Ζούμε σε μια αγορά που μοιάζει περισσότερο με κακοστημένο θέατρο, παρά με σοβαρό οικονομικό πεδίο. Βγαίνουν επίσημες ανακοινώσεις, δημοσιεύονται παντού – ακόμα και μέσω του ΑΠΕ – και στηρίζονται σε “δεδομένα” που δεν έχουν καμία, μα καμία σχέση με τη σημερινή μετοχική πραγματικότητα των εισηγμένων. Ποιον κοροϊδεύουν; Τον κόσμο ή τους εαυτούς τους;
Δεν θα μπω σε ονόματα, ούτε θα αναλύσω παραγράφους και άρθρα. Είναι τόσο εξώφθαλμα λάθος όλο αυτό, που μοιάζει αστείο ακόμα και να καθίσεις να το εξηγήσεις. Όμως δεν είναι για γέλια. Είναι για θυμό. Γιατί την ώρα που η αγορά προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι μετά από κρίσεις, χτυπήματα και απανωτές ανατροπές, έρχονται κάποιοι και ρίχνουν τρικλοποδιές με «επίσημο» περιτύλιγμα.
Και κάπου εδώ θέλω να πω κάτι ξεκάθαρο: η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς οφείλει να σταματήσει να παίζει τον ρόλο του θεατή. Δεν γίνεται να επιτρέπεται να κυκλοφορούν τέτοια κείμενα που προκαλούν ζημιά στην αγορά, χωρίς να υπάρχει στοιχειώδης διασταύρωση ή κοινή γραμμή με την Επιτροπή Ανταγωνισμού. Δύο θεσμοί, στον ίδιο χώρο, που δεν επικοινωνούν, δημιουργούν κενό – και στο κενό αυτό, κάποιοι παίζουν παιχνίδια.
Γιατί δεν μπορεί να είναι «σύμπτωση» ότι τέτοιες ανακοινώσεις έρχονται πάντα όταν κάτι πάει να αλλάξει. Όταν αρχίζει να κινείται κάτι. Όταν υπάρχει δυναμική. Κάποιος – ή κάποιοι – προσπαθούν να την κόψουν. Να την καθυστερήσουν. Να τη στραγγαλίσουν στην αρχή της. Και όσο δεν βγαίνει κανείς να εξηγήσει τι πραγματικά ισχύει, ο κόσμος θα υποψιάζεται – και καλά θα κάνει.
Δεν γίνεται να θεωρείται φυσιολογικό ότι κυκλοφορούν τέτοιες πληροφορίες χωρίς να έχουν βάση στην τρέχουσα μετοχική σύνθεση. Δεν γίνεται να συνεχίζουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα, την ώρα που η αγορά ζητά καθαρότητα, διαφάνεια και συνέπεια. Δεν ζητάμε θαύματα. Ζητάμε μόνο να σταματήσει η κοροϊδία.
Η αλήθεια είναι απλή: αν υπάρχει πρόβλημα, να ειπωθεί. Αν υπάρχει αμφιβολία, να ερευνηθεί. Αν υπάρχει δόλος, να τιμωρηθεί. Αλλά αυτό το θολό τοπίο, με βαρύγδουπες αποφάσεις και φανταστικά ποσοστά συμμετοχής, μόνο κακό κάνει. Και το χειρότερο; Τραυματίζει ακόμα περισσότερο την εμπιστοσύνη του κόσμου στο χρηματιστήριο και στους θεσμούς που θα έπρεπε να το προστατεύουν.
Κλείνοντας, λέω το εξής: ας επικοινωνήσουν επιτέλους οι αρμόδιες αρχές μεταξύ τους. Γιατί εδώ δεν μιλάμε πια για γραφειοκρατική ασυνεννοησία – μιλάμε για οργανωμένο σαμποτάζ. Και αν δεν το βλέπουν, τότε είναι απλώς μέρος του προβλήματος.
