Η συμμαχία Ερντογάν Σάντσεθ δείχνει πως το παιχνίδι στη Μεσόγειο είναι πολυσύνθετο. Βέβαια η Τουρκία όχι μόνο αποτελεί κράτος πελάτη “client” των ισπανών στα εξοπλιστικά τα τελευταία χρόνια, αλλά και η ισπανική οικονομία προσπαθεί να ξεφύγει από τα δεσμά της πανδημίας αναζητώντας πόρους, οπότε ανάγκα και θεοί πείθονται.

Την ίδια ώρα στα καθ ημάς υπάρχει μία σοβαρή αρρυθμία ουσίας σε ότι αφορά την ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία.

Μπορεί για πρώτη φορά να διασφαλίζονται καίριες επιχειρησιακές απαιτήσεις όπως αυτή της αεράμυνας περιοχής με την επιλογή των κορυφαίων γαλλικών φρεγατών FDI HN για το ελληνικό ΠΝ όμως στο σκέλος της εθνικής βιομηχανικής συμμετοχής τα νέα δεν είναι καλά.

Η ελληνική αμυντική βιομηχανία πρωτοστατεί σε πολλούς τομείς, με κορυφαίες επιτυχίες σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, με έμφαση στις επικοινωνίες, τα ηλεκτρονικά, τα συστήματα διοίκησης και ελέγχου κλπ.

Μάλιστα για λόγους που άπτονται ζητημάτων της εθνικής ασφάλειας, η χώρα μας οφείλει να διαθέτει σε εθνικό επίπεδο την ικανότητα να υποστηρίζει σε μεγάλο βαθμό τα οπλικά συστήματα των Ενόπλων Δυνάμεων.

Η διασφάλιση όμως αυτής της ικανότητας απειλείται καθώς οι Γάλλοι αρνούνται να δώσουν μέχρι στιγμής κάτι παραπάνω από ψίχουλα για την συμμετοχή ελληνικών εταιρειών στο πρόγραμμα λαμβάνοντας κατασκευαστικό έργο.

Παρά τις προσπάθειές του Αριστείδη Αλεξοπούλου (γενικός διευθυντής αμυντικών εξοπλισμών του ΥΠΕΘΑ) οι Γάλλοι αρκούνται σε συμπαθητικές δηλώσεις και διαβεβαιώσεις άνευ ουσίας προσπαθώντας να αφήσουν το χρόνο να δουλέψει για αυτούς καθώς θέλουν να κλείσει η συμφωνία ώστε να εγγραφεί και στους δύο εθνικούς προϋπολογισμούς.

Μετά όμως από δέκα χρόνια κρίσης και ανομβρίας αν αυτή συνεχιστεί για την Ελληνική αμυντική Βιομηχανία τότε θα μιλάμε για την απόλυτη καταστροφή και αφελληνισμό μιας πολύ παραγωγικής βιομηχανίας (και δεν μιλάμε μόνο για τη δημόσια αλλά και για την ιδιωτική) που απασχολεί περισσότερους από 25.000 υψηλού μορφωτικού επιπέδου εργαζόμενους

Το ζήτημα αφορά πρωτίστως την ασφάλεια της εφοδιαστικής αλυσίδας των κύριων κατασκευαστών (OEMs – Original Equipment Manufacturers).

Βασικό ζητούμενο και κύρια επιδίωξη για τον κλάδο παραμένει η ανάληψη έργου από την Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία, είτε μέσω κύριων προγραμμάτων, είτε μέσω υπό-προγραμμάτων βιομηχανικής συμμετοχής σε προγράμματα των Ενόπλων Δυνάμεων, και αυτό πρέπει να αποτελεί και βασικό στόχο της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Διαφορετικά, η πρόβλεψη για τη πορεία της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας σε μεσοπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα είναι δυσοίωνη και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνισή της.

Η εμπλοκή της στο πρόγραμμα των νέων φρεγατών και δυνητικά των κορβετών αποτελεί μια εθνική αδήριτη ανάγκη, τόσο για λόγους επιβίωσης όσο και για λόγους εθνικής ασφάλειας με μέριμνα για την υποστήριξη του αμυντικού υλικού.

Τι θα μείνει στην ελληνική αμυντική βιομηχανία από την κολοσσιαία συμφωνία με τους Γάλλους;