Η Αργεντινή καλλιτέχνις δρόμου Ταμάρα Ντζούροβιτς (Tamara Djurovic), γνωστή για τον ποιητικό φεμινισμό της, δεν είναι πλέον σε αυτόν τον κόσμο. Τα τελευταία 10 χρόνια ταξίδευε, και οι μεγάλης κλίμακας τοιχογραφίες της στολίζουν διάφορες γωνιές του πλανήτη, από τη Βραζιλία, την Ιταλία, την Ισπανία, το Βέλγιο, τις ΗΠΑ, την Ολλανδία, το Μαρόκο και την Τυνησία.
Η Hyuro -αυτό ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμό της- συχνά απεικόνιζε γυναίκες που αγωνίζονται, αυτές που παλεύουν στην καθημερινή ζωή τους. Ελάχιστος φόρος τιμής στην Hyuro είναι κάποιες φωτογραφίες και μια ανακοίνωση από την οικογένειά της, μετά τον θάνατό της.
«Σιωπή. Οι τοίχοι μιλούν. Οι τοίχοι στον μισό κόσμο θρηνούν. Το πρωί της 19ης Νοεμβρίου, μια από τις πιο σημαντικούς νωπογράφους της εποχής μας έφυγε από τη ζωή. Η Ταμάρα Ντζούροβιτς, μια Αργεντινή καλλιτέχνης που είχε έδρα τη Βαλένθια, έχει υπερβεί αυτή την διάσταση της ύλης, αφήνοντας πίσω με τις πινελιές της μια ανυπολόγιστη κληρονομιά…
Στη Βαλένθια είναι που εξέλιξε το πιο σημαντικό μέρος της καριέρας της. Αν και πολλά από τα έργα της έχουν ξεθωριάσει με το πέρασμα των χρόνων, μπορούμε ακόμα να βρούμε κάποια στο κέντρο της πόλης, στους τοίχους οικοπέδων και σε τοίχους εγκαταλελειμμένων κτηρίων. Τρεις από τις πιο εμβληματικές τοιχογραφίες της πόλης έχουν επίσης διατηρηθεί: ένας φόρος τιμής στην Τζέιν Τζέικομπς που φιλοτέχνησε το 2019 στη συνοικία Κάρμεν, η συμμετοχή της στο πρότζεκτ “Sense Murs” στη συνοικία Λα Πούντα, με τη γιγαντιαία γυναικεία φιγούρα που υπερασπίζεται ένα περιβόλι με ντομάτες και η παρέμβασή της στην πρόσοψη του κτηρίου La Base, στη μαρίνα, όπου παρουσίασε μια από τις πιο γνωστές σκηνές της πλήθους.
Η δουλειά της Hyuro ήταν ενδόμυχη και πολύ προσωπική. Το σύμπαν της στοιχειώνει και θέλγει. Η γλώσσα της είναι αληθινή και φιλική. Το μυαλό της ήταν τα χέρια της και η ζωγραφική της ήταν ένα δώρο για τους δρόμους της πόλης. Οι τοιχογραφίες της ξεχωρίζουν για την εσωτερική δύναμη που αντικατοπτρίζουν εκείνες οι γυναίκες, μερικές φορές χωρίς πρόσωπο, που αγωνίζονται στην καθημερινότητά τους για να πάνε μπροστά. Γυναίκες-“πολεμίστριες” που επινοούν μια ομιλία διαμαρτυρίας, πολιτική και με προοπτική που έχει να κάνει με το φύλο και που μας λέει για την καθημερινή ζωή, με ευγενικό τρόπο και με τρόπο ενός μάστορα.
Η Hyuro δεν μιλούσε για τον εαυτό της… μάλλον, μιλούσε στον εαυτό της. Χρησιμοποιούσε τον τοίχο σαν καθρέφτη μέσα στον οποίο έψαχνε και είναι εκεί, σε αυτή την ατέρμονη διαδικασία, που το έργο της διύλιζε την ηχώ αυτής της συζήτησης…
Η Hyuro δεν ζωγράφιζε στον δρόμο. Μιλούσε στον δρόμο. Και το έκανε με τόσο σεβασμό και τρυφερότητα που είμαστε εμείς εκείνοι που, όταν πλησιάσουμε, ζωγραφίζουμε τις τοιχογραφίες που μόλις έχει ψιθυρίσει…».
πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
