρώπινης δημιουργικότητας, σε προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης, που μπορούν να εκφράζουν πια, δικές τους εκδοχές πνευματικής έκφρασης αλλά και ψηφιακής παραγωγής, μπορεί κανείς να μιλά για μια διχοτόμηση της διάνοιας με το ανθρώπινο σώμα; ή με άλλα λόγια μπορούμε να φανταστούμε πλέον ένα δημιουργικό πνεύμα χωρίς ανθρώπινο φορέα;

Τα έργα της έκθεσης, ορίζουν ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της Τέχνης, που κατά την γνώμη μου θα μπορούσε να ονομαστεί Νέα Δημιουργικότητα και θεματοποιούν τον τρόπο που βιώνουμε, αισθανόμαστε και εν τέλει ερμηνεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και την (όποια) πραγματικότητα γύρω μας.»

Ημερομηνίες παρουσίασης: