Λόγω Social Media και τηλεόρασης συνηθίσαμε οι αιχμηρές διαπιστωτικές ατάκες να έχουν εκτοπίσει, στην επικοινωνία, τα κείμενα των επιχειρημάτων. Η υπεραπλούστευση αυτή, όταν καλείται να υπηρετήσει την κριτική, μεταφράζεται συχνά ως λαϊκισμός. Δεν είναι όμως πάντα έτσι!
Με την άνεση του κειμένου αλλά και την παράλληλη γνώση ότι, λόγω συνήθειας, από λίγους θα διαβαστεί διαγώνια και από ακόμα λιγότερους ολοκληρωμένα, θα γίνει μια προσπάθεια με περιεχόμενο, να εξηγηθεί όχι τόσο γιατί μοιάζουν κάλπικες οι διαπιστώσεις ότι στην Οικονομία «όλα πάνε καλά» και «κάνουμε ό,τι καλύτερο γίνεται», όσο το πιο επωφελές για όλους μας, «τι θα μπορούσαμε να κάνουμε».
Πέρα από τις ήδη κατατεθειμένες προτάσεις του Κινήματος Αλλαγής.
Οι τράπεζές μας είναι οι ίδιες προβληματικές επιχειρήσεις που έχουμε σώσει ουκ ολίγες φορές. Η δυνατότητά τους, ως εργαλείο διάχυσης ρευστότητας στον ιδιωτικό τομέα, περιορίζεται μόνο σε επιχειρήσεις/πελάτες που διαθέτουν το τραπεζικό ιστορικό, τους ισολογισμούς αλλά ταυτόχρονα και τις διαθέσιμες εμπράγματες εγγυήσεις (ακίνητα – μετρητά). Μετά από δέκα χρόνια κρίσης, για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της πανδημίας και των lockdown, η επιλογή του τραπεζικού δανεισμού αφορά μόνο μια συντριπτική μειοψηφία.
Ένα μέτρο που θα απελευθέρωνε την πρόσβαση ενός αριθμού επιχειρήσεων στον τραπεζικό δανεισμό είναι η αναστολή του λευκού Τειρεσία. Δηλαδή, ελευθεροεπαγγελματίες και επιχειρήσεις που έχουν αποπληρωμένες, πλέον, παρελθούσες τραπεζικές τους υποχρεώσεις, που για οποιονδήποτε λόγο, εν μέσω κρίσης, δεν είχαν εξυπηρετηθεί ορθά, να μην εξαιρούνται, λόγω ιστορικού, της πρόσβασής τους στον τραπεζικό τομέα.
Επίσης, στην δημόσια εργαλειοθήκη θα μπορούσε να προστεθεί ένα κρατικό ίδρυμα/οργανισμός, που θα αναλάμβανε, μέρος της ρευστότητας που η χώρα εξοικονομεί με φτηνό δανεισμό ή ευρωπαϊκές χορηγήσεις, να αποδίδεται σε ελευθεροεπαγγελματίες και επιχειρήσεις χωρίς εμπράγματες εγγυήσεις παρά μόνο με στοιχεία ισολογισμού της προ covid-19 εποχής και με προϋπόθεση την μέχρι τον Μάρτιο του 2020 φορολογική και ασφαλιστική ενημερότητα. Με την αντίστοιχη υποχρέωση να διοχετεύεται αποδεδειγμένα μόνο σε τρεις κατηγορίες υποχρεώσεων. Φορολογικές υποχρεώσεις, ασφαλιστικές/εργοδοτικές εισφορές και μισθοδοσία. Στόχος να υπηρετούνται τα έσοδα του ίδιου του κράτους και να περιφρουρηθεί η εργασία.
Ο ίδιος φορέας θα έπρεπε επίσης να αναλάβει και την χρηματοδότηση νέων επιχειρηματικών προσπαθειών με μοναδική εγγύηση το Business Plan. Ώστε να βρει διέξοδο τόσο η εγκλωβισμένη καινοτομία όσο και η αναγκαία ανάπτυξη της εσωτερικής επιχειρηματικότητας. Να φύγουμε από τους εκτιμητές περιουσιών και να μεταβούμε στους εκτιμητές ιδεών.
Από την στιγμή που έχει επιλεγεί να μην μεταφερθεί μέρος του κόστους της κρίσης στον δημόσιο τομέα και στις συντάξεις, θα πρέπει η πλειοψηφία των διαθέσιμων πόρων να αναδρομολογηθεί στον ιδιωτικό τομέα, στην κατεύθυνσης της ταχείας αποκλιμάκωσης, όχι της φορολογίας κερδών και μερισμάτων αλλά εργοδοτικών/ασφαλιστικών εισφορών και βιομηχανικής/επαγγελματικής ενέργειας. Μοιάζει παράδοξο να θεωρούμε ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι το πώς μια ισχνή μειοψηφία επιχειρήσεων και ιδιοκτητών τους θα αποσύρουν φτηνότερα την διαθέσιμη κερδοφορία τους. Το επίδικο για την πλειοψηφία είναι οι χρηματοροές και η οικοδόμηση κερδοφορίας. Μειώνοντας τα μηνιαία κόστη εισφορών και ενέργειας, ωφελούνται άμεσα οι χρηματοροές των επιχειρήσεων και βέβαια, ως γνωστόν, η μείωση κόστους μεταφράζεται αυτόματα σε ισόποση αύξηση κερδοφορίας.
Να υιοθετήσουμε και να διεκδικήσουμε άμεσα στα ευρωπαϊκά και διεθνή fora την πρόταση που πρόσφατα εξέφρασε σε τηλεοπτική εκπομπή ο γραμματέας Επενδύσεων και Ανάπτυξης του Κινήματος Αλλαγής και πρόεδρος της Ε.Δ.Ε.Μ. Απόστολος Πόντας, για κατηγοριοποίηση του δημόσιου χρέους. Να υπάρξει ειδική κατηγορία «χρέος covid-19» ώστε, με το καλό, όταν βγούμε στο ξέφωτο να μην έρθουμε αντιμέτωποι με ένα υπερδιογκωμένο δημόσιο χρέος που θα μας βάλει σε νέες, μνημονιακού τύπου, ατραπούς.
Γενικότερα, όταν αναγκαζόμαστε να πάρουμε μέτρα με οικονομικό αποτέλεσμα να μην διστάζουμε να αναλάβουμε την ευθύνη για το σύνθετο και το δύσκολο. Άλλωστε γι’ αυτό ψηφίζουμε κυβερνήσεις και δεν προκύπτουν με κλήρωση. Ενδεικτικά, είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί, για παράδειγμα, είναι επικίνδυνη η λειτουργία θεάτρων όπου είναι μειοψηφικό ποσοστό του συνόλου της χωρητικότητας η παρουσία θεατών όπως και η παρουσία θεατών στα γήπεδα, ενώ ταυτόχρονα οι τάξεις με 25 μαθητές στα σχολεία ή οι εκκλησίες χρήζουν διαφορετικής μεταχείρισης; Γιατί η εστίαση τσουβαλιάζεται, ενώ υπάρχουν μαγαζιά με χώρους ή ξενοδοχεία που μπορούν με ασφάλεια και τάξη να εξυπηρετήσουν τους παρευρισκόμενους; Γιατί δεν επιδοτείται η με προδιαγραφές διαμόρφωση εξωτερικών χώρων; Γιατί όλα τα γυμναστήρια είναι ίδια ενώ πλέον υπάρχουν πολλά εξ αυτών που ασχολούνται κυρίως με ολιγομελή τμήματα ή personal training; Αφενός το κράτος με μια πιο σύνθετη διαχείριση, θα αποζημίωνε λιγότερο και αφετέρου κάποιες εξ αυτών των επιχειρήσεων θα μπορούσαν να αποφύγουν την χρεοκοπία και να συντηρήσουν, έστω και μειωμένα ποσοστιαία, την εργασία.
Τέλος, να εφαρμοστεί οριζόντια το μέτρο της αλήθειας. Η ύφεση δεν θα είναι ούτε 3%, ούτε 5%, ούτε 8%. Δεν είναι μέτρα στήριξης ο τραπεζικός δανεισμός με ιδιωτικές εγγυήσεις, ούτε οι μεταθέσεις υποχρεώσεων, ούτε κάθε τι επιστρεπτέο, κ.ο.κ. Δεν λογίζεται ως ρευστότητα που δόθηκε στην αγορά, εγκεκριμένες, από τις συστημικές τράπεζες από τον Μάιο, επιχειρηματικές αιτήσεις για το εγγυοδοτικό, όταν κανείς δεν έχει εκταμιεύσει ακόμα ούτε 1€ και όλοι αναμένουν, χωρίς άλλες ανάσες πλέον, την Ελληνική Αναπτυξιακή Τράπεζα. Η αλήθεια, μπορεί να έχει πολιτικό κόστος, αλλά θα μας βοηθήσει όλους να προετοιμαστούμε σωστά, παράγοντας καλύτερο οικονομικό αποτέλεσμα.
Τα ίδια, παρόμοια και διαφορετικά, ισχύουν για την Υγεία, την Παιδεία και πολλούς άλλους τομείς.
Όχι, λοιπόν! Δεν είναι κάθε αρνητική κριτική λαϊκισμός. Μπορεί να είναι και εποικοδομητική, αρκεί να μπορούμε να την ακούσουμε και να την δεχτούμε ακόμη και αν ενέχει το πολιτικό κόστος να πούμε ότι κάναμε λάθος. Αυτό είναι πολιτική ηθική. Δεν φτάνει η δικαιολογία ότι και οι άλλοι στο εξωτερικό τα ίδια κάνουν. Αφενός γιατί δεν κάνουν όλοι το ίδιο, αφετέρου γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι και, τέλος, γιατί αν είναι να αντιγράφουμε τι κάνουν οι έξω, δεν έχει νόημα να πηγαίνουμε στις κάλπες. Ας κάνει τις εκλογές ο ΟΠΑΠ.
Στο Κίνημα Αλλαγής αντιπολιτευόμαστε με προτάσεις. Η πρόταση όμως, όπως λέει και η πρόεδρος Φώφη Γεννηματά, είναι σπορά και θέλει τον χρόνο της για να ανθήσει.
 
 
Γράφει ο Νίκος Ιωσήφ, Γραμματεία Επικοινωνίας Κινήματος Αλλαγής