Μπορεί το κόκκινο χαλί στα 27α Critics Choice Awards να γέμισε με κομψές εμφανίσεις μεγάλων σταρ, όμως αυτό που σήμερα συζητούν όλοι είναι η ομιλία της Halle Berry. Η ηθοποιός τιμήθηκε με το βραβείο SeeHer Award για το σύνολο της δουλειάς της που περιλαμβάνει περισσότερα από 30 χρόνια στο χώρο του κινηματογράφου ως ηθοποιός, παραγωγός και -πρόσφατα- σκηνοθέτιδα. Το βραβείο αυτό απονέμεται σε γυναίκες που με το δικό τους τρόπο καταφέρνουν και «σπάνε τα στερεότυπα» προσφέροντας νέες ευκαιρίες στις επόμενες γενιές.
Η 55χρονη ηθοποιός ανέβηκε στη σκηνή να παραλάβει το βραβείο και μίλησε για την πορεία της στο χώρο του Χόλιγουντ, την πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα στην ταινία Bruised, για το σημαντικό μήνυμα που αυτή στέλνει και για τη γυναικεία ενδυνάμωση, καλώντας περισσότερες γυναίκες να πουν τις ιστορίες τους. Η κάμερα έπιασε την Lady Gaga να συγκινείται ακούγοντας την Halle, όμως δεν ήταν η μόνη. Κάθε γυναίκα που βρισκόταν εκεί και κάθε γυναίκα που παρακολούθησε το βίντεο της ομιλίας ένιωσε την ίδια συγκίνηση. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο. Τα είπε όλα εκείνη.
«Την πρώτη φορά που διάβασα το σενάριο του Bruised, που ήταν και το σκηνοθετικό μου ντεμπούτο, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν γραμμένο για κάποια που έδειχνε όπως εγώ. Οπότε πήγα στους παραγωγούς και είπα “Γιατί όχι εγώ; Γιατί δεν μπορεί να είναι μια μαύρη γυναίκα;” και είπαν “Γιατί όχι;”. Αργότερα μου ζήτησαν να βρω σκηνοθέτη και τελικά βρήκα το θάρρος να πω “Γιατί όχι εγώ;” και είπαν ξανά “Γιατί όχι;”.
” Κι όταν τελικά η ταινία βγήκε, βρήκα το κουράγιο να ρωτήσω κάποιον πώς του φάνηκε. Και είπε: “Με δυσκόλεψε το να βλέπω μια γυναίκα να ξυλοκοπείται. Με έκανε να νιώσω άβολα”. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήξερα γιατί έπρεπε να πω αυτή την ιστορία. Ήξερα ακριβώς τη δύναμη της ιστορίας, γιατί σκέφτηκα ότι αν δυσκολεύει, αν σε κάνει να νιώθεις άβολα το να βλέπεις αυτή την ιστορία, φαντάσου να είσαι αυτή η γυναίκα και να ζεις αυτή την ιστορία.
“Αυτή είναι η δύναμη της αφήγησης. Μπορεί να ευαισθητοποιήσει τη συνείδησή μας και να μας βοηθήσει να σκεφτούμε έξω από τον εαυτό και τις περιστάσεις μας. Συνειδητοποίησα ότι έχουμε ανάγκη να δούμε ο ένας την πραγματικότητα του άλλου, όσο άβολα κι αν μας κάνει να νιώθουμε, ώστε να σταματήσουμε να κρίνουμε και να δείχνουμε με το δάχτυλο. Πρέπει να βρούμε συμπόνοια και ενσυναίσθηση για τους άλλους.
Είμαι 30 χρόνια σε αυτή τη δουλειά και πίστευα ότι αν μπορούσα να παίξω το ρόλο ενός λευκού άνδρα, κέρδιζα. Ξέρετε όμως γιατί αυτό δε λειτουργούσε; Γιατί δεν είμαι λευκός άνδρας. Οπότε για να λειτουργήσουν αυτοί οι ρόλοι θα έπρεπε να αλλάξουν ουσιαστικά. Θα έπρεπε να γραφτούν με την πραγματικότητα του δικού μου ταξιδιού, με όλη του την ομορφιά και τον πόνο. Γι’ αυτό είμαι τόσο ευγνώμων που στέκομαι και ζω αυτή τη στιγμή που οι γυναίκες υψώνουν ανάστημα και λέμε τις δικές μας ιστορίες.
Θα γράψουμε, θα κάνουμε παραγωγή, θα καθοδηγήσουμε κι αν είμαστε αρκετά γενναίες θα πρωταγωνιστήσουμε κιόλας, όλα μαζί, ταυτόχρονα. Θα χρησιμοποιήσουμε τη συναισθηματική μας ευφυία και θα πούμε ιστορίες που δεν χωρούν προκαταλήψεις. Θα πούμε ιστορίες που περιλαμβάνουν την πολυπλοκότητα και τις αντιθέσεις μας. Γιατί είμαστε σίγουρες αλλά και φοβισμένες, είμαστε ευάλωτες αλλά και δυνατές, είμαστε όμορφες και κακοποιημένες, είμαστε τα πάντα και όλα αυτά μαζί, ταυτόχρονα.» Γιατί αν αρνηθούμε την περιπλοκότητά μας, τότε αρνούμαστε την ανθρώπινη φύση μας. Δεν θα είμαστε πάντα χαριτωμένες και δεν θα είμαστε ποτέ τέλειες, αλλά θα είμαστε πάντα ειλικρινείς και αληθινές, όσα άβολα κι αν αυτό σας κάνει να νιώθετε. Αυτές είναι οι ιστορίες που πρέπει να παλέψουμε να πούμε και αυτές που ο κόσμος πρέπει να δει.
Σε κάθε μικρό κορίτσι που νιώθει ότι δεν τη βλέπουν ή την ακούν, αυτός είναι ο τρόπος μας να σου πούμε “σε αγαπάμε και σε βλέπουμε και σου αξίζει κάθε καλό πράγμα σε αυτό τον κόσμο”. Σας ευχαριστώ όλους τόσο πολύ».
