Αιμίλιος Βεάκης. Ένας χαρισματικός άνθρωπος που με το ταλέντο του και τις συγκλονιστικές του ερμηνείες, σφράγισε τα χρυσά χρόνια του νεοελληνικού θεάτρου
Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
Συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους θιάσους της εποχής (Λεπενιώτη, Καλογερίκου, Κοτοπούλη, Κυβέλη, Οικονόμου) και διακρίθηκε σε όλα τα θεατρικά είδη. Από τις κορυφαίες ερμηνείες του θεωρήθηκε εκείνη του Οιδίποδα στην τραγωδία “Οιδίπους τύραννος” σε σκηνοθεσία του Φώτου Πολίτη, το 1933.
Το 1931 συνεργάζεται με την Κατίνα Παξινού και τον Αλέξη Μινωτή στα έργα: “Πατέρας” του Στρίντμπεργκ, “Θείος Βάνιας” του Τσέχοφ, “Πόθοι κάτω απ’ τις λεύκες” του Ευγένιου Ο’ Νιλ. “Πρόκειται για τον μεγαλύτερο ηθοποιό του τόπου μας ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες”. είναι τα λόγια της Κατίνας Παξινού για τον μεγάλο ηθοποιό.
Μια ερμηνεία του όμως, αποτέλεσε όχι μόνο αντικείμενο μεγάλου θαυμασμού για τον Αιμίλιο Βεάκη, αλλά και κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Διέψευσε πανηγυρικά τους σαιξπηρολόγους που θεωρούν ότι αυτή η τραγωδία “δεν μπορεί να παιχτεί”, καθώς είναι τεράστια η ένταση των συναισθημάτων του ήρωα. Πρόκειται, φυσικά, για το ρόλο του βασιλιά Ληρ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη, το 1938.
“Αυτός είναι ο Ληρ!” είπε ο Λόρενς Ολίβιε στην Κατίνα Παξινού βλέποντας τη φωτογραφία από την παράσταση: “Βασιλιάς Ληρ”.
Ο Μάριος Πλωρίτης έχει γράψει με αφορμή εκείνη την παράσταση: “Όσοι δεν είχαν την τύχη να δουν το Βεάκη στη σκηνή, ρωτάνε εμάς τους τυχερούς γιατί λέμε πως ο Βεάκης ήταν τόσο μεγάλος. Πώς να τους εξηγήσεις, όμως; Πώς να περιγράψεις με λόγια τους καταρράχτες του Νιαγάρα λ.χ. ή την έκρηξη του ηφαίστειου της Σαντορίνης;”
Γιατί ο Αιμίλιος Βεάκης δεν έπαιξε απλά το ρόλο. Τον βίωσε μεταδίδοντας σε όσους είχαν την τύχη να το παρακολουθήσουν τα φοβερά συναισθήματα που εξελίσσονταν.
